Wąż byczy

Wygląd: Duży wąż o silnej budowie ciała i stosunko krótkiej głowie. Wyodrębnia się kilka podgatunków o różnym zasięgu występowania oraz odmiennym ubarwieniu. Przeważnie jest żółtoszary z licznymi czerwonobrązowymi plamami na całym ciele. Plamy te niekiedy łączą się, a na ogonie tworzą ciemne pierścienie, silnie kontrastujące z jego żółto-pomarańczową barwą. Spotykane są także osobniki albinotyczne (jasne ubarwienie i czerwone oczy) oraz melanistyczne (czarne). Hodowcy tego gatunku na drodze selekcji i spontanicznych mutacji uzyskali szereg odmian barwnych różniących się zarówno kolorem jak i wzorem.

Środowisko i tryb życia: Zamieszkuje zróżnicowane środowiska, w zależności od terenu występowania i populacji. Najczęściej spotykany w suchych lasach iglastych (najczęściej na drzewach), ale nie stroni też od plantacji i upraw. Obfitość gryzoni może go zwabiać w pobliże siedzib ludzkich, gdzie jako kryjówka może mu służyć zdziczały ogród czy też rzadziej odwiedzana szopa. W górach występuje do 2750 m. n.p.m., był spotykany także na prerii. Aktywny w ciągu dnia, chociaż w okresach dużych upałów jest aktywny głównie rano i wieczorem. Niekiedy w okresach gorszej pogody wykorzystuje nory gryzoni, lub te wykopane przez siebie, w czym pomaga mu mocna budowa pyska. Długość życia: Jak większość dusicieli w dobrych warunkach hodowlanych przeżywają kilkanaście do dwudziestu paru lat. Terrarium: Węże bycze najlepiej pielęgnować pojedynczo, w parach lub „trójkątach” składających się z samca i dwóch samic. Łączenie ze sobą dwóch samców nie jest zalecane, ponieważ stresuje zwierzęta i może doprowadzić do walk. Z racji na stosunkowo duże rozmiary węże te wymagają dość obszernego pomieszczenia. Najlepiej nadają się dla nich rozległe terraria o wymiarach min. 120x50x50 cm z wnętrzem urządzonym tak, aby imitowało step lub dno suchego lasu. Dno pomieszczenia należy pokryć min. 5-, a jeszcze lepiej 10-centymetrowej grubości warstwą rozdrobnionej kory, drewna lub grubego piasku (można te składniki wymieszać ze sobą tak, aby tworzyły jednolitą masę). W terrarium trzeba umieścić kilka solidnych konarów do wspinania oraz konieczną dla dobrego samopoczucia zwierzęcia obszerną kryjówkę, np. w postaci groty. Grotę taką łatwo wykonać z kilku łupków kamiennych (do kupienia na składach budowlanych oraz w sklepach zoologicznych) - do ich spajania można użyć cementu, kleju silikonowego stosowanego np. w akwarystyce (do kupienia w dobrych sklepach z rybkami), a nawet zwykłego kleju uniwersalnego, pod warunkiem jednak, iż będzie on bezwonny i nietoksyczny dla zwierząt. Schronienie powinno być na tyle duże, aby wąż bez problemu się w nim mieścił. Poza nim w terrarium należy również umieścić niewielki basen o wymiarach ok. 30x30 cm i głębokości ok. 10 cm. Wyposażenie techniczne pomieszczenia dla węża powinno stanowić oświetlenie w postaci specjalnej żarówki dla gadów. Jej moc należy dobrać w taki sposób, aby temperatura w dzień wynosiła w granicach 24-27oC. W nocy powinna spadać do 19-24oC. Aby to osiągnąć można dodatkowo umieścić w terrarium źródło ciepła w postaci skałki grzejnej lub maty grzewczej ulokowanej w podłożu, choć najczęściej nie jest to konieczne. Wilgotność powietrza w terrarium powinna być utrzymywana na poziomie 50-60%. Jest to wąż o bardzo małej aktywności, jeżeli jednak zgłodnieje to raczej o zmierzchu i w nocy próbuje poszukiwać potencjalnych ofiar.

Rozmnażanie: Dojrzała samica składa przeważnie kilkanaście jaj (od 4 do 25) zazwyczaj w norach lub do wypróchniałych pni, pod sterty korzeni. Młode lęgną się po upływie 2-3 miesięcy. Przy sprzyjających warunkach klimatycznych i zasobności pokarmu jaja mogą być składane nawet do trzech razy w ciągu roku. Pokarm: Najczęściej poluje na różne gryzonie, jednakże nie gardzi też żabami, jaszczurkami, mniejszymi wężami a nawet ptakami (głównie pisklęta). Młode polują przeważnie na niewielkie jaszczurki oraz oseski gryzoni. Ofiary dusi w splotach ciała a następnie połyka. Występowanie: Spotykany od południowej Kanady poprzez Stany Zjednoczone aż do północnego Meksyku.

Ciekawostka: Ze względu na mocną budowę ciała, wielkość oraz ubarwienie (ciemniejsze pasy i plamy na jasnym tle) bywa prześladowany przez miejscową ludność, która myli go z grzechotnikami. Wrażenie to wzmaga nie tylko agresywna S-owata postawa w ale także buczące dźwięki jaki wydaje podrażniony wąż byczy, co może trochę przypominać szelest grzechotki. Podniecone osobniki mogą także uderzać ogonem w podłoże, powodując donośny szelest.