Kot Karelski Bobtail (Karelian Bobtail)

Historia kotów kurylskich sięga 200 lat wstecz. Jednak po raz pierwszy zaprezentowano szerzej te koty w 1990r. podczas wystawy w Moskwie. Standard dla tej rasy opracowany został w grudniu 1994 r. podczas seminarium WCF (World Cat Federation) felinologów rosyjskich oraz z krajów byłego ZSRR. Seminarium te poświęcone było naturalnym rasom kotów żyjących w Rosji. Dwa lata wcześniej, w roku 1992, Kurylskie Bobtaile uznane zostały przez Select Feline Federation (SFF), a w roku 1994 przez World Cat Federation (WCF). Kurylski Bobtail nazywany także Kuril Bobtail, to kot mało znany i rzadko pokazywany na wystawach, występuje w dwóch naturalnych odmianach - krótkowłosej i półdługowłosej. Należy zauważyć, że mutacja powodująca skrócenie ogona u bobtaili jest cechą dominującą i całkowicie nieszkodliwą, w przeciwieństwie to kotów Manx, u których podobna mutacja jest często skorelowana z poważnymi wadami, utrudniającymi kotom życie. Kot kurylski to kot średniego lub dużego wzrostu, dobrze zbudowany, o mocnej, muskularnej sylwetce i charakterystycznym, krótkim ogonem. Jego głowa jest duża, o kształcie trapezu, zaokrąglona i szeroka (szczególnie na wysokości kości policzkowych). Podbródek jest szeroki, dobrze rozwinięty, nos umiarkowanie długi, prosty, bez wyraźnego przełomu. Oczy zaokrąglone, szeroko rozstawione, osadzone odrobinę skośnie. Kolor oczu dowolny, od żółtego do zielonego, osobniki białe lub z dużą ilością białego mogą mieć oczy w kolorze niebieskim, ewentualnie każde oko innego koloru. Uszy średnio duże, szerokie u nasady, koniuszki lekko zaokrąglone, mogą posiadać pędzelki jak u rysia. Osadzone szeroko i dość wysoko na głowie, otwarte do przodu. Tułów muskularny, zwarty, niezbyt długi, ale tez nie skrócony. Kończyny umiarkowanej długości, silne, o mocnym kośćcu, kończyny tylne nieco dłuższe od przednich. Łapy niewielkie, zaokrąglone. Ogon krótki (widoczna część od 4 do 8 cm), może być prosty lub posiadać załamania, może być sztywny lub elastyczny. Długość i kształt ogona powinny harmonizować z sylwetką zwierzęcia. Co ciekawe, kształt ogona jest jak odcisk palca u ludzi - nie ma dwóch osobników kurylskich bobtaili z identycznym ogonem. Wyróżnia się cztery podstawowe typy ogonów o kurylskich bobtaili: snag – złożony z dwóch do ośmiu kręgów, czasem ma zrosty z jednego do dwóch kręgów, kręgi zrośnięte sztywno, dają wrażenie jednolitej guzkowatej masy, spiral – złożony z pięciu do dziesięciu kręgów, skręcających się w różne strony, mogą przypominać np. muszlę ślimaka, zawijasy, znak zapytania. Kręgi nie tworzą zbitej struktury, dzięki czemu kot może machać ogonem. Typ ogona najbardziej pożądany przez hodowców oraz uznawany za najładniejszy, whisk – („miotełka), składa się z pięciu do piętnastu kręgów i osiąga długość od pięciu do trzynastu centymetrów. Najmniej pożądany, ponieważ przypomina zwyczajny ogon, a standardowa długość ogona kurylskiego bobtaila powinna mieć od trzech do ośmiu centymetrów, delayed bobtail – („zredukowany bobtail”) – ogon rośnie normalnie do piątego lub siódmego kręgu, a dalej tworzy spirale i zygzaki. Z biegiem lat także początkowe kręgi się deformują, najczęściej wywijając się do góry. Koty z tego typu ogonem nie są zbyt cenione przez hodowców i sędziów. Wady: ociężała sylwetka, długi i cienki korpus, wydłużona głowa, okrągłe oczy, długi i słabo owłosiony ogon, brak podszerstka. Charakter : W naturze są doskonałymi łowcami i rybakami. Mimo dzikiego wyglądu, to doskonałe domowe zwierzęta. Bardzo inteligentne, aktywne, skoczne (zalecany wysoki drapak), uwielbiają zabawy, także w wodzie. Mają zrównoważony charakter, nie przejawiają agresji. Delikatne, ciche, lubią towarzystwo człowieka. Często wybierają jedną osobę, której są bardzo oddane. Łatwo akceptują inne zwierzęta w otoczeniu. Nadają się do domów z dziećmi i psami. Pielęgnacja : Mało wymagająca. Zalecane raz na tydzień czesanie w celu pozbycia się martwych włosów.