Kot Karelski Bobtail (Karelian Bobtail)

Historia kotów kurylskich sięga 200 lat wstecz. Jednak po raz pierwszy zaprezentowano szerzej te koty w 1990r. podczas wystawy w Moskwie. Standard dla tej rasy opracowany został w grudniu 1994 r. podczas seminarium WCF (World Cat Federation) felinologów rosyjskich oraz z krajów byłego ZSRR. Seminarium te poświęcone było naturalnym rasom kotów żyjących w Rosji. Dwa lata wcześniej, w roku 1992, Kurylskie Bobtaile uznane zostały przez Select Feline Federation (SFF), a w roku 1994 przez World Cat Federation (WCF). Kurylski Bobtail nazywany także Kuril Bobtail, to kot mało znany i rzadko pokazywany na wystawach, występuje w dwóch naturalnych odmianach - krótkowłosej i półdługowłosej. Należy zauważyć, że mutacja powodująca skrócenie ogona u bobtaili jest cechą dominującą i całkowicie nieszkodliwą, w przeciwieństwie to kotów Manx, u których podobna mutacja jest często skorelowana z poważnymi wadami, utrudniającymi kotom życie. Kot kurylski to kot średniego lub dużego wzrostu, dobrze zbudowany, o mocnej, muskularnej sylwetce i charakterystycznym, krótkim ogonem. Jego głowa jest duża, o kształcie trapezu, zaokrąglona i szeroka (szczególnie na wysokości kości policzkowych). Podbródek jest szeroki, dobrze rozwinięty, nos umiarkowanie długi, prosty, bez wyraźnego przełomu. Oczy zaokrąglone, szeroko rozstawione, osadzone odrobinę skośnie. Kolor oczu dowolny, od żółtego do zielonego, osobniki białe lub z dużą ilością białego mogą mieć oczy w kolorze niebieskim, ewentualnie każde oko innego koloru. Uszy średnio duże, szerokie u nasady, koniuszki lekko zaokrąglone, mogą posiadać pędzelki jak u rysia. Osadzone szeroko i dość wysoko na głowie, otwarte do przodu. Tułów muskularny, zwarty, niezbyt długi, ale tez nie skrócony. Kończyny umiarkowanej długości, silne, o mocnym kośćcu, kończyny tylne nieco dłuższe od przednich. Łapy niewielkie, zaokrąglone. Ogon krótki (widoczna część od 4 do 8 cm), może być prosty lub posiadać załamania, może być sztywny lub elastyczny. Długość i kształt ogona powinny harmonizować z sylwetką zwierzęcia. Co ciekawe, kształt ogona jest jak odcisk palca u ludzi - nie ma dwóch osobników kurylskich bobtaili z identycznym ogonem. Wyróżnia się cztery podstawowe typy ogonów o kurylskich bobtaili: snag – złożony z dwóch do ośmiu kręgów, czasem ma zrosty z jednego do dwóch kręgów, kręgi zrośnięte sztywno, dają wrażenie jednolitej guzkowatej masy, spiral – złożony z pięciu do dziesięciu kręgów, skręcających się w różne strony, mogą przypominać np. muszlę ślimaka, zawijasy, znak zapytania. Kręgi nie tworzą zbitej struktury, dzięki czemu kot może machać ogonem. Typ ogona najbardziej pożądany przez hodowców oraz uznawany za najładniejszy, whisk – („miotełka), składa się z pięciu do piętnastu kręgów i osiąga długość od pięciu do trzynastu centymetrów. Najmniej pożądany, ponieważ przypomina zwyczajny ogon, a standardowa długość ogona kurylskiego bobtaila powinna mieć od trzech do ośmiu centymetrów, delayed bobtail – („zredukowany bobtail”) – ogon rośnie normalnie do piątego lub siódmego kręgu, a dalej tworzy spirale i zygzaki. Z biegiem lat także początkowe kręgi się deformują, najczęściej wywijając się do góry. Koty z tego typu ogonem nie są zbyt cenione przez hodowców i sędziów. Wady: ociężała sylwetka, długi i cienki korpus, wydłużona głowa, okrągłe oczy, długi i słabo owłosiony ogon, brak podszerstka. Charakter : W naturze są doskonałymi łowcami i rybakami. Mimo dzikiego wyglądu, to doskonałe domowe zwierzęta. Bardzo inteligentne, aktywne, skoczne (zalecany wysoki drapak), uwielbiają zabawy, także w wodzie. Mają zrównoważony charakter, nie przejawiają agresji. Delikatne, ciche, lubią towarzystwo człowieka. Często wybierają jedną osobę, której są bardzo oddane. Łatwo akceptują inne zwierzęta w otoczeniu. Nadają się do domów z dziećmi i psami. Pielęgnacja : Mało wymagająca. Zalecane raz na tydzień czesanie w celu pozbycia się martwych włosów.

Kot munchkin

Munchkin to rasa kotów, która została stworzona przez naturalne mutacje genetyczne, różnią się od innych nienaturalnie wyglądającą długością nóżek. Munchkin "kot-jamnik" – jest to stosunkowo nowa rasa kota posiadająca wyjątkowo krótkie kończyny. Efekt ten jest wywołany mutacją powodującą achondroplazję lub hypochondroplazję. Rasa powstała w 1983 roku w Luizjanie. Rasa jest uznawana tylko przez niektóre organizacje felinologiczne ze względu na znaczną szkodliwość (dominującej) mutacji dla zdrowia kotów (częste inne wady, 25% śmiertelność płodów). Występuje we wszystkich kolorach, wyglądzie i kategoriach. Dwie podstawowe odmiany to krótko i długowłosa. Rasa wywołuje kontrowersje. Jedni się zachwycają wyglądem munchkinów, inni ostro protestują przeciw rozmnażaniu kotów z genem "krótkonożności". Z pewnością miałyby trudniej przeżyć pozbawione opieki człowieka, i nie jest wskazane rozpowszechnianie genu krótkonożności wśród populacji kotów wolno żyjących. Z drugiej strony są na tyle rzadkie i cenne, iż każdy posiada właściciela. Nie przetrwałby one w środowisku naturalnym i do życia potrzebują właściciela. W Polsce nie istnieją jeszcze zarejestrowanie hodowle kotów tej rasy. Munchkin jest kotem średniej wielkości, bardzo towarzyskim. Według hodowców munchkinów skrócenie nóg nie wpływa negatywnie na zdolność kotów do skakania.

Kot Ocicat

Ocicat został wyhodowany po "połączeniu" kotów syjamskich, abisyńskich i amerykańskich krótkowłosych. Hodowcy chcieli uzyskać mocnego i eleganckiego kota o wspaniałym charakterze i umaszczeniu. Po swoich przodkach odziedziczył bardzo pozytywne cechy: po przodkach syjamskich odziedziczył smukłą sylwetkę, po abisyńskich wspaniałe umaszczenie agouti - gen odpowiedzialny za pręgi (powstanie pręg), krzepką budowę i szerszą paletę barw i dziedziczną srebrzystość odziedziczył po kocie amerykańskim krótkowłosym. Pierwsze kocię tej rasy przyszło na świat w 1964 roku w miocie kotki (pomieszania abisyńczyka i syjama z czekoladowymi znaczeniami) - był to miot eksperymentalny. Rasę uznano w Stanach Zjednoczonych w 1986 roku; przyjęła ją także WCF Abisyński ticking to charakterystyczna cecha umaszczenia - każdy włos ma na przemian kilka ciemniejszych i jaśniejszych prążków i ciemną końcówkę, co tworzy cętki. Wymagania rasy to pięć ciemnych pierścieni na ogonie i na czole znak w kształcie litery M. Pomimo dzikiego wyglądu ocicat ma miłe usposobienie, jest wesoły i chętny do zabaw. Jest ciekawy świata i inteligentny, z przyjemnością nauczy się różnych sztuczek takich jak aportowanie itp. Jest oddany właścicielowi i chodzi za nim jak cień. Dość łatwo się podporządkowuje, ale bywa uparty. Sam zdecyduje o tym kiedy możesz go pogłaskać. Kotki są z natury nieufne i potrzebują więcej czasu, żeby zaakceptować gości, kocury to zazwyczaj pieszczochy, wylewne nawet w stosunku do obcych. Akceptuje zarówno inne koty jak i psy - dobrze czuje się w ich towarzystwie Przystosowuje się do życia w mieszkaniu, ale bardzo źle znosi izolację od domu i rodziny. Równie męczące dla kota jest pozostawanie samemu w domu - jeśli właściciel pracuje do późna powinien zapewnić towarzystwo swojemu pupilkowi. Ocicat nie wymaga czesania, ale w okresach linienia trzeba podawać mu specjalną pastę, która rozpuści sierść połkniętą przez kota w czasie toalety. Pożywienie powinno być urozmaicone, może składać się z pokarmów naturalnych, jak i gotowanych. Kocięta w wieku od siódmego do ósmego miesiąca życia dość dużo jedzą - wiąże się to i duża aktywnością i żywotnością. Ocicat to odpowiedni przyjaciel dla osoby stale przebywającej w domu, a także dla rodzin z dziećmi. Długość życia : - 13 - 17 lat Pierwsze w Polsce: - od roku 1997 r.

Kot elfi

Amerykańscy hodowcy stworzyli nową rasę elfich kotów. Stanowią krzyżówką sfiksa i amerykańskiego curla. Na pomysł stworzenia czworonoga, który swoim wyglądem będzie przypominał elfa, wpadła Karen Nelson ze Stanów Zjednoczonych. Jej wybór padł na bezwłose sfinksy, ponieważ posiadała już zwierzę tej rasy, oraz amerykańskie curle, ze względy na ich nietypowe „elfie” uszy. Celem było wyhodowanie kota, który połączy wyjątkowe cechy zewnętrzne tych dwóch ras, a ponadto będzie towarzyski, kochający i bardzo aktywny. Miłośnicy kotów i wielbiciele baśniowych ekranizacji dostrzegają zadziwiające podobieństwo elfów do skrzata Zgrega z „Harrego Pottera” lub Legolasa z „Władcy Pierścieni”. Elfy uznane są za rasę kotów bezwłosych, niektóre osobniki pokryte są cienką warstwą puszystego futerka. Powinny być regularnie kąpane, ponieważ ich skóra jest podatna na zakażenia. Według specyfikacji koty tej rasy zaliczane są do średnich lub dużych, powinny ważyć od 3,6 kg do 68 kg a wygięcie uszu nie może być mniejsze niż 90 lub większe niż 180 stopni. Rasę charakteryzuje się - dobrze umięśnionym ciałem, szeroką klatką piersiową w kształcie beczki. Zaokrąglony brzuch i potężne biodra. Specyficzne u tej rasy jest ogon kota - wyglądem przypominający bicz, duże bardzo szerokie u podstawy uszy, długa wygięta w łuk szyja i duże oczy w kształcie cytryny.

Kot snowshoe

Kot snowshoe - (czasami nazywany srebrnowłosy)jest to amerykańska rasa krótkowłosych kotów o charakterystycznych białych skarpetkach (stąd nazwa), powstała z krzyżowania kotów amerykańskich krótkowłosych i syjamów. Jest bardzo rzadkim kotem rozpoznawanym tylko w kilku grupach. To bardzo unikalny gatunek kota nawet w Stanach skąd pochodzi. To kombinacja krępej budowy krótkowłosego kota ze sjamskim. Jest ubarwiony jak syjamski czy himalajski. Snowshoe łączą mocną budowę kotów amerykańskich krótkowłosych z wydłużonym ciałem syjamów. Także dzięki tym drugim, snowshoe są rasą z oznakami, ale, podobnie jak koty birmańskie, mają białe łapki. Dozwolony jest każdy kolor oznak, oczy są niebieskie. Budową ciała przypominają koty syjamskie starego typu. Gdy przychodzą na świat są całkiem białe , dopiero po kilku tygodniach na pyszczku , uszach , ogonie pojawiają się ciemne włosy. Stopy i kawałek pyszczka pozostają białe. Kontrastowe umaszczenie charakteryzuje ta rasę a białe znaczenia są bardzo trudne do uzyskania w hodowli powoduje je gen recesywny dlatego koty tej rasy są bardzo rzadkie. Cechą charakterystyczną jest odwrócona litera V na pyszczku , może byc bardziej lub mniej widoczna. Oczy mają ładny ciemnoniebieski kolor. Koty te cieszą się dobrym zdrowiem pod warunkiem jak dba się o ich zęby , mają podobnie jak koty syjamskie skłonności do zapalenia dziąseł. Futro wymaga minimalnego czesania , a jego białe stopy musza byc szczotkowane i czyszczone ponieważ łatwo ulegają zabrudzeniu i doznają przebarwień. To pełen werwy i bardzo żywotny kot. Kot snowshoe są inteligentne i przyjacielskie, przywiązują się do swojego właściciela. Rasa ta jest rzadko spotykana na wystawach, nawet w swojej ojczyźnie. Mimo tego rasa snowshoe została uznana przez wiele stowarzyszeń, szczególnie przez TICA.

Kot savannah

Savannah - kot wyhodowany z krzyżówki kota domowego i serwala. Zostały uznane jako odrębna rasa przez TICA oraz amerykańską organizację hodowlaną REFR. Savannah to rasa kotów, która w odróżnieniu do innych kotów nie stroni od wody. Istnieją dwie rasy o tej samej nazwie. W Wielkiej Brytanii wyhodowano krzyżówkę kotów bengalskich i syjamskich. Efektem tego jest niebieskooki kot o budowie syjama, ale z ubarwieniem kotów bengalskich. Opis kota : Koty te mają wyraźne cętki, które są zawsze czarne lub brązowe. Są też bardzo podobne do swoich przodków. Mają duże uszy, wyraźne policzki oraz wydłużony korpus i nogi. Koty Savannah swoją radość okazują często poprzez bardzo wysokie skoki i energiczne bieganie dokoła ludzi. Nie wzgardzą niczym, co można pogryźć, rozszarpać i roznieść w drobny mak. Nie tyczy się to przedmiotów użytku codziennego – rasa ta zdecydowanie docenia kupowane im zabawki. Chociaż i to zależy od ilości odziedziczonej(wyeliminowanej) przez hodowlę krwi Serwala. Ich charakter jest przyjacielski (lubią się bawić). Savannah jest kotem bardzo smukłym i zwinnym. W chodzie przypomina czającego się serwala: ma napięty, lekko podniesiony grzbiet, ostrożny chód (serwale uwielbiały skradać się wśród wysokich afrykańskich traw) i przenikliwe spojrzenie. Nogi tych kotów są długie i mocne, a smukła szyja podkreśla dziką elegancję zwierzęcia. Łapy savannaha są wyjątkowo duże, tak samo jak u serwali i pomagają kotom w wykonywaniu bardzo długich skoków. W porównaniu do reszty ciała, Savannah ma głowę raczej małą i subtelną. Smukłości nadają jej duże i czujne uszy, bardzo szerokie u nasady i zaokrąglone na czubkach. W uszach może występować nieznaczne owłosienie, a zaokrąglenia od środka powinny być jak najbardziej białe. Oczy kota są w kształcie migdała, o kolorze intensywnie żółtym, zielonym, złotym albo karmelowo-brązowym. Do małych stworzeń koty Savannah nie należą. Swój całkiem pokaźny wygląd zawdzięczają głównie serwalom, które potrafią ważyć do 18 kilogramów, a razem z ogonem osiągają długość do 145 centymetrów. Gabaryty te zostały niejako zredukowane dzięki skrzyżowaniu z kotami domowymi, które rzadko kiedy ważą prawie 20 kilogramów. Koty pierwszej generacji ważyły 10 kilo i miały długość do 45 centymetrów. Przedstawiciele kolejnych miotów znacznie różnili się od swoich kuzynów i były o wiele mniejsze. Koty Savannah, kiedy stają na łapkach, osiągają długość sześcioletniego dziecka.

Kot RagaMuffin

Słowo ragamuffin oznacza po angielsku 'obdarciuch'. Dokładnie nie wiadomo, dlaczego twórczyni rasy, Anna Baker, właśnie tak nazwała swoje koty, niewykluczone, że chodziło o napuszone i wiecznie zmierzwione futerko tych sympatycznych zwierząt. Rasa ragamuffin jest stosunkowo młoda. Została zarejestrowana w 1994 r., po tym jak hodowczyni Anna Baker zrezygnowała z wyłączności na rozmnażanie i sprzedawanie stworzonych przez siebie kotów. Pierwszy kot ragamuffin przyszedł na świat w latach 60. ze związku kotki rasy ragdoll z nierasowym kocurem. Kocięta były bardzo podobne do ragdolli, jednak posiadały swoje unikalne cechy . Ragmuffin to kot sporych rozmiarów o wadze 4,5 -9 kg. Ma zwartą budowa ciała, wydłużony tułów, rozbudowaną klatkę piersiową, silne barki i krótką szyję. Głowa duża z zaokrąglonymi na końcach uszami i oczami w kształcie orzechów włoskich. Okrywa włosowa ragamuffinów jest nieco krótsza od futerka ragdolli - jedwabista, w dotyku przypominającą futerko królika, dłuższa na szyi, brzuchu, tylnych nogach i wokół pyszczka . Ragamuffiny odziedziczyły wiele cech charakteru po ragdollach. Sa typowymi pieszczochami, uwielbiającymi siedzieć na kolanach lub zwisać jak szmaciana lalka z objęć swojego opiekuna. Szybko przywiązują się do swoich właścicieli i domagają się dużej ilości pieszczot i zabawy. Ponieważ źle znoszą samotność, polecane są raczej osobom spędzającym dużo czasu w domu i nie mającym zbyt wielu zajęć. Świetnie czują się w towarzystwie dzieci, prawie nigdy nie przejawiają agresywnych zachowań, uwielbiają być głaskane i noszone na rękach. Trudno jest je wyprowadzić z równowagi. Wymagają jednak dużo uwagi .

Kot cejloński (Ceylon)

Rasa pochodzi ze Sri Lanki, czyli z wyspy Cejlon. Istnieje kilka teorii na temat jej pochodzenia. Jedna mówi, że kot cejloński jest rasą naturalną, a inna, że powstał w wyniku krzyżowania się różnych ras kotów, głównie kotów singapurskich. Cejlończyk został odkryty w 1984 r. przez mediolańskiego weterynarza Paolo Pellegattę i oficjalnie sprowadzony do Włoch . Kot szybko zyskał miłośników. W listopadzie 1889 r. organizacja felinologiczna FIFe uznała go za przedstawiciela nowej rasy . Kot od małych do średnich rozmiarów o muskularnej, krępej sylwetce. Szkielet delikatny, nogi cienkie w stosunku do reszty ciała, tylne łapy dłuższe od przednich. Klatka piersiowa wypukła i szeroka, ogon krótki, gruby u nasady. Na głowie znajdują się wielkie kości policzkowe i policzki, mały nos i wysoko osadzone, dość duże uszy. Czoło i czaszka płaskie. Oczy migdałowe, mogą być żółte albo zielone. Ich wielki rozmiar oraz szerokie rozstawienie nadaje kotu rozmarzony wyraz twarzy . Charakter : Cejlończyki są delikatnymi, miłymi kotami o zrównoważonym charakterze. Pełne gracji i elegancji. Towarzyskie, bardzo oddane człowiekowi, łatwo akceptują obecność innych zwierząt. Lubią wspinaczki, zatem wysoki drapak to rzecz niezbędna . Wygląd : Cejlończyk jest typowym kotem agouti, z włosami mającymi po kilka prążków, z typowymi dla tych odmian oznakami tabby na głowie, kończynach, szyi i ogonie. Dzikie umaszczenie futra oraz wyraz twarzy pozwalają domyślać się pokrewieństwa z abisyńczykami, a być może również kotami burmskimi. Futro jedwabiste, krótkie, z małą ilością podszycia. Kolory zasadnicze kotów cejlońskich są mniej w więcej takie same jak kotów abisyńskich. Kolory prążków na włosach sa we wszystkich odcieniach czarnego, poprzez niebieski, rudy i kremowy: możliwe są także odpowiednie odmiany szylkretowe, które sporadycznie zostały już wyhodowane. Kolor zasadniczy futra waha się tutaj od intensywnego odcienia złocistego przez jaśniejsze barwy piaskowe aż do matowego beżu u odmiany niebieskiej. Na bokach, grzbiecie, ogonie i górnych częściach kończyn występują ciemniejsze prążki typu agui. Na brzuchu są one jaśniejsze. Tam też pojawiają się cętki. Górna strona ciała jest ciemniejsza, spód ma szarobiały kolor. Jedną z cech rozpoznawczych rasy jest charakterystyczny wzór na szyi przypominający naszyjnik . Są to koty : od małych do średnich rozmiarów o muskularnej, krępej sylwetce. Szkielet delikatny, nogi cienkie w stosunku do reszty ciała, tylne łapy dłuższe od przednich. Klatka piersiowa wypukła i szeroka, ogon krótki, gruby u nasady. Na głowie znajdują się wielkie kości policzkowe i policzki, mały nos i wysoko osadzone, dość duże uszy. Czoło i czaszka płaskie. Oczy migdałowe, mogą być żółte albo zielone. Ich wielki rozmiar oraz szerokie rozstawienie nadaje kotu rozmarzony wyraz twarzy. Pielęgnacja : Jest łatwa - podobnie jak inne rasy kotów krótkowłosych wystarcza szczotkowanie raz w tygodniu .

Kot jawajski

Kot jawajski (Mandaryn) – rasa kotów powstała w wyniku skrzyżowania kota balijskiego i krótkowłosego kota orientalnego . Rezultatem krzyżówki jest zwierzę przypominające kota balijskiego, ale o jednolitej barwie sierści . Jako że przodkiem zwierzęcia jest kot balijski , nadano mu nazwę wyspy sąsiadującej z Bali – Jawy . Dobrze umięśniony kot o masie 2,5-5 kg. Sierść półdługa, jedwabista, bez podszerstka, po bokach ciała, na brzuchu i ogonie dłuższa. Występuje w barwach : czarna, brązowa, niebieska, liliowa, cynamonowa, płowa, ruda, kremowa, szylkretowa, dymna, może być także paskowana (tabby). Jeśli kot jest pasiasty nad oczami, występuje charakterystyczny znak w kształcie litery M. U wielu kociąt występuje rysunek na sierści, ale z wiekiem kolor zazwyczaj staje się jednolity. Głowa trójkątna, z dużymi uszami. Oczy zielone, o kształcie migdałów. Nogi długie, przednie nieco krótsze od tylnych, łapy małe, okrągłe. Ogon cienki i długi. Koty jawajskie mają taki sam charakter jak ich przodkowie – koty orientalne. Są żywotne i chętne do zabawy, lubią polować. Ciekawskie i inteligentne, łatwo poddają się tresurze.

Kot Afrodyty

Koty Afrodyty (nazwa nadana w lipcu 2009) nie są nową rasą kotów. Żyły sobie na Cyprze tak, jak w Polsce żyją koty pospolite i mimo ich piękna nikt nie obdarzał ich szczególną uwagą. Dopiero badania archeologiczne prowadzone na terenach Cypru przez francuskich uczonych przyczyniły się do ogromnego zainteresowania tą rasą. Zachowały czystość gatunku, przetrwały przez tysiące lat i zasługują na to, aby im pomóc przeżyć. Między innymi dlatego zdecydowaliśmy się uczestniczyć w programie ratowania tej rasy. Są to koty bardzo przyjazne człowiekowi. Nie boją się obcych, na swoim terenie nie są płochliwe, strachliwe. Nieco różnią się między sobą temperamentem, są bardzo miłe, wrażliwe i dumne. W naturalnych warunkach żyją w stadzie. W hodowli zachowały swój stadny tryb życia: razem się bawią, razem odpoczywają i troszczą się o siebie. Akceptują towarzystwo innych zwierząt, ale najlepiej czują się w swoim towarzystwie. Są wzajemnie za siebie odpowiedzialne. W zabawie mają siebie „na oku”. Bawią się razem, a jak się któremuś znudzi to przejmuje rolę obserwatora. Zwykle wybiera takie miejsce skąd widać resztę drużyny. Nie walczą między sobą o nic, inteligentnie ustalają hierarchię w stadzie. Aktywność tych kotów jest większa wieczorem. Ulubione ich zajęcia o tej porze to polowanie na ćmy, zabawa w berka i wiewiórkę. Bardzo lubią biegać i wspinać się po drzewach. Zwykle wdrapują się na sam czubek, po czym bez problemu schodzą. Są niezwykle skoczne, zwinne, z miejsca potrafią skoczyć bardzo wysoko.

Kot Orientalny długowłosy

Hodowcy dawno pracowali nad osiągnięciem jednobarwnego orientalnego . Oczekiwaną rasę osiągnięto w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych . Klasyfikacja w szeregu kotów rasowych nie była prosta i trwała od lat 50-tych . Uznano tę rasę w 1970 r. Rasa ta należy do tej samej grupy kotów co kot syjamski . Koty orientalne są smukłej budowy ciała , giętkim grzbiecie , klinowatej głowie i skośnych oczach . Różnica polega jedynie na umaszczeniu . Koty syjamskie mają charakterystyczne umaszczenie , zaś orientalne występują w około czterdziestu odmianach . Ma troszkę cichszy głos niż koty syjamskie . Koty orientalne są towarzyskie , bardzo inteligentne i bardzo ruchliwe . Potrzebują zainteresowania i zapewnienia rozrywek ze strony domowników . Są odporne na choroby . Koty orientalne są aktywne i zawsze chętne do zabawy , nie lubią samotności . Są naturalnie bardzo czystymi kotami . Występuje wiele odmian barwnych: czarne , cynamonowe , brązowe , rude, niebieskie, kremowe, białe, cieniowane, pręgowane. Koty orientalne są ciekawskie, uczuciowe ale wymagające. Lubią aktywnie spędzać czas. Są chętne do zabawy. Bardzo cenią sobie towarzystwo drugiego kota. Są doskonałymi łowcami. Dość głośne ale spokojniejsze niż koty syjamskie. Żyją ok. 16-18 lat. Wyróżnia się dwie odmiany tej rasy – krótkowłosą i długowłosą .

Kot Egzotyczny

Kot egzotyczny - rasa powstała wskutek skrzyżowania kota amerykańskiego krótkowłosego z kotem perskim . W przeciwieństwie do persów mają one krótkie futro . Rasa ta pochodzi ze Stanów Zjednoczonych . Po raz pierwszy próbowano wyhodować kota egzotycznego w latach 20. XX wieku. Jednak dopiero w latach 60. wyhodowano pierwszego kota egzotycznego. Z czasem do hodowli kota egzotycznego, oprócz kotów amerykańskich krótkowłosych i persów dołączono także koty rasy burmskiej i brytyjskiej , ale w momencie zarejestrowania rasy wprowadzono ograniczenia , które dopuszczały do hodowli wyłącznie koty amerykańskie krótkowłose , perskie i egzotyczne . FIFe uznało kota egzotycznego w 1984 roku , umieszczając je razem z persami w kategorii I , gdyż wzorzec obu tych ras jest identyczny z wyjątkiem długości i struktury futra . Pielęgnacja : Egzotyk jest zdecydowanie mniej kłopotliwy w pielęgnacji niż pers , nie wymaga codziennego czesania , jego krótkie futerko jest o wiele mniej wymagające . Należy je czesać dwa razy w tygodniu . Podobnie jak u persów , oczy egzotyka wymagają codziennej pielęgnacji , gdyż w związku ze specyficzną budową gałki ocznej , łzawią . Również należy kontrolować uszy , by w razie potrzeby usunąć nadmiar woskowiny . Jeśli zdecydujemy się na kąpiel egzotyka , należy pamiętać o wysuszeniu futerka , koty tej rasy łatwo się przeziębiają . Futro - gęste , miękkie , odstające od ciała . FIFe uznaje przeszło 670 odmian barwnych kota egzotycznego , są to barwy identyczne jak u kotów perskich . Charakter : Jest to kot spokojny , towarzyski , bardzo łagodny i przywiązany do właściciela . Jest jednak nieco bardziej ruchliwy i skłonny do zabawy niż pers , prawdopodobnie dzięki domieszce krwi kotów amerykańskich . Budowa : Egzotyki , podobnie jak persy , to średniej wielkości koty . Ich ciało jest masywne , krępe , kościec masywny . Głowa - tak jak i u persówv, jest okrągłav, nos - krótki z wyraźnym stopem , policzki okrągłe i pełne . Oczy - powinny być duże , okrągłe , szeroko rozstawione , spojrzenie „zdumione”, kolor zgodny z barwą sierści . Uszy - muszą być małe , ładnie zaokrąglone , rozstawione szeroko . Broda - mocna , duża , dobrze rozwinięta , szczęki silne . Szyja - powinna być krótka i mocna , barki dobrze umięśnione , pierś szeroka . Łapy - mocno zbudowane , proste , stopy powinny być szerokie i okrągłe . Ogon - podobnie jak u persa musi być raczej krótki .

Kot Singapurski

Według łegendy jest on oryginalną rasą kota południowo-wschodnioazjatyckiego , którego w obecnej postaci spotkać można na ulicach Singapuru . Od tego miasta pochodzi nazwa rasy . „Singapura” oznacza w języku malajskim „Miasto Lwa”. Za rok powstania rasy uznaje się 1975 , kiedy Tommy Meadow zabrał ze sobą 3 kocięta z Singapuru do Stanów Zjednoczonych . Eksperci od kotów abisyńskich , dr Brigitte Leonhardt i Harald Fuchs , którzy odbyli wiele podróży studyjnych na Daleki Wschód , nie mieli okazji zobaczyć ani jednego dziko żyjącego kota tego typu . W końcu tajemnicę odkrył nowozelandzki genetyk i hodowca kotów Terry Lomax . Koty singapurskie powstały podczas programu hodowlanego z kotami burmańskimi i abisyńskimi , przy niewątpliwym udziale kotów syjamskich tabby , które wniosły do rasy element srebrzystości . Singapurczyk jest kotem raczej małym i żywotnym , pod względem fenotypu podobnym do burmańczyka. Ciało - ma średnich rozmiarów, mocne i muskularne, z lekko wypukłym grzbietem . Kończyny - są średniej długości; ciało ma kształt prostokąta. Z tym kształtem harmonizuje także dobrze rozwinięta klatka piersiowa. Łapy - są małe, owalne, nie zwracające uwagi; ogon - o właściwych proporcjach, z tępym końcem. Głowa - osadzona na mocnym, krępym karku jest zaokrąglona, z płaskim pyszczkiem, dodatkowo uwydatnionym przez zagłębienie poduszeczek z wąsami. Podbródek - jest dobrze rozwinięty, nos - niezbyt długi, z lekkim zagłębieniem u nasady. Uszy - są duże, u nasady otwarte, a ich wypukłość powoduje, że wyglądają na jeszcze większe. OczyN w kształcie migdałów typowo skośnie ustawione. Dopuszczalna kolorystyka oczy - w kolorze zielonym, brązowym jak orzech laskowy, a także w odcieniu złocistym. Futro Singapurczyka jest bardzo delikatne i jedwabiste, nie może być napuszone z powodu nadmiaru podszycia. Ma delikatny połysk i przylega do ciała. do Cechą charakterystyczną są pasemka, których na każdym włosie musi być co najmniej dwa. Podszycie jest w jasnym odcieniu barwy kości słoniowej, nasada prawie biała. Czubki włosów są czarnobrązowe, co wywołuje typowy efekt srebrzystości: z daleka kot wygląda jak zanurzony w płynnym srebrze. Dopiero z bliska rozpoznaje się czarne cieniowanie na jasnym futrze. Na czole i wzdłuż kręgosłupa pasemka na włosach są intensywniej zabarwione, w wyniku czego powstaje wzdłuż kręgosłupa typowa pręga grzbietowa, ciągnąca się od nasady szyi do nasady ogona. Jeżeli chodzi o temperament, to Koty Singapurskie są zwierzętami niezwykle żywotnymi i pełnymi energii. Uwielbiają biegać i skakać po drzewach. Bardzo łatwo przywiązują się do ludzi. Od swoich właścicieli wymagają przede wszystkim dużo atencji i ciepła, podobnie zresztą jak od innych towarzyszy zabawy (zarówno kotów, jak i psów). Charakteryzuje je to, co można nazwać dobrze rozwiniętą kocią inteligencją emocjonalną. Z łatwością przyzwyczaja się do nowych warunków mieszkaniowych czy w ogóle zmiany otoczenia. Singapura na zmiany reaguje ze spokojem. Jest to kot nieskomplikowany, który nie lubi obarczać swoich właścicieli swoimi humorami i minorowymi nastrojami. O wiele bardziej ceni sobie ciepło domowego zacisza, znane mu osoby i miejsca, w których czuje się bezpieczny. Z dziećmi bawi się bardzo aktywnie i jest pełen temperamentu, a z osobami starszymi uwielbia spędzać czas wylegując się na ich kolanach.

Turecka Angora

Angora turecka – jest to rasa kota , która trafiła do Europy Zachodniej poprzez USA w drugiej połowie XX wieku , wcześniej rasa znana była w Turcji . Pochodzenie angory nie zostało do końca wyjaśnione . Koty takie znano w Turcji już w zamierzchłych czasach i traktowano jak dachowce . Jest to bowiem rasa naturalna , powstała bez ingerencji człowieka . Turecka angora nazwę swoją zawdzięcza stolicy kraju – Ankarze , w starożytności zwanej Angorą . Przez długi czas nie podlegał żadnym zabiegom hodowlanym, stanowi naturalną rasę o orientalnie wysmukłej budowie ciała, którego fenotyp jeszcze nie jest zdominowany przez obce domieszki. Angora jest średniej wielkości kotem o długiej sylwetce i delikatnej budowie z typem futra pół-długowłosym , na szyi posiada charakterystyczny kołnierz . Ciało tureckiego kota angorskiego jest wąskie i długie z wysmukłymi, długimi kończynami nadaje mu wyraz niedbałej elegancji. Nieco dłuższe od przednich tylne kończyny sprawiają wrażenie, że zwierzę jest stale gotowe do ruchu, a klasyczna orientalna głowa, równomiernie klinowatego kształtu, wzmaga jeszcze to wrażenie witalności i aktywności. Długi - i prosty nos musi być zharmonizowany z linią profilu głowy, nie może mieć "stopu". Uszy - są duże, blisko siebie ustawione, na końcu zaokrąglone, a u nasady szerokie. Pożądane są pęczki włosów w uszach. Pełne wyrazu oczy - w kształcie migdałów, o orientalnym ukośnym ustawieniu, mogą mieć dowolny kolor. Jedynie koty tureckie van muszą mieć oczy bursztynowe . Długi, dobrze owłosiony ogon musi harmonizować z wyglądem całego ciała. Idealny ogon, przygięty do przodu, powinien sięgać do barku. Nie traci on swej puszystości nawet w cieplejszych miesiącach, kiedy futro wydaje się krótkie. Futro średniej długości prawie nie ma podszycia, tylko na szyi, piersi i tylnych kończynach jest dłuższe. Ślady kołnierza na szyi i lekkie "portki" na tylnych kończynach są typowymi cechami rasy. Delikatna i jedwabista struktura futra powoduje, że lśni ono nawet podczas ruchu. Brak podszycia i jedwabistość struktury okrywy włosowej sprawiają, że turecki kot angorski jest wyjątkowo łatwy w pielęgnowaniu; prawie nie trzeba go czesać ani szczotkować. Sam wykonuje niezbędne zabiegi pielęgnacyjne. Tureckie angory lubią towarzystwo, są zdecydowane. Koty te są głośne, zwłaszcza, gdy domagają się pieszczot. Lubią ruch przez co muszą mieć zapewnioną swobodę ruchów. To kot, który zna swoją wartość i nie da sobie w kaszę dmuchać. Ale wszystko można mu wybaczyć, bo to stworzenie urocze. To domowy, a właściwie dachowy arystokrata, bo przez wiele lat w swoich rodziny stronach uważany był za zwykłego dachowca. Nie mogło trwać to w nieskończoność. W dzisiejszej Turcji kot jest chroniony i uważany za narodowy skarb

Sokoke

Kot Sokoke (kot leśny sokoke) wywodzi z Afryki Wschodniej , gdzie zamieszkuje lasy deszczowe Kenii . Niewiele wiadomo o jego przodkach i jego pochodzeniu . Udokumentowane pochodzenie tej rasy rozpoczyna się od 1978. Początek rasie dały trzy kocięta znalezione przez panią Jeni Slater na jej plantacji orzechów kokosowych . Skojarzone z czarnym kotem domowym dały początek kotom Sokoke hodowanym w niewielu domach w Europie . Pozyskiwanie nowych egzemplarzy ze środowiska naturalnego jest prawie niemożliwe ze względu na opiekę plemion i czczenie kota jako bóstwa . Do Europy rasa dotarła w połowie lat 80. Dzisiaj hodowana jest głównie w krajach Skandynawii . Nazwą rasy pochodzi od kenijskiej prowincji Sokoke - miejsca pochodzenia rasy . W Ameryce rasa ta prawie nie jest znana i uznawana przez organizacje hodowlane . Po raz pierwszy zostały pokazane w 1984 roku w Kopenhadze . W 1990 pani Gloria Moeldrup sprowadziła jeszcze trzy sztuki . W roku 1992 zostało przedstawionych sędziom FIFe 19 kotów Sokoke w pięciu pokoleniach . Rasa została uznana w 1993. W roku 1997 było ich około 20 w Danii , jeden we Włoszech i trzy w Holandii . Sokoke są kotami - średniej wielkości o długich i dobrze umięśnionych łapkach , przy czym tylne są nieco dłuższe od przednich . Głowę - ma trójkątną , lekko spłaszczoną z szerokim prostym nosem . Zaokrąglone na końcach uszy - są średniej wielkości i posiadają pędzelki włosów . Szeroko rozstawione duże oczy - o kształcie migdałów są w kolorach od bursztynowego do zielonego . Sierść - jest bardzo krótka , błyszcząca , ściśle przylegająca , w zasadzie bez podszycia we wszystkich odcieniach z czarnym pręgowaniem . Są porównywane do ocelotów . Koty tej rasy są przyjacielskie , szukające kontaktu z człowiekiem . Miauczą po cichu , ale często i chętnie . Ciekawostką dla tej rasy jest charakterystyczny dla psowatych zorganizowany sposób polowania z podziałem na role oraz dzielenie się upolowaną zdobyczą . Są kotami , które mają charakter psa . Przypisywane im psie cechy wyrażają się najbardziej w przywiązaniu do właściciela . Jak podają właściciele potrafią polować gromadnie porozumiewając się cichym miauczeniem . Niektórzy przypisują im również polowania z podziałem na role w czasie ataku .

York czekoladowy

York Chocolate (York czekoladowy) – rasa kota półdługowłosego pochodząca ze Stanów Zjednoczonych . York czekoladowy jest rasą mało znaną w Polsce . Głowa yorka czekoladowego jest w kształcie ściętego trójkąta , bardziej podłużna niż szersza . Oczy w kształcie migdała , złociste , zielone lub intensywnie brązowe (orzechowe). Uszy duże , szeroko rozstawione , ciało smukłe i podłużne , mimo to silne . Wzorzec dopuszcza cztery odmiany umarszczenia : czekoladowy , czekoladowo-biały , lila , lila-biały . U kociąt kolory są jaśniejsze , mogą nosić oznaki pręgowania i nakrapiania . U jednobarwnych osobników dopuszcza się białą plamę na brzuchu lub piersiach . Za to u dwukolorowych biały znajduje się na kołnierzu , łapach , brzuchu i często na obliczu . Kot umiarkowanie reagujący i cichy , o średnich wymaganiach uwagi , czuły wobec członków rodziny , pozwalający sobą manipulować , lubi też drzemać na kolanach . Wobec obcych zachowuje się z rezerwą , niekiedy nieco nieśmiały , ale łagodny i towarzyski . Z powodu skłonności do chodzenia ze swym panem , przezwany kotem satelitą .

Szkocki kot zwisłouchy

Kot ten został na początku lat 60. po raz pierwszy zarejestrowany w Szkocji został wkrótce uznany pod nazwą Scottish fold . Rasa powstała w wyniku zniekształcenia ciała . Nie chodzi tutaj o kłapciaste czy zwisłe uszy , które są zabawnie pochylone do przodu i mają jedną lub dwie fałdy , lecz o skłonność genetyczną do zniekształceń kośćca w okolicy nasady ogona i tylnych kończyn . Ostatnia wada była powodem , że angielski centralny związek hodowców GCCF uznał , że należy unieważnić istnienie rasy . Mimo to niektóre organizacje hodowców jeszcze uznają szkockiego kota zwisłouchego . Aby uniknąć zniekształceń i istnienia domniemanego genu letalnego , hodowcy szkockiego kota zwisłouchego od czasu do czasu krzyżują swoje koty z brytyjskimi kotami krótkowłosymi . Takie programy hodowlane , powodują nadmierną podaż potomstwa mieszanego z dziedzicznym genem "folda" i dlatego koty z takich krzyżówek mające normalne uszy są nazywane "Scottish straight". Mają one poprawić wizerunek przedstawicieli rasy . Wygląd : Cechą charakterystyczną rasy są małe , załamane uszy , szeroko osadzone , zaokrąglone . Głowa - zwisłouchów jest idealnie okrągła . Rozróżnia się różne rodzaje załamań - pojedyncze , pofałdowane (np. załamane ku przodowi, a następnie ku tyłowi), lub niesymetryczne (koty z załamanym jednym uchem są dyskwalifikowane). Za tę przedziwną cechę odpowiedzialny jest dominujący gen powszechnie występujący u innych zwierząt domowych (świń, psów, owiec, itd.). U kotów to zjawisko wyjątkowo rzadkie . Zabawne , zwisające uszy nadają pyszczkowi tego kota wiecznie zdziwiony wyraz . Młode zwisłouchy rodzą się z uszkami stojącymi , które załamują się dopiero , gdy kociak osiąga wiek kilku tygodni . Obecnie zwisłouchy szkockie to koty krótkowłose , choć znana jest tez odmiana długowłosa zwana Highland Fold . Barwa oczu - musi harmonizować z umaszczeniem . Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia , oprócz maści typu syjamskiego , lawendowej i czekoladowej. Pielęgnacja tego kota jest łatwa , tylko odmiana długowłosa wymaga częstszego czesania . Charakter : Zwisłouchy są kotami bardzo sympatycznymi i przyjaznymi . Lubią zabawę , są bardzo przymilne . Jest kotem łagodnym , zrównoważonym i spokojnym , o umiarkowanym temperamencie . Bardzo przywiązuje się do rodziny , jednak najczęściej wybiera sobie jedną osobę i staje się jej najlepszym przyjacielem . Nie jest jednak natrętny w domaganiu się pieszczot . Najczęściej żyje w zgodzie z kotami i innymi zwierzętami domowymi . Mimo że koty te nie są zbyt skoczne , uwielbiają polować . Jedna z najbardziej przyjaznych ras znana człowiekowi . Idealna do hodowli w domu , odporna na większość chorób kocich , koty tej rasy są bardzo zwinne .

Australijski mist

Kontynent australijski jest pozbawiony naturalnych kotów , obecnie żyjące na nim koty zostały tam przywiezione przez kolonistów z Europy i Azji . Nazwa australijski mist została skrócona przez Australijczyków na OzMist . Dr Truda Straede wyhodowała tą Rasę w 1976 roku. Nowa rasa została zarejestrowana w Royal Agricultural Society Cat Control w Nowej Południowej Walii na początku lat 80. Możliwość uczestnictwa w wystawach i zdobywania tytułów uzyskał australian mist w roku 1986. Pierwszym czempionem tej rasy została kotka Nintu Dardanos w 1988 roku. Koty tej rasy są są bardzo popularne w Australii , ale słabo znane poza nią . W lipcu 1998 roku nastąpił rozłam wśród hodowców tej rasy na: Spotted Mist tradycyjne australijskie misty mające na futerku małe plamki, Marbled Mist australijskie misty mające na futerku, podłużne pasy układające się w marmurkowaty wzór. Aktualnie zwolennicy obu odmian czynią starania o uznanie ich za odrębne rasy. Koty zawdzięczają swój niepowtarzalny wzór na futerku działaniu podwójnemu recesywnemu genowi. Msity są genetycznie spokrewnione z kotami: Burmańskimi (50%), po których odziedziczyły wielkość, budowę i temperament, Abisyńskimi (25%), które przekazały drobne plamki na futerku a nierasowe koty domowe żywotność i przywiązanie do człowieka, krótkowłosymi kotami domowymi (25%). Są to koty o umiarkowanej wielkości, okrągłej główce z dużymi uszami i oczami. Futerko mista jest krótkie i sprężyste. Ogon dosyć gruby, mięsisty. Dopuszcza się wszystkie odmiany barwne, ale najczęściej spotykane kolory futerka to: ciemnobrązowy, czekoladowy, niebieski, liliowy, złocisty. Oczy duże i ekspresywne są we wszystkich odcieniach koloru zielonego. Niepożądane dla tej rasy są wszelkie ekstremalne odchylenia w budowie. Wadami dyskwalifikującymi dla tej rasy są oczy złote, pomarańczowe i bursztynowe, białe końcówki łap oraz delikatna budowa kości. Koty niebieskookie, choć dopuszczane do wystaw, są oceniane niżej. Niepożądane dla tej rasy są wszelkie ekstremalne odchylenia w budowie. Są to zgodne koty lubiące żyć w małych grupkach zawierających także kastraty młodzież i koty innych ras. Australijskie kotki są wspaniałymi i opiekuńczymi matkami.

Kolorpoint (Colorpoint)

Kolorpoint znany pod nazwa kotów khmerskich lub himalajskich . Ta ostatnia nazwa nie ma jednak nic wspólnego z rejonem Himalajów , powstała ona w USA w związku z podobieństwem umaszczenia kolorpointów do barwy zająca himalajskiego . Kolorpointy powstały w wyniku kojarzenia kotów syjamskich z perskimi . Próby krzyżowania rozpoczęto w 1924 roku. Pierwsze sukcesy hodowlane osiągnięto jednak dopiero w roku 1950 , ponieważ cechy ubarwienia kolorpointów i długość futra warunkowane są przez geny recesywne . W celu uzyskania zamierzonego efektu konieczne były liczne badania genetyczne , który prowadzono głównie w USA , Anglii i Szwecji. W klasyfikacji europejskiej kolorpointy traktuje się jako odmianę kotów perskich . Cechy budowy ciała kolorpointów odpowiadają budowie ciała kotów perskich , a ubarwienie przypomina koty syjamskie . Kolorpointy charakteryzują się ogólnie masywną budową: szyja - krótka i mocna , głowa - proporcjonalna do reszty ciała - okrągła i masywna , z pełnymi policzkami i wypukłym czołem . Nos - jest mały, krótki i szeroki z wyraźnym stopem . Uszy - małe , lekko zaokrąglone , rozstawione daleko od siebie - z ładnymi pęczkami dłuższych włosów . Oczy - mają czystą barwę , wyraziste i błyszczące , duże i szeroko otwarte . Kolorpointy są średniej wielkości . Z powodu krótkich łap i szerokiej piersi wydają się krępe . Łopatki i grzbiet są muskularne i sprawiają wrażenie bardzo masywnych . Kończyny są mocne , mają duże , okrągłe poduszeczki z pęczkami włosów między palcami . Ogon - musi być proporcjonalny do reszty ciała . Kolorpointy mają bardzo podobny charakter do kotów perskich . Mają żywy temperament , ale nie są agresywne . Są wesołe , towarzyskie , przyjazne człowiekowi , lubią pieszczoty . Zgodnie żyją z innymi zwierzętami domowymi . Kolorpointy są bardzo inteligentne i szybko się uczą . W odpowiednich warunkach mogą stać się dobrymi łowcami mysz . Kolorpointy wykazują skłonności do nadwagi co wymaga od właściciela kontrolowania ilości i składu pokarmu . Konieczne jest codzienne czesanie .

Turecki Van

Turecki van to rasa kotów domowych pochodzących od kotów z rejonu jeziora Van we wschodniej części państwa tureckiego - Wschodniej Anatolii . Jeden z niewielu kotów , które wychowane w pobliżu wody potrafią i lubią pływać . Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku . Klasyczny Van jest śnieżnobiały , jedynie na głowie ma jedną albo dwie rozdzielone plamki w kolorze rudym i w tym samym kolorze ogon . Obecnie są znane różne odmiany barwne tych kotów - czarne , niebieskie , kremowe , szylkretowe (zawsze muszą występować plamy na głowie i ogon w tym samym kolorze). Koty te mogą mieć oczy bursztynowe , niebieskie albo różnokolorowe (jedno niebieskie , drugie bursztynowe), co objaśnia się wadą wrodzoną , zwaną różnobarwnością tęczówki . Opis ten dotyczy kotów hodowlanych rasy Van . Obecnie hodowcy starają się o uznanie odmiany kota Van zwanego w Turcji "Van Kedisi". Istnieje przekaz mówiący o świętych kotach znad jeziora Van . "Van Kedisi" różni się wyglądem od kotów rasowych hodowanych obecnie . Jest wiele śnieżnobiałych "Van Kedisi", które są głuche . W większości ras istnieje podejrzenie głuchoty u kotów białych , gdy co najmniej jedno z oczu ma kolor niebieski . Ostatnio związek hodowców TICA uznał białą odmianę barwną kota Tureckiego Van . W hodowlach Vanów pojawiały się czasem śnieżnobiałe kocięta . Obecnie gdy TICA dopuściła do hodowli białego Vana , ich liczba wzrasta , a hodowcy zaczynają mówić o przypadkach białych kotów w dotychczasowych hodowlach . Badaniem białego Vana zajęło się Centrum Badań Van Kedisi , które prowadzi badania nad odtworzeniem naturalnej populacji tych kotów , które są jednym ze skarbów narodowych tego kraju . Rasa ta wykształciła oprócz umaszczenia i koloru oczu jeszcze kilka unikatowych cech . Jedną z nich jest futro , które szybko obsycha z wody . Sierść jest do dwóch razy grubsza wokół bioder i brzucha . Kot ten posiada tylko jeden rodzaj sierści - okrywową , nie ma natomiast puszystego podszerstka . Z tego powodu nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych . Drugą cechą jest powiększony fałd skóry między kolejnymi pazurami . Kot w wodzie rozcapierza łapę , a powiększony fałd skóry działa jak płetwa . Charakter : Kot turecki van to kot aktywny , lubiący zabawę, niestety również głośny , co wyraża się w melodyjnym, dość częstym miauczeniu . Do obcych podchodzi z rezerwą, wobec członków rodziny jest towarzyski . Koty tej rasy mają bardzo psi charakter . Swojm ukochane osoba , towarzyszą w codziennych czynnościach . Nieważne czy będzie to praca przy komputerze , czytanie , oglądanie telewizji – Van z wielką chęcią przyłączy się do wszelkich aktywności . Bardzo zżywa się ze swoim opiekunem do tego stopnia , że będzie w stanie rozpoznać jego zbliżający się samochód albo kroki do domu . I będzie wiernie czekał przy drzwiach , aby przywitać opiekuna z nieukrywaną radością . Koty tej rasy są bardzo zazdrosne o swojego właściciela , więc gdy naszą uwagę skierujemy na innego osobnika , Van może dać wyraz swojemu niezadowoleniu w sposób znany tylko sobie … Bo to indywidualista w 100%! Taki , który lubi być na bieżąco ze wszystkim , co dzieje się w jego domu . Gdy Turkish Van pojawią się po raz pierwszy w nowym miejscu , nowym domu chce sprawdzić czy aby na pewno wszystko odpowiada jego standardom – czyli dużo miejsca do zabawy , biegania , skakania i wspinania się będą mile widziane . Indywidualizm i specyficzność charakteryzuje także formy okazywania uczuć – będą podgryzać i trykać głową , niczym kozioł . Ale wszystko z miłością i oddaniem . W swoim stylu także będą pozwalały na pieszczoty . Położą się na kolanach , jednak nadmiernych pieszczot i noszenia na rękach za długo nie wytrzymają . Preferują w tej kwestii zdrowy umiar . Rasa ta jest wymagająca tak czasu , jak i naszego emocjonalnego zaangażowania . Ważne jest , aby poświęcić naszemu pupilowi dużo uwagi . Szczególnie , gdy jest jeszcze oseskiem . Ta rasa ma tendencje do bycia trudną i mocno asertywną , dlatego potrzeba mądrości i cierpliwości , aby nasz pupil dobrze się socjalizował .

German Rex

Rasa German Rex powstała w latach 50. w Niemczech . Uzyskano ją w wyniku skrzyżowania europejskiego kota krótkowłosego z reksem kornwalijskim (Cornish Rex). Po swoim kornwalijskim przodku odziedziczyły charakterystyczne pluszowe , pofalowane futro . Oficjalne rasę uznały dwie organizacje felinologiczne - FIFe i LOOF, reszta stowarzyszeń nie rozróżnia reksa niemieckiego jak odrębnej rasy wśród reksów . Sylwetą reksy niemieckie przypominają europejskie koty krótkowłose: są średniej wielkości , smukłe i muskularne , kończyny są średniej długości i dobrze umięśnione . Głowa o okrągłym kształcie z szerokim czołem i wydatnymi policzkami , co jest cechą odziedziczoną po europejskich kuzynach . Uszy są duże , lecz mniejsze niż u reksów kornwalijskich , szeroko rozstawione i pokryte grubą warstwa futerka . Ogon jest u nasady gruby , na końcu zaokrąglony. Reksy germańskie występują we wszystkich odmianach kolorystycznych europejskiego kota krótkowłosego , począwszy od umaszczenia jednobarwnego po prążkowane , łaciate i tabby . Kot w „owczym kożuszku”, łatwy w pielęgnacji . Futro reksów niemieckich nie ma włosów ościstych , dzięki czemu wygląda miękko i jak zamsz . To owłosienie jest krótkie i puszyste z tendencją do robienia się loczków . U reksów niemieckich dopuszczalne są futra we wszystkich kolorach występujących u europejskich kotów krótkowłosych , a więc wszystkie futra jednobarwne , z prążkami na włosach , łaciate i tabby . Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli , wymagają jednak sporo uwagi z ich strony , gdyż źle znoszą samotność . Są łagodne i lubią zabawę .

Kot Abisyński

Historia kota : Koty abisyńskie to jedna z najstarszych ras . Jej pochodzenie nie jest do końca wyjaśnione . Według bardzo rozpowszechnionej , ale zupełnie nieprawdopodobnej legendy rasa liczy sobie już kilka tysięcy lat i pochodzi z Abisynii (obecna Etiopia). Podobizny rzekomych "Abisyńczyków" można odnaleźć na płaskorzeźbach i posągach pochodzących z Egiptu czasu faraonów . Planowa hodowla tej rasy rozpoczęła się na początku XIX wieku , kiedy to do Wielkiej Brytanii przywieziono protoplastów tej rasy . Pierwszym znanym abisyńczykiem była Zula - kotka uwieczniona na rysunku z 1868 roku . Ówczesne koty abisyńskie różniły się znacznie od obecnie znanych , gdyż do krzyżówek używano nie tylko abisyńczyków , ale również innych kotów krótkowłosych . Stąd ówczesna rozpiętość barw - często w odmianie srebrzystej. Jednak wszystkie koty tej rasy posiadały (i nadal posiadają) charakterystyczny abisyński ticking . W 1934 roku Abisyńczyki zawitały do USA . Dzięki pracy Virginii Cobb oraz innych amerykańskich hodowców rasa ta rozwinęła się na kontynencie amerykańskim . W Europie praca nad rasą przebiegała swoim torem efektem czego są obecnie dwa typy kotów abisyńskich: - amerykański (uznany przez CFA) - jest bardziej smukły , posiada większe uszy ustawione z boku głowy , o głębszym kolorze , oraz - europejski (uznany przez FIFe) z mocniejszą budową , większą głową i mniejszymi uszami , a także z mniej intensywnym kolorem . Pierwszego abisyńczyka do Polski sprowadził ze Szwecji w 1994 sędzia FIFe Marek Chadaj . Do 2003 roku w kraju istniało kilka hodowli tych kotów . Nowe hodowle powstały za sprawą kotów sprowadzonych głównie z Norwegii , Niemiec , Holandii , Finlandii , Danii i USA . Wygląd : Jest to średniej wielkości kot , smukły , doskonale umięśniony , o migdałowych oczach . Sierść krótka , z niewielka ilością podszerstka . Waga - od 2,5 do 5 kg. Ogon - długi , szeroki u nasady , zwężający się ku końcowi , ostro zakończony . Głowa - uszy początkowo były małe , osadzone na szczycie głowy i niewielkie , okrągłe oczy . Obecnie uszy abisyńczyków są bardzo duże , szerokie u podstawy , lekko zaokrąglone na końcu . Na tylnej części ucha charakterystyczny rysunek sierści "odcisk kciuka Mahometa". Uszy razem z podbródkiem powinny tworzyć kształt trójkąta równobocznego . Oczy - duże , o migdałowym kształcie z wyraźną obwódką w kolorze tickingu . Sylwetka : Kot Abisyński jest Bardzo elegancki , smukły , proporcjonalny . Cztery podstawowe odmiany kolorystyczne to : dziko umaszczony - ( ruddy) - tułów rudobrunatny z czarnym tickingiem, podszerstek ciemnobrzoskwiniowy lub ciemnopomarańczowy ; pięty , koniec ogona , poduszki - czarne , nos z różowy z czarną obwódką sorrel - ( red) - tułów miedzianorudy z czekoladowo-brązowym tickingiem i ciemnobrzoskwiniowym podszerstkiem , poduszki i nos różowe niebieski - ( blue) - rozcieńczona barwa odmiany dziko umaszczonej ; beżowo-płowy - ( fawn) - rozcieńczona odmiana sorrel Odmiany te występują także w odmianach srebrzystych , wtedy podszerstek jest srebrzystobiały . Charakter : Kot abisyński jest bardzo towarzyski , łatwo nawiązuje kontakt zarówno z człowiekiem , jak i z innymi zwierzętami . Lekki , zwinny i ruchliwy jest doskonałym towarzyszem dla dzieci i dorosłych . Jego niespożyta energia i ciekawość powodują , że daje się sprowokować do każdej zabawy . Uczy się aportować drobne przedmioty i bawić małymi piłeczkami . Ponieważ jest bardzo ciekawski , wszędzie towarzyszy człowiekowi , sprawdzając , co się dzieje . Ze względu na łatwość kontaktu i całkowity brak agresji .W krajach skandynawskich kot abisyński jest wykorzystywany do felinoterapii (Felinoterapia to- najprościej mówiąc- terapia z udziałem kota . Felinoterapię jest przydatna w terapii osób starszych oraz dzieci niepełnosprawnych (zarówno umysłowo, jak i ruchowo). Ma ona zastosowanie w przypadku takich chorób jak: nadpobudliwość, ADHD, autyzm, zespół Aspergera, zespół Downa, zaburzenia zachowania i emocji, zaburzenia lękowe, nieśmiałość i zahamowanych społecznie, depresja, choroba Alzheimera, różne inne choroby psychiczne, uszkodzenia słuchu, uszkodzenia wzroku, dystrofia mięśniowa, artretyzm itp. ) ma zastosowanie u dzieci i dorosłych .

Korat

Pochodzi z Tajlandii . Jest to jedna z najstarszych ras świata , wymieniana w rękopisach XIV i XV wiecznych . Według złośliwych to rezultat krzyżówek kotów syjamskich z niebieskimi krótkowłosymi . Przez wielu Tajlandczyków uważany za symbol szczęścia i powodzenia (Si-Sawat - "szczęśliwy kot"). Nazwa kota korat wywodzi się od nazwy prowincji . Popularność zyskał po za swoją ojczyzną od lat 60 XX wieku . Rzadko już spotykany w stanie dzikim w swojej ojczyźnie . Jako rasa praktycznie niezmienna od wieków . Uznawany za skarb dziedzictwa narodowego Tajlandii , wręczany wybitnym osobom w dowód uznania . Ciekawostka : Przedstawiciela tej rasy poza Tajlandią widziano po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii na wystawie kotów w 1896 r. , ale współczesne linie hodowlane pochodzą dopiero z 1959 r., kiedy to Amerykanka Jean Johnson założyła pierwszą hodowlę Koratów w USA , Cedar Glen . Jej powstaniu towarzyszyły niezwykłe okoliczności . Krótko po drugiej wojnie światowej Jean Johnson wyjechała z mężem do Syjamu (dzisiejszej Tajlandii), gdzie zapragnęła mieć kota syjamskiego . Dowiedziała się jednak , że kot , którego uważa się tam za prawdziwie syjamskiego , to całkiem coś innego , niż to , co sobie wyobrażała . Przez następnych sześć lat bezskutecznie starała się zdobyć Korata . W tym czasie widziała zaledwie kilka takich kotów , nieodmiennie w rękach ważnych urzędników państwowych , zagranicznych dyplomatów lub wysoko urodzonych Tajów . Wyjechała , straciwszy niemal nadzieję na spełnienie swojego marzenia, jednak poprosiła syjamską przyjaciółkę , aby ta próbowała zdobyć dla niej parę kotów tej rasy . Ku jej zaskoczeniu , po sześciu latach przyjaciółka powiadomiła ją , że ma dla niej parę Koratów . I tak w 1959 roku do Stanów Zjednoczonych przybyły z Tajlandii dwa pierwsze Koraty , kocur Nara i kotka Darra . Wygląd : Ciało muskularne , średniej wielkości , w typie orientalnym . Wyróżnia go niezwykły kolor sierści - srebrzysto-niebieski . Ogon średniej długości , gruby u nasady , zaokrąglony na końcu . Głowa okrągła , w kształcie serca , szeroko rozstawione duże i okrągłe oczy , za młodu bursztynowe , w wieku ok. 2 lat zmieniają kolor na zielony . Futro krótkie lub średniej długości , delikatne , jedwabiste i powinno ściśle przylegać do ciała . Kolor wyłącznie srebrzystoniebieski , przy czym srebrzystość ogranicza się do końców włosów . Niedopuszczalne są białe włosy lub kępki w innym kolorze . Srebrzyste końce włosów na kończynach są niepożądane . Sierść idealnego korata powinna lśnić podczas ruchu . Nos i opuszki łap - szaroniebieskie . Charakter : Zrównoważony , przypominający charakter syjamów starego typu . Skłonny do zabawy , towarzyski . Wobec ludzi bardzo łagodny , co czyni go idealnym kotem domowym . Charakter korata jest co chwilę inny. Zmienia się w zależności od tego , co kot chce w danej chwili osiągnąć . Wchodzisz do domu. Przy drzwiach czeka na Ciebie niebieskie ciałko , z dużymi , zielonymi oczami . Wita Cię głośnym miau , biegnie za Tobą i czeka (lub nie...) aż odłożysz zakupy i będziesz mógł wziąć go na ręce . Kiedy go weźmiesz , aksamitne futerko wtuli się w Twoją twarz i szyję . Głośno przy tym mrucząc . Kiedy korat wprowadzi się do Ciebie , pierwszą rzeczą , którą będziesz robić po powrocie do domu , będzie witanie kota . Jeżeli ma ochotę na pieszczoty , to nie obchodzi go , że myjesz zęby - będzie myć je z Tobą . Kąpiesz się? Nieważne, on chętnie wskoczy z Tobą do wanny albo pod prysznic . Zmywasz naczynia? A czemu robisz to bez słodkich kilogramów na ramieniu? Kładziesz się spać? Tego korat nie przepuści . Albo wepchnie się pod kołdrę i wtuli się w Ciebie mocno , albo... przyniesie ukochaną zabawkę i akurat teraz będzie chciał , żebyś mu ją rzucił ( A wtedy on przyniesie Ci ją ponownie . Znów rzucisz , a on przyniesie . Zrzucisz, przyniesie , rzucisz , przyniesie...) Jeżeli nie zwrócisz na niego uwagi , powie Ci , co o tym myśli . I będzie Ci mówić tak długo, aż osiągnie swój cel . Aż pogłaszczesz i przytulisz... Kiedy będziesz miec gorszy dzień , Korat przyjdzie , ułoży się na Twoim brzuchu lub kolanach . Nie będzie o nic pytać . Po prostu zacznie Cię grzać swoim ciałem , uspokajać mruczeniem i łagodnym spojrzeniem . Pielęgnacjia : Jak większość kotów krótkowłosych wymagają okresowo wyczesywania martwych włosów (wystarczy raz w tygodniu) .

Kalifornijski spangled

Kalifornijski spangled został uzyskany w długim programie hodowlanym trwającym 12 lat w Kalifornii , który miał na celu uzyskanie kota dziko wyglądającego . Kot tej rasy został zaprezentowany po raz pierwszy w 1986 roku . Spangled kalifornijski jest krzyżówką wielu ras , w tym głównie kotów abisyńskich , amerykańskich krótkowłosych i brytyjskich krótkowłosych . Także manxów , persów , syjamów , zdziczałych kotów egipskich i azjatyckich . Koty tej rasy mogą występować w wielu odmianach barwnych . Charakterystyczne dla kotów tej rasy jest duży kontrast między podszerstkiem a włosami okrywowymi . Wygląd : Kot średniej wielkości i dużej . Waży 5,5-7kg. Wyglądem przypomina małego leopard. Ciało długie , szczupłe ale dobrze umięśnione . Głowa - zaokrąglona z wysokimi kośćmi policzkowymi . Oczy - owalne , najczęściej złote tęczówki . Ogon - średniej długości , zwężający się ku końcowi . Sierść krótka , dłuższa na podbrzuszu i ogonie , lśniąca i miękka . Umaszczenie - złote , srebrne , niebieskie , brązowe , intensywnie cętkowane . Na górnych partiach przednich łap ciemne pręgi , na ogonie co najmniej dwie ciemne obręcze . Charakter : Kot bardzo aktywny i żywiołowy , Inteligentny . Uwielbia zabawy , szczególnie interaktywne ze swoim właścicielem . Powinien być kotem wychodzącym albo mieć wystarczającą przestrzeń do wybiegania się i dania upustu swojej energii . Łagodny i towarzyski , potrafiący dogadać się z innymi zwierzętami . Może być zarówno kocim jedynakiem jak i jednym z kotów w domu . Nadaje się praktycznie dla wszystkich . Potrzebuje kontaktu z człowiekiem . Nie powinien długo zostawać sam w domu. Uwielbia przebywać wysoko i z wysokości obserwować życie rodziny . Może być "miaukliwy" albo cichy - nie ma tu reguł . Pielęgnacja : Wymaga cotygodniowego czesania , podobnie jak inne koty krótkowłose .

Amerykański Curl długowłosy

Amerykański curl długowłosy – rasa kotów pochodząca ze Stanów Zjednoczonych . Pierwsze doniesienia o tej rasie pochodzą z 1981 roku . Koty te wyróżniają wywinięte do tyłu uszy . Pierwszym znanym kotem , którego uznaje się za założyciela rodu , jest bezpańska kocica zwana Shulamit . Miała ona uszy zagięte w półksiężyc . Cechę tę odziedziczyły po niej jej pierwsze cztery kocięta . Wygląd : American Curl powinien być długim, wysmukłym, średniej budowy kotem. Budowa ciała powinna zachować określone proporcje: długość ciała powinna być 1 i 1 razy dłuższa w stosunku do wysokości (wysokość mierzona od przedniej łapy do szczytu ramienia). Curle opisywane są jako średniej wielkości koty , chociaż w porównaniu do kotów domowych wydają się drobniejsze : Kotki - ok. 2,3 - 3,2 kg. kocury - 3,2 - 4,6 kg. Amerykański curl długowłosy należy do kotów półdługowłosych . Całe ciało jest średniej wielkości i proporcjonalne . Głowa ma kształt ściętego stożka . Oczy w kształcie migdała , dosyć duże i szeroko rozstawione , w harmonii kolorystycznej z barwą sierści tylko u odmiany barwnej kolorpoint . Uszy dość duże , łukowato zagięte do tyłu powinny byc "wywinięcie" pomiędzy 90 a 180 stopni . Nowo narodzone kocięta mają uszy normalne , ale w pierwszych dniach życia chrząstki stają się fryzowane . Znane są trzy stopnie zakrzywienia uszu - lekkie , średnie i wyraźne . Okrywa włosowa jest półdługa i prawie bez wełnistego podszycia . Ogon jest takiej samej długości co ciało . Dopuszczalne są wszystkie rodzaje ubarwienia . Charakter : Amerykański curl długowłosy jest kotem zrównoważonym , umiarkowanie reagującym, lubiącym się bawić także w wieku dojrzałym . Jest towarzyski , serdeczny i łagodny , lubi kontakt fizyczny , szuka aktywnie towarzystwa człowieka . Nadaje się dla rodziny z dziećmi .

Kot Norweski Leśny

Pochodzenie rasy na terenach Skandynawii nie jest dokładnie określone . Jedna z teorii mówi , że przodkowie tych kotów zostali przywiezieni przez krzyżowców ; inna , że przez wikingów z Wysp Brytyjskich . W latach 70. XX wieku rasa otrzymała wzorzec i została uznana przez FIFe . Wygląd : Kot norweski leśny to kot duży , mocnej budowy , zaliczany do kotów półdługowłosych . Jego tylne łapy są dłuższe od przednich , co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki . Posiada dwa rodzaje sierści - dłuższy wierzchni włos ościsty i krótszy , puszysty podszerstek . Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra . Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach . Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy są przysłonięte sierścią . Głowa ma kształt trójkąta równobocznego z prostym profilem . Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg , kotki około 5-6 kg . Kot norweski leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych . Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznymi dla syjamów , chocolate i lila . Kolor oczu zgodny z barwą futra . Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci . Wystarczy szczotkować je raz na tydzień , tylko w okresie linienia częściej . Żywienie : Najlepsza jest dla niego dieta mięsna urozmaicona od czasu do czasu rybą . Do ukończenia pierwszego roku życia kociak powinien spożywać suchą karmę , dobrej jakości . Sucha karma powinna być także podstawą na dalszym etapie życia Norwega . Mokra karma powinna być dodatkiem . Można podawac Norwegowi warzywa , kurczaka , rybę (pozbawioną ości i nie w nadmiarze!) . Bardzo ważne jest , aby mięso było ugotowane . Natomiast z surowizną musimy być ostrożni i czujni . Przewód pokarmowy jest bardzo wrażliwy i należy uważać , aby kot nie nabawił się pasożytów i bakterii delektując się (niesprawdzonym) surowym mięsem . Do picia powinien mieć zawsze dostępna świeżą wodę . Mleka krowiego Norweg , jak i inne koty , nie toleruje . Charakter : Kot norweski jest bardzo inteligentny . Przywiązuje się do właściciela i jego domu . Może żyć z innymi zwierzętami domowymi . Jednak długie lata spędzone na wolności nauczyły go nieufności wobec obcych . Młody lubi się bawić pod warunkiem , że nikt go do niczego nie zmusza . Podobnie jest z pieszczotami , które nie powinny trwać zbyt długo . Kot ten ma zachowane silne instynkty łowcze , jest świetnym łowcą i często poluje . Pielęgnacja : Koty norweskie leśne zmieniają futro dwa razy w roku (wersja zimowa i letnia) i wtedy dobrze jest poświęcić kotu oraz jego upierzeniu więcej uwagi . Większą ilość kocich włosów zauważymy od razu na ubraniach czy dywanie . Przy pielęgnowaniu naszego kota musimy zwrócić szczególną uwagę na okazały ogon . Jest on niezwykle delikatny i dla jego dobra lepiej nie czesać go w ogóle . Jeżeli jednak to robimy – róbmy bardzo ostrożnie! Najlepiej czesać koci ogon od spodu (czyli od podszerstka) . Włosy ogonowe – piękne i długie – są niezwykle wrażliwe i uszkodzone lub wyrwane mogą odrastać nawet kilka lat . Koty norweskie leśne dożywają średnio 14 lat . Jednak , gdy zapewnimy naszemu przyjacielowi odpowiednie warunki do życia – dobrze dobraną i zbilansowaną dietę , bezpieczne otoczenie i mnóstwo miłości – możemy o dobrych kilka lat wydłużyć kocie istnienie .

Kot Syberyjski

Kot syberyjski to przedstawiciel jednej z naturalnych ras półdługowłosych . Jego ewolucja przebiegała bez udziału człowieka . Początki rasy datuje się na XVII w. , choć niektóre źródła podają nawet XI w . Pochodzi z Syberii i dlatego jest jednym z najczęściej występujących kotów domowych w Rosji . Kot ten został upowszechniony poza Rosją stosunkowo niedawno , na Zachodzie dopiero po upadku ZSRR . Rasę w 1989 r. odkryło w Związku Radzieckim małżeństwo Schultz , miłośnicy kotów z ówczesnego NRD . Zakupili kilka okazów w Leningradzie . Krótkie dzieje tej rasy w krajach zachodnich sprawiają , że jej dokumentacja genealogiczna jest nader skąpa . W Polsce hodowlę tej rasy rozpoczęto w roku 1989 , kiedy to Jolanta Sztykiel sprowadziła pierwszego kota syberyjskiego . Budowa : Kot syberyjski jest kotem muskularnym i silnym , ale trochę mniejszym od swoich amerykańskich "kuzynów" . Kocury zdecydowanie są większe od kotek . Koty te rosną powoli i pełne wymiary osiągają nawet po pięciu latach . Waga kotek dochodzi do 3 kilogramów , kocurów do 4-5 , ale zdarzają się okazy kocurów osiągających do 7-8 kilogramów . Ciało kota syberyjskiego jest lekko wydłużone , mocnej budowy z dużymi łapami i charakterystycznymi kępkami włosów między palcami . Głowa okrągława z wydatnymi policzkami i mocnymi kośćmi policzkowymi . Szczęka ich jest zaokrąglona . Nos długi , lekko wypukły ale bez zagłębienia u nasady . Mocne czoło harmonizuje z kształtem głowy . Duże owalne oczy są lekko skośnie ustawione i szeroko rozstawione . Barwa oczu powinna być jednolita i najczęściej bywa zielona lub bursztynowa . Pochylone do przodu , lekko wypukłe i szeroko rozstawione uszy są średniej wielkości . Wierzchołki uszu powinny być zaokrąglone i bardzo często zakończone są pędzelkami dłuższych włosów . Półdługie włosy okrywowe są mocne i delikatnie przylegają do ciała . Podszycie gęste i miękkie dodaje kotu puszystości i miękkości w dotyku . Tego typu futro umożliwia tym kotom przebywanie w zimnym , ostrym klimacie . Charakterystyczne dla tej rasy są puchate "portki" na tylnych łapkach , obfity "śliniak" na piersi i gęsto owłosiony długi ogon . Na karku i barkach futro może być trochę krótsze , ale na grzbiecie jest bardzo obfite i mocne . Kot syberyjski posiada umaszczenie podobne do kotów Maine Coon i norweskich leśnych . Najczęściej spotyka się je w naturalnym ubarwieniu we wszystkich odmianach pręgowania , szylkretowe oraz kolorach czarnym , rudym , niebieskim , kremowym , srebrzystym itp. Spotyka się sybiraki z dużym udziałem koloru białego . Niedopuszczalne są umaszczenia charakterystyczne dla kotów z oznaczeniami . Kotów syberyjskich , jako jednej z niewielu ras naturalnych , nie wolno krzyżować z żadną inną rasą . Charakter : Koty syberyjskie to zwierzęta ruchliwe , żywiołowe , z dużym temperamentem . Są bardzo przyjacielskie , uczuciowe . Nie są agresywne , nie mają również niszczycielskich zapędów . Koty te bardzo lubią wspinać się i skakać , co potwierdza ich częste odpoczywanie na wysokich półkach i szafach . Są wspaniałymi myśliwymi . Jest prawdopodobne , że mieszkańcy Syberii używali ich jako "stróża" domu , ponieważ potrafił reagować mruczeniem na widok zbliżającego się obcego . W rodzinie jest serdeczny i towarzyski , nienatarczywy , niezależny .

Kot Syjamski

Koty syjamskie pochodzą z Dalekiego Wschodu (Syjam to współczesna Tajlandia). Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się już w XVI wieku . Do Europy zostały sprowadzone pod koniec XIX wieku . Szybko zyskały sobie popularność wśród europejskich miłośników kotów , co też przełożyło się na szybkie rozprzestrzenianie się rasy . Syjamy charakteryzuje szczególny rodzaj ubarwienia , określany jako kolorpoint lub point , oznaczający ciemniejsze strefy koloru na krańcach ciała (uszy, nos, łapy, ogon). Wygląd : Ich cechą charakterystyczną jest umaszczenie point , które pokrywa maskę , uszy, łapy i ogon . Posiada duże , niebieskie oczy . Jest to kot szczupły , o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie . Kocięta rodzą się białe lub kremowe . Ciemniejsze oznaki na pyszczku , kończynach , ogonie , uszach pojawiają się około miesiąca po narodzinach . Zaczynają się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia . Kot syjamski dał początek wielu innym i znanym rasom . Charakter : Są bardzo inteligentne , chętnie uczą się różnych sztuczek . Ciekawskie , śmiałe , łatwo nawiązują kontakty i lubią wizyty gości . Dobrze czują się w obecności innych kotów lub psów . Mają duży temperament , znane są z przywiązania do właściciela , jeśli go stracą , mogą to nawet przypłacić zdrowiem . Starają się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnościach , głośno domagają się pieszczot i zainteresowania . Bywają także zazdrosne . Nie powinny być posiadane przez osoby , które większość czasu spędzają poza domem . Większość kotów syjamskich ma doskonały apetyt , dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki takiego kota jest dla właściciela niemałym wyzwaniem . Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością – mogą żyć nawet 20 lat . Pielęgnacja : Utrzymanie futra kota Syjamskiego nie jest skomplikowane , jest dużą zaletą . Aby kolorpointowa okrywa włosowa była w zadowalającym stanie należy czesać ją regularnie grzebieniem lub szczotką . tradycyjny kot Syjamski ma więcej podszerstka . Najlepiej czesać go metalowym grzebieniem z gęsto rozstawionymi zębami . Do regularnych czynności pielęgnacyjnych zaliczamy także obcinanie pazurów . Przy użyciu specjalnych cążków , przynajmniej raz w tygodniu trzeba obcinac pazurki pupilowi . Zrobi to dobrze zarówno kotu , jak i meblom . Dobrze by było zaopatrzenie się w drapaki lub kocie drzewo . Żywienie : Podstawą żywienia powinna być dobrze zbilansowana , dobrej jakości sucha karma . Możemy uzupełniać ją mięsem gotowanym: drobiem , wołowiną , wątróbką oraz karma mokrą . Koty syjamskie , jak i inne koty , nie powinien jeść wieprzowiny , konserwantów we wszelkiej postaci (np. przyprawione i nieprzyprawione wędliny ), sera żółtego , ziemniaków , produktów mączystych . Do picia najlepiej podawać zawsze świeżą i przegotowaną wodę .

Kot Ragdoll

Ragdolle zostały wyhodowane w latach 60 . ubiegłego wieku w Kalifornii . Odkrywczynią i właścicielką pierwszych kotów tej rasy jest Ann Baker – kalifornijska hodowczyni kotów perskich z miejscowości Riverside . Za protoplastkę rasy uważa się półdziką , długowłosą , białą kotkę o imieniu Josephine , która wyglądem przypominała angorę . Kotkę tę uratowano po tym , jak została potrącona przez samochód , i udało się ją całkowicie oswoić . Josephine została skrzyżowana z kotem birmańskim , a następnie była krzyżowana z innymi rasami . Twierdzono , że uszczerbek na zdrowiu wywołany wypadkiem spowodował , że kocięta były nadmiernie bezwładne i nie odczuwały bólu , jednak jest to tylko legenda . Dziś powszechnie uznaje się, iż ragdolle są rasą wywodzącą się z skrzyżowania kotów birmańskich , perskich oraz burmańskich . Wygląd: Wzorzec dopuszcza sześć ubarwień sierści: seal , niebieski , czekoladowy , lila , cream i red w trzech odmianach: kolorpoint , mitted oraz dwukolorowy . Ragdolla można zaliczyć do dużych kotów o grubych kościach . Jego głowa jest średniej wielkości , w kształcie trójkąta . Oczy przeważnie niebieskie , owalne i szerokie , natomiast uszy skierowane ku przodowi . Ogon jest gęsty i puszysty . Ragdolle są klasycznymi kotami z oznakami , łączącymi białe futro ze skłonnością do ciemniejszych oznak na głowie , uszach , kończynach i ogonie . Ragdolle , w przeciwieństwie do innych ras z oznakami , hoduje się w trzech różnych odmianach wzoru ubarwienia futra . Wszystkim odmianom stawia się takie same wymagania dotyczące budowy głowy , reszty ciała , wyglądu oczu i właściwości futra . Ciało ragdolla powinno być duże , długie i muskularne . U kota dorosłego tylne kończyny wyglądają trochę przyciężko , niekiedy nawet ociężale , co przez długi czas było powodem opinii , że ragdolle mają trudności z chodzeniem . Przyczyną ociężałości są znacznie dłuższe tylne kończyny niż przednie , co powoduje typowy dla ragdolli chód . U starszych okazów typowy jest także rzucający się w oczy duży brzuch , który jednak nie powoduje obniżenia ocen . Kocury tej rasy są trochę większe od kotek i , podobnie jak u innych ras kotów długowłosych , są w pełni wyrośnięte dopiero w wieku 3 lat . Futro jest od średnio długiego do długiego , przy czym coraz bardziej na popularności zyskuje futro dłuższe . Na brzuchu , piersi i szyi okrywa włosowa jest dłuższa , jednak kołnierz na szyi nie jest tak wydatny , jak u innych porównywalnych ras . Samo futro jest gęste , z miękkim podszyciem . Włosy są jedwabiste i nadają futru charakterystyczny połysk , którego nie można pomylić z innym . Charakter: są bardzo spokojne , o zrównoważonym temperamencie i przyjaźnie nastawione do człowieka , szukają z nim kontaktu i chętnie pozwalają się nosić na rękach. Ragdolle , mimo sporych rozmiarów , zupełnie się odprężają , nawet jeśli się je nosi nieprawidłowo . Nigdy nie są natrętne; szukają kontaktu z innymi kotami . Akceptuje towarzystwo innych kotów . Powstało wiele mitów na ich temat . Wbrew panującemu stereotypowi ragdolle nie są wytrzymałe na ból i odczuwają go tak jak inne koty , chociaż ich cierpliwość wobec niedelikatnego traktowania może powodować takie wrażenie .

Kot Brytyjski krótkowłosy

Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota , której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie , wykorzystujące je do walki ze szczurami . Faktem jest, że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone . W latach 50. XX wieku hodowcy , przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim , wzmocnili populację i poprawili cechy rasy . Wygląd : Sierść - krótka , gęsta i miękka . Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie . Zanotowano około 150 odmianach barwnych , od jednokolorowych (niebieski , czarny , rudy, kremowy , czekoladowy , liliowy i biały) po dwubarwne , a także (tylko u kotek) trójbarwne . Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym . Nogi krótkie lub średniej długości , przez co kot sprawia wrażenie grubego . Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą . Uszy - szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach . Oczy - duże , pomarańczowe , niebieskie , złociste , zielone , turkusowe .

Charakter : Łagodny , zrównoważony , towarzyski . Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy . Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty . Przywiązuje się do właściciela . Potrafi podążać za nim przez cały dzień , cierpliwie czekając , aż zostanie mu udzielona uwaga . Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota . Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju , patrząc w okno , obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych . Pielęgnacja : Sierść wymaga codziennego szczotkowania , ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść . Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów . Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla kotów wspinających się na drapaki , gdyż tracą wtedy możliwość bezpiecznego kontaktu z podłożem . Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy . Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych , które spełniają te warunki , choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane . Należy pamiętać , że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić . Obecnie kotom podaje się wodę , która powinna być stale dostępna . Mleko i jego pochodne nie są wskazane , gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki .