Kot bengalski

Koty bengalskie powstały poprzez skrzyżowanie dzikiego kota bengalskiego z kotem domowym, w celu uzyskania kota domowego o pięknym umaszczeniu, zbliżonym do lamparta. We wczesnych krzyżówkach wykorzystywano np. koty egipskie, Indian Maus, burmskie i nieuznane rasy domowe. W miarę rozwoju tej rasy, czwarte pokolenie zostało ponownie skrzyżowane z lampartami azjatyckimi. Pierwsze trzy pokolenia tej właśnie krzyżówki są uznawane jako rasowe bengale (foundation bengals). Ostateczna, całkowicie udomowiona, uznana przez międzynarodowe organizacje rasa to tzw. SBT Bengals. Cechy : Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości, wytrwale maszerując. Dobrze czują się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów wypróżnia się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana). Można się spodziewać, że nowa rasa, wywodząca się od dzikiego kota, odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa genetycznego, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję, niewątpliwie odziedziczoną po przodkach. Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zmiany w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione i gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację, zazwyczaj uciekają do cichego schronienia. Wygląd : Jego głowa jest szeroka, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych konturach, raczej mała w porównaniu z resztą ciała, z nieznacznie zaznaczonym przełomem. Nos dosyć długi, prosty. Czoło jest wydatne, broda mocna, pyszczek szeroki, z wyraźnymi poduszeczkami z wąsami. Oczy są owalne, duże, ale nie wyłupiaste, lekko skośne osadzone, w kolorze dostosowanym do umaszczenia - zielone, brązowe, złote, niebieskozielone, niebieskie (przy odmianie śnieżnej). Uszy średniej wielkości, niezbyt długie, szerokie u nasady, nieco pochylone do przodu. Tułów powinien być mocny, długi, klatka piersiowa szeroka i dobrze umięśniona. Tylna część ciała jest wzniesiona nieco powyżej łopatek. Kończyny średniej długości, proste, umięśnione - tylne trochę dłuższe od przednich; stopy duże, okrągłe. Ogon długi, mocny, zaokrąglony na końcu. Szata jest krótka, gruba i gęsta, miękka w dotyku, z mała ilością podszerstka. Powinna sprawiać wrażenie przyprószonej złotym lub perłowym pyłem. Kot bengalski ma umaszczenie pręgowane (tabby), które może być klasyczne (marmurkowe) lub cętkowane. U kotów marmurkowych występuje wyraźny rysunek w postaci dużych plam lub pasm, rozłożonych niesymetrycznie i przypominających wzory na marmurze. Kot cętkowany powinien mieć duże, przypadkowo rozmieszczone cętki w kształcie grotów lub rozetek. W obu przypadkach kontrast pomiędzy barwą zasadniczą a rysunkiem musi być wyraźny. Na czole występuje znak w kształcie litery M, a na tylnej stronie uszu preferowane jest tzw. ocelli, czyli jasne cętki, nazywane także odciskiem kciuka. Maść czarna klasycznie pręgowana, czarna cętkowana, sepiowa klasycznie pręgowana, sepiowa cętkowana (z burmskim ograniczeniem deseniu), norka klasycznie pręgowana, norka cętkowana (z tonkijskim ograniczeniem deseniu), śnieżna klasycznie pręgowana, śnieżna cętkowana (z umaszczeniem typu syjamskiego). Pielęgnacja : Szata prawie nie wymaga zabiegów pielęgnacyjnych. Dzięki odpowiedniej, urozmaiconej diecie i czesaniu raz w tygodniu zawsze wygląda efektownie. Raz na jakiś czas trzeba sprawdzić uszy i w miarę potrzeby przyciąć pazury.