Kot birmański - święty kot birmański

Z historią tej rasy związane są legendy. Według jednej z nich, koty te powstały w klasztorze w Birmie i były tam czczone jako wcielenia zmarłych mnichów. Nie wiadomo, w jaki sposób dotarły do Europy. Najprawdopodobniej samiec i samica zostali przywiezieni z Birmy do Europy na statku. Samiec nie przeżył, ale okazało się, że samica była w ciąży. Inna z wersji zdarzeń mówi o tym, że pierwsze okazy kotów birmańskich przywieziono do Europy w 1919 jako prezent od kapłanów khmerskich dla Francuza, Augusta Pavie, badacza i podróżnika. W 1925 pierwszy raz pokazano kota birmańskiego na wystawie, a od lat 60. XX wieku można było spotkać koty tej rasy w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii. Kolejna wersja głosi, że pierwsza para kotów tej rasy została wykradziona przez sługę ze świątyni Lao-Tsun i sprzedana milionerowi amerykańskiemu Vanderbiltowi w 1920. Są to jednak tylko legendy. W rzeczywistości koty te uzyskano w ramach francuskiego programu hodowlanego z użyciem kotów europejskich krókowłosych, kotów syjamskich i perskich. Owa legenda miała w pierwszych latach po powstaniu rasy zapewnić lepszą sprzedaż, jednak okazała się zadziwiająco trwała. Wyglad : Kot birmański jest zwierzęciem średniej wielkości, silnym i muskularnym, o krępej, nieco wydłużonej sylwetce. Waży od 3 do 6 kg. Jego mocna głowa ma kształt trójkąta równobocznego z zaokrąglonymi kątami - jest nieco dłuższa niż szersza. Czoło jest lekko wypukłe, przełom czołowo-nosowy słabo zaznaczony, policzki pełne, podbródek wyraźny. Nos średniej długości, nieco wklęsły u nasady. Oczy są duże, prawie okrągłe, szeroko otwarte, wyłącznie w ciemnobłękitnym kolorze. Uszy raczej małe, niezbyt nisko osadzone, porośnięte wewnątrz kępkami sierści. Tułów dosyć długi, mocny - kocury są znacznie masywniejsze od kotek. Kończyny są krótkie i silne. Stopy duże, owalne, z mocnym owłosieniem między palcami. Ogon jest dobrze porośnięty sierścią, średniej długości - zagięty do przodu nie powinien sięgać poza łopatkę. Kot nosi go dumnie do góry. Szata półdługa, jedwabista, z niewielką ilością podszerstka, dzięki czemu nie filcuje się. W dotyku przypomina sierść królika angory. Włosy nie przylegają ściśle do ciała, ale też zbytnio nie odstają. Wymagana jest kryza na szyi i obfite portki na udach. Kot birmański ma umaszczenie typu colourpoint (syjamskie). Znaczenia są ograniczone do głowy (uszy i część twarzowa, tzw. maska), kończyn i ogona. Reszta okrywy jest w kolorze skorupki jajka. Cechą charakterystyczną rasy są białe "rękawiczki" na przednich kończynach i tzw. "ostrogi" na tylnych. Rękawiczki muszą być symetryczne na obu łapach - biel powinna kończyć się w prostej linii pomiędzy kośćmi palców a kośćmi śródręcza. Na tylnych kończynach "buty" sięgają z przodu co najmniej do stawów pomiędzy kośćmi palców a śródstopia. Z tyłu biel tworzy klinowaty pasek zwany ostrogą, ostro zakończony przed kością stępu; niesymetryczne lub tępo zakończone ostrogi uważa się za wady. Oznaki występują w kolorach: ciemnobrązowym, niebieskim, czekoladowym, liliowym, rudym, kremowym, szylkretowym, pręgowanym, szylkretowo pręgowanym. Kot birmański jest rasą późno dojrzewającą. Koty dojrzewają płciowo w wieku 9-14 miesięcy, ale na całkowite ich wybarwienie i rozwój psycho-fizyczny musimy poczekać do 3 roku życia. Kotki są bardzo dobrymi matkami i rodzą średnio w miocie 2-4 kociaki. Kocięta rodzą się całkowicie białe, a ich kolor możemy rozpoznać dopiero po dwóch dniach, do 2 tygodni. Kolory ciemniejsze, takie jak seal-point, rozpoznawalne są wcześniej, natomiast takie jak lila-point to kwestia kilku dni. Charakter : Kot birmański ma umiarkowany temperament. Jego charakter to mieszanina cech wesołego syjama i spokojnego persa. To kot łagodny i bardzo przywiązany do właściciela. Najlepiej czuje się, wśród wielu osób, dlatego świetnie nadaje się dla rodzin wielopokoleniowych. Jest doskonałym przyjacielem dzieci w każdym wieku. Ze stoickim spokojem znosi pieszczoty i noszenie na rękach. Nie przeszkadza mu też towarzystwo innych zwierząt w domu, choć wyraźnie preferuje przedstawicieli własnej rasy. Zwykle jest otwarty, ale zdarzają się osobniki nieufne wobec obcych. Jest raczej cichym kotem, odzywa się rzadko, a jego głos jest bardzo melodyjny. Ciekawski i inteligentny, łatwo uczy się różnych sztuczek. Jak większość kotów potrafi być też uparty. Jest raczej domatorem i dobrze czuje się nawet w niewielkim mieszkaniu. Trzeba jednak zapewnić mu rozrywkę i nie skazywać go na samotność przez cały dzień. Pielęgnacja : Szata nie ma skłonności do kołtunienia, kota czeszemy jedynie w celu usunięcia martwego włosa mniej więcej raz na tydzień. Z racji praktycznie braku podszerstka kot ten nie lubi zimna, jest wybitnie "mieszkaniowym:. Trzeba pamiętać o kontrolowaniu uszu i przycinaniu pazurów.