Wąz japoński

Wielkość : Gad dorasta do około 120–140 cm długości. W naturze wąż ten osiąga nieco większe rozmiary niż w hodowli, do 170 cm. Rekordowy zanotowany dotychczas okaz mierzył 230 cm. Długość życia Średnio ok. 15, czasami 20 lat. Wygląd : Ciało tego gatunku ma smukłą budowę, głowa stosunkowo duża, wyraźnie odznaczająca się od szyi, długi i chwytny ogon, stanowiący prawie 1/4 długości ciała. Ubarwienie zmienne, najczęściej zielonkawo-szare, szaro-niebieskawe lub oliwkowo-szare, czasami brązowawe, a nawet jednolicie szare. W środowisku naturalnym występuje także forma albinotyczna tego gatunku. Młode osobniki posiadają dwa pasy na grzbiecie, które (choć nie zawsze) z wiekiem zanikają. Strona brzuszna jednolicie szara, z metalowym połyskiem. Łuski lekko kilowate. Oczy z okrągłą źrenicą. Język jasnoczerwony. Występowanie : Wąż japoński występuje na Wyspach Japońskich – Hokkaido, Honsiu, Kiusiu, Sikoku (oraz wielu innych mniejszych), a także na niektórych Wyspach Kurylskich, np. Kunashiri (Rosja). Cechy szczególne : Dobrze się wspina, co umożliwia mu jego smukła budowa i chwytny ogon. W czasie zagrożenia wibruje szybko swoim długim ogonem, a czasami wydziela z kloaki dobrze wyczuwalny zapach (zielonkawą mazistą substancję), przypominający zapach lisów i trawy. Aktywność: Głównie w dzień, ale równie często w godzinach porannych i wieczornych (czasami sporadycznie także nocą). Gatunek naziemny, ale bardzo dobrze i często się wspina. Życie i obyczaje tych węży w środowisku naturalnym (prócz rodzaju spożywanego pokarmu i zamieszkiwanego środowiska) są prawie nieznane. Biotop: Wąż ten zasiedla różnorodne środowiska, ale najczęściej zamieszkuje lasy bambusowe, leśne i krzaczaste zarośla oraz tereny trawiaste, kamieniste, a także pola ryżowe i inne tereny uprawne, lubi obszary w pobliżu wody. Występuje do wysokości 2000 m n.p.m. Terrarium: Dosyć przestronne, z licznymi kryjówkami w postaci kawałków kory, odwróconej doniczki, itp., są one bardzo ważne szczególnie w pierwszym okresie po nabyciu gadów (w okresie aklimatyzacji), gdyż łatwo się płoszą i muszą mieć możliwości ukrycia się. Nie należy zapomnieć o gałęziach, choć teoretycznie jest to gatunek naziemny, bardzo chętnie się wspina i lubi wylegiwać się na wysokościach, dlatego dobrze jest również umieścić półki, na których węże te lubią wypoczywać całymi godzinami, a nawet nie ruszają się z nich przez kilka dni. Jako podłoża można użyć drobno mielonej kory drzew iglastych lub torfu, a najlepiej mieszanki obu tych składników. Terrarium, szczególnie dla młodych, można obsadzić roślinami, takimi jak scindapsus, kolumnea, cisus, trzykrotka, pilea, bluszcze, drobnolistne fikusy, filodendrony, ale i dorosłe raczej nie niszczą roślinności. Jednak przy roślinach znajdujących się na dnie zbiornika (w podłożu) należy zabezpieczyć doniczki, gdyż podczas rycia w ziemi na pewno zostaną wykopane. Konieczny jest basen, na tyle duży, aby cały wąż mógł się w nim zanurzyć. Jednak węże japońskie niechętnie piją z basenu i wolą spijać krople wody ze ścian pomieszczenia, roślin i elementów dekoracji, dlatego należy całe terrarium co kilka dni zraszać letnią wodą, ważne jest z tego względu zachowanie całego terrarium w czystości. W Polsce jeszcze mało popularny. Wielkość terrarium : Dla dorosłej pary ok. 100x50x70 cm, dla jednego osobnika wystarczy 70x50x60, ale są to wielkości umowne. Oświetlenie : Cykl 12-godzinny. W terrariach o wymiarach, które podano powyżej moc żarówki to minimum 60 W. Temperatura: W dzień od 25 do 28 °C (30 °C), w nocy o kilka stopni mniej – 20–25 °C, nawet do 18 °C. Odpowiednią temperaturę uzyskuje się poprzez żarówkę odpowiedniej mocy oraz ogrzewanie podłogowe. Wilgotność: Około 50–75%, w okresie wylinki powinna nieco wzrosnąć. Również większą wilgotność należy utrzymywać u węży młodych niż u dorosłych. Całe terrarium należy spryskiwać co 2–3 dni, ponieważ węże te często spijają rosę ze ścian terrarium i elementów dekoracyjnych. Żywienie: W naturze gatunek ten odżywia się gryzoniami, niedużymi ptakami, jaszczurkami, żabami oraz ptasimi jajami. Młode osobniki łapią również owady. W terrarium należy podawać mu głównie myszy, młode szczury i noworodki szczurze, a także kurczaki jednodniówki. W hodowli wąż ten często może sprawiać pewne problemy związane z karmieniem, ponieważ zdarza się, że czasami je bardzo obficie, a potem przez bardzo długi czas nie przyjmuje pokarmu lub przyjmuje go bardzo nieregularnie. Może również nie jeść po zmianie środowiska (po zakupie i przyniesieniu go do domu), przeważnie zaczyna jeść po upływie pewnego czasu aklimatyzacji (od kilku dni do kilku tygodni). Większość młodych tuż po wykluciu musi być karmiona przymusowo. Większość osobników tego gatunku (szczególnie w młodocianym wieku) nie preferuje pokarmu martwego i należy im wówczas podawać wyłącznie żywe zwierzęta, większość dorosłych można stopniowo przyzwyczaić do pokarmu martwego. Poza tym wskazane jest oddzielanie podczas karmienia młodych i średnich węży, ponieważ często atakują się nawzajem, gdy czują na sobie zapach pożywienia, dlatego trzeba je po karmieniu spryskiwać, by straciły zapach pożywienia (niewykluczony jest również kanibalizm).

Rozmnażanie: Po okresie zimowania następuje okres godowy i kopulacja. Czas trwania kopulacji jest bardzo różny i może trwać od kilku, kilkunastu dni do nawet kilku tygodni. Samiec często długo ściga samicę, próbując podjąć kopulację, po jej unieruchomieniu oplata ją swoim ciałem i następuje kopulacja. Akt ten trwa zazwyczaj jedną lub kilka godzin. Ponieważ gody tego gatunku są długie i towarzyszy im kilka kopulacji trudno dokładnie określić długość ciąży, ale w przybliżeniu można podać, że trwa ona około dwóch miesięcy. Po tym czasie samica składa jaja w różnej liczbie, najczęściej jest to 3–5, czasami 6–8, notowano również przypadki 10, 11, 12 a nawet 24 jaj. Jaja mają wyjątkowo podłużny, jajowaty kształt, długość ok. 5–7 cm i do 2 cm szerokości (średnicy). Inkubacja trwa od 50 do 65 dni i powinna być przeprowadzana w temperaturze 27–29 °C. młode zaraz po wykluciu mierzą średnio ok. 27–35 cm. Młode węże bardzo często odmawiają przyjmowania pokarmu i należy karmić na siłę, nawet przez pół roku. Rosną stosunkowo powoli, po dwóch latach osiągają ok. 70–80 cm długości i uzyskują wówczas dojrzałość płciową. Zimowanie: Wskazane jest zimowanie, szczególnie jeżeli chce się je rozmnażać. Trwa ono od 2 do 5 miesięcy, w temperaturze 8–15 °C. Najczęściej zaczyna się w listopadzie, a kończy w styczniu, lutym lub w połowie marca. Uwagi: Wąż japoński jest gatunkiem bardzo płochliwym, gdy zostanie nagle przestraszony błyskawicznie ucieka, lub jeśli nie ma dokąd kilkakrotnie uderza w szybę terrarium, dlatego nie należy go niepokoić. Często gryzie, jest to mało bolesne ale bardzo szybkie. Gatunek jeszcze rzadko spotykany w polskich terrariach.

Boa leśny

Wyjątkowo smukły, a jednocześnie dobrze umięśniony dusiciel, który na pierwszy rzut oka może sprawiać wrażenie wychudzonego. Głowa wyraźnie oddzielona od reszty ciała bardzo cienką szyją. Posiada termoreceptory. Oczy średniej wielkości, źrenice pionowe. Kolor tęczówki jak i ubarwienie ciała zmienne. Ubarwienie dziko żyjących osobników częściej bywa bardziej stonowane niż tych wyselekcjonowanych w hodowli. Występują w następujących kolorach: żółtym, czerwonym, pomarańczowym, wielu odcieniach brązu, szarego (bywają osobniki bardzo ciemne). Oprócz tego mają różniące się od siebie wzory na ciele, od jednolitego koloru, pasach, większych plamach na malutkich plamkach kończąc (niektóre osobniki mają niemal każdą łuskę w innym kolorze). Ogon długi i wyjątkowo chwytny. Posiadają pazurki odbytowe. Dorastają do 150 cm. Dożywają maksymalnie 20 lat.

terrarium : Dla młodego osobnika ok. 50-60 litrów 40/30/50cm. Dla dorosłego osobnika 75/45/85cm natomiast dla dorosłej pary 90/55/100cm. Najważniejszym parametrem jest wysokość terrarium, im wyższe terrarium tym lepiej dla węża. W terrarium należy utrzymywać warunki panujące w lasach tropikalnych (najważniejsza jest wysoka wilgotność powietrza) Dla gatunków które wymagają wysokiej wilgotności powietrza najlepsze są szklane terraria. Jeżeli zdecydujemy się na drewniany zbiornik to drewno powinno zostać zabezpieczone naturalnymi lakierami. Należy pamiętać o dobrej wentylacji w zbiorniku. Najlepiej żeby otwory wentylacyjne znajdowały się w górnej oraz bocznej ściance terrarium. Najistotniejszym elementem wystroju są konary oraz gałęzie. Boa leśne spędzają większość czasu na konarach. Najlepszym układem będą horyzontalne (poziome) rurki (np. bambusowe, PCV albo kije do szczotek dostępne w supermarketach). Ważne jest aby takie rurki krzyżowały się ze sobą. Węże te czują się najlepiej jeżeli ich ciało podparte jest w 2-3 miejscach. Podłoże powinno doskonale chłonąć i utrzymywać wilgotność. W tej chwili na rynku dostępna jest pełna gama substratów do terrariów. Polecam np. kostki podłoża kokosowego które rozpuszcza się w wodzie. Basen z wodą powinien zajmować ok. 1/4 powierzchni dna terrarium. W zbiorniku konieczny jest przewód grzewczy. Spełnia on 2 funkcje, po pierwsze podnosi wilgotność powietrza ponieważ paruje woda z podłoża oraz z basenu a po drugie w nocy podnosi temperaturę a gatunek ten wymaga stosunkowo wysokiej temperatury w nocy. Terrarium można obsadzić żywymi roślinami. Podnoszą one walory estetyczne i pomagają utrzymać wysoką wilgotność powietrza. Jeżeli ktoś preferuje bardziej sterylne otoczenie dla węża można zastosować sztuczne rośliny do terrariów. Rośliny powinny formować kryjówkę dla węża, czasem jest to kluczowy element w przypadku aklimatyzacji węża. Jeżeli w terrarium brak jest kryjówki to najczęściej węże te odmawiają przyjmowania pokarmu.

Temperatura: Temperatura powietrza powinna utrzymywać się na poziomie 27,5-29,5°C. Dla dorosłych osobników oraz 29-31°C. Dla młodych. W nocy temperatura powinna utrzymywać się na poziomie 23-25°C. A dla młodych 24-26°C. Ze względu na delikatność tego gatunku zalecane jest stosowanie termostatów. Odpowiednią temperaturę w ciągu dnia zapewniamy dzięki kombinacji promiennika i ogrzewania podłogowego natomiast w nocy stosujemy jedynie ogrzewanie podłogowe. W okresie "zimowym" konieczne jest operowanie temperaturą w zbiorniku. Powinna utrzymywać się na poziomie ok. 75-90% w dzień i w nocy (ew. niewielki spadek w nocy). Wysoka wilgotność powietrza uzyskujemy dzięki wodzie parującej z basenu i podłoża oraz dzięki częstemu zraszaniu terrarium. Koniecznie 2-3 razy dziennie. W większych zbiornikach zraszanie normalnym małym spryskiwaczem do kwiatków nie daje odpowiednich efektów. Konieczne jest stosowanie opryskiwaczy. Posiadają one pompki ciśnieniowe które podnoszą ciśnienie w zbiorniku i dzięki temu spryskiwanie jest prostsze i efektywniejsze. Najlepszym rozwiązaniem jest zainstalowanie systemu zraszającego. Węże te zamieszkują wiecznie zielone lasy tropikalne i bardzo rzadko wystawione są na pełne nasłonecznienie. Preferują gałęzie w półmroku. W terrarium najlepiej zainstalować jak najmniejszą i najsłabszą świetlówkę UV (np. Repti-Glo 2.0). Jeżeli chodzi o ogrzewanie to należy stosować czerwone promienniki podczerwieni bądź żarniki (promienniki działające na zasadzie drutu oporowego). Od wiosny do jesieni oświetlamy węże 13-14 godzin dziennie. Konieczne są zmiany w cyklu oświetlenia w celu stymulowania zwierząt do rozmnażania. Boa leśny prowadzi nocny tryb życia. W terrarium cały dzień spędza w kryjówce lub na ulubionej gałęzi. Dosyć często na krótko przed zgaszeniem oświetlenia i ogrzewania dziennego węże te wychodzą pod promiennik aby "złapać" ostanie ciepłe promienie. Od razu po wyłączeniu oświetlenia w terrarium węże te stają się bardzo aktywne. Pokarm: W naturze zjada wiele różnych kręgowców. Ptaki, nietoperze, gryzonie, żaby, jaszczurki czy torbacze znajdują się w menu tego gatunku. W hodowli gatunek ten żywimy przede wszystkich gryzoniami karmowymi. Gatunek wybitnie reaguje na ruch przyszłej ofiary. Młode karmimy oseskami mysimy, wraz z wiekiem zwiększamy rozmiar pokarmu. Boa leśny ze względu na wolną przemianę materii nie należy karmić zbyt często. Młode karmimy raz na tydzień, podrostki co ok. 12 dni, a dorosłe nawet co 20. Dodatkowo lepszym rozwiązaniem jest podanie dwóch mniejszych porcji pokarmu niż jednej dużej.

Rozmnażanie: Gatunek jajożyworodny. Dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 3 lat. Typowego zimowania w przypadku tego gatunku nie stosuje się. Obniża się jedynie temperaturę o kilka °C. By skłonić je do rozrodu w okresie listopad (koniec listopada))-luty stopniowo obniżamy temperaturę do 26°C w dzień, a w nocy do 22°C. Zmniejszamy także wilgotność do ok. 60-65% oraz czas oświetlania zbiornika o 3-4 godziny. Po podniesieniu parametrów w terrarium do właściwych przystępujemy do łączenia węży. Ciąża samicy trwa 6-8 miesięcy. Dymorfizm płciowy:Słabo widoczny. Generalnie samice są większe i grubsze od samców, ale to tylko teoria. Najpewniejszym sposobem określania płci gada jest sondowanie.

Połoz wielkooki ( Bogetrophis subocularis)

Wąż wielkooki (Bogertophis subocularis) – gatunek niejadowitych węży z rodziny połozowatych (Colubridae), występujących w Ameryce Północnej na pograniczu amerykańsko-meksykańskim. Angielska nazwa tego węża to Trans-Pecos Rat Snake. Znany jest również pod wcześniejszą nazwą połoz wielkooki (Elaphe subocularis). Z uwagi na atrakcyjny wygląd (szczególnie przez duże oczy) a także niewielkie wymagania jest gatunkiem coraz popularniejszym w hodowli amatorskiej. Przy prawidłowych warunkach utrzymania może dożyć nawet 20 lat. Wygląd: Połoz wielkooki to typowyprzedstawiciel niejadowitych węży. Odznacza się długim raczej cienkim, choć muskularnym ciałem, pokrytym łuską. Głowa jego jest w miarę duża, półokrągła, oczy duże wyłupiaste, źrenice półokrągłe. Ubarwienie nadzwyczaj zmienne, począwszy od szarego, poprzez wszelkie odmiany brązu, aż do kompletnie czarnego. Często na grzbiecie posiada różnego rodzaju plamy tworzące niekiedy najprzeróżniejsze wzory (np.zygzak).

Dorosłe osobniki osiągają 90–140 cm długości. Najdłuższy zmierzony okaz miał 167,4 cm. Młode węże po urodzeniu mierzą około 30 cm. Węże te żywią się małymi gryzoniami i jaszczurkami. Charakteryzują się szczupłym, okrągłym w przekroju ciałem, i owalną, dużą głową. Wąż ten posiada duże oczy z okrągłymi czarnymi źrenicami. Za głową, na karku, ku tyłowi ciągną się dwa ciemnobrązowe lub czarne pasy. Dalej przechodzą one na resztę ciała, łącząc się z typowym wzorem przypominając pogrubioną literę H. Samice składają około 10 jaj wielkości 5–7 cm. Młode wylęgają się po około 100 dniach. Żyją na terenach piaszczystych i skalistych, które preferują, mogą egzystować nawet z dala od źródeł wody. Do swej zdobyczy podpełza po kryjomu, poczym nagłym atakiem chwyta w pysk i owija splotami, analogicznie jak to czynią dusiciele. Z racji swej aktywności jest to jeden z najagresywniejszych węży, który podrażniony rzuca się na dowolne zwierzę. Mimo swej niejadowitości jest to uciążliwe zwierzę, gdyż okręcony wokół nóg jest nawet w stanie podciąć dorosłego człowieka, a jego długie ostre zęby są w stanie dotkliwie ranić nieosłonięte ciało. Środowisko i tryb życia: Przeważnie spotykany na terenach skrajnie suchych. Najczęściej są to kamieniste pustynie i półpustynie a także tereny skaliste. W związku z wysokimi temperaturami panującymi na tych obszarach, większość zwierząt tu żyjących (w tym jego ofiar) jest aktywnych w nocy. Nie inaczej jest w przypadku tego węża, który dzień spędza przeważnie w kryjówce (np. rozpadlina skalna, pod korzeniami, usypiska kamieni) a na polowanie wyrusza o zmierzchu i w nocy.

Rozmnażanie: Dojrzałość płciową osiąga przeważnie w trzecim roku życia. Gody mają miejsce przeważnie w maju lub w czerwcu, dwa miesiące później samica składa kilka jajek zazwyczaj w nieco bardziej wilgotne i osłonięte miejsca. Młode legną się po kolejnych 2-3 miesiącach, a więc późną jesienią i przeważnie aż do wiosny pozostają w pobliżu gniazda. Świeżo wyklute węże mierzą około 30 cm długości.

Wąż mahoniowy

Jest to niewielki wąż, samice dorastają zaledwie do ok. 130cm, samce z reguły są mniejsze i rzadko dorastają do 90cm. Rozróżnia się 2 podgatunki o odmiennym ubarwieniu: mahoniowo brązowym (ale także czerwonawym lub czerwonobrązowym) oraz oliwkowym. Na jednobarwnym tle wyraźnie widać delikatny nieco jaśniejszy rysunek rozpoczynający się pasami przebiegającymi przez oczy. Wąż ten występuje od środkowo wschodniej Afryki aż do RPA. Zamieszkuje tereny suche, półpustynne oraz suche części lasów. Jest częstym gościem w pobliżu siedzib ludzkich. Pionowe ustawienie źrenic sugeruje, iż wąż mahoniowy jest gadem, którego aktywność przypada na porę wieczorną, nocną oraz poranną. Z natury jest bardzo łagodnym wężem, który nie sprawia problemów swojemu hodowcy.

Terrarium : Terrarium dla dorosłej pary węży powinno mieć wymiary 120 x 60 x 60 (długość, szerokość, wysokość). Jako podłoże można zastosować piasek, substrat kokosowy, lub ich mieszaninę. Niezbędnym elementem będzie niewielki basenik z wodą do picia. Jako elementy wystroju w terrarium umieszczamy: konary, gałęzie oraz korzenia. Węże te czasem lubią się wspinać, a w czasie wylinki ocierać o nie. W terrarium nie może też zabraknąć kryjówek w postaci kamiennych grot, rurek korkowych itp. Wystrój terrarium dla naszych podopiecznych zależy od inwencji twórczej przyszłego hodowcy tych gadów. Temperaturę w terrariach powinniśmy utrzymywać w dzień na poziomie 26-28 °C, bezpośrednio pod promiennikiem ciepła może dochodzić może nawet do 30 °C. Nocą temperatura może spadać do 20-22 °C. Jako promiennik ciepła można zastosować żarówkę typu lustrzanka o mocy dobranej do wielkości terrarium i wysokości zamocowania jej nad ziemią. Należy jednak pamiętać o zabezpieczeniu żarówki przed wężem gdyż gad w poszukiwaniu miejsca do wypoczynku mogły się do niej dotknąć i poparzyć. Wilgotność powinna się utrzymywać na poziomie 50-60%. Nie powinna być znacząco mniejsza , ale też i większa ponieważ może to mieć niekorzystny wpływ na jego rozwój. Nie jest to wąż wymagający w hodowli. Jest on polecany dla osób które dopiero zaczynają swoją przygodę z hodowlą. Należy pamiętać o aklimatyzacji węża. Nie powinno się zbyt wcześnie ingerować w jego środowisko gdyż może on negatywnie nastawić się do hodowcy i nie współpracować na należytym poziomie. Są to osobniki o stwierdzonej aktywności nocnej , gdyż wtedy czują się najbardziej bezpiecznie i komfortowo. Dorosłe osobniki koloru czarnego doskonale wtapiają się w czerń nocy i przez to zapewniają sobie bezpieczeństwo i przetrwanie. Wąż mahoniowy ma określony swój status prawny , oznacz to iż jego potencjalny właściciel nie musi go rejestrować , co jest wymagane przy wielu gatunkach stwarzających niebezpieczeństwo. Jest to spore ułatwienie i zachęcenie do kupna i hodowli właśnie tego węża. Osobniki te są jajorodne. Kopulacja przebiegają nocą. Samica może w jednym cyklu złożyć maksymalnie 15-16 jaj. Po ok. 60 dniach inkubacji w temperaturze 26-28 °C lęgną się młode węże. Zaraz po urodzeniu osiągają długość od 15 do 25 cm. Po upływie ok. 3-4 miesięcy węże osiągają długość 30-40cm. Stopniowo z wiekiem długość rośnie. Samce mogą osiągać do około 90 cm długości , a samice nawet do 130 cm długości. Ważną uwagą , jest to iż właściciel powinien posiadać w terrarium basen. Jest to bardzo korzystne dla rozwoju węża. Pożywienie : Problemem który może napotkać potencjalny hodowca mogą być kwestię żywieniowe. Węże te nastawione są głównie na małe ssaki , które nie są wygórowanym celem dla nich i mogą w łatwy sposób osiągnąć swój to do czego dążą. Potencjalny hodowca musi się więc zaopatrzyć w takie ssaki. Nie wolno jednak przekarmiać tego gatunku węży gdyż może to niekorzystnie wpłynąć na ich zdrowie i wtedy trzeba będzie się udać do służb weterynaryjnych.

W naturze podstawą diety dorosłych osobników są: małe ssaki, ptaki, żaby, a nawet jaszczurki. W warunkach hodowlanych podstawą ich diety są dorosłe myszy a w pierwszych okresie życia noworodki mysie. Jaszczurki, oraz żaby nie są polecanym pokarmem ze względu na całkowitą ochronę prawną. . Dodatkowym urozmaiceniem diety naszego podopiecznego mogą być jednodniowe kurczęta. Rozpoznawanie płci i rozmnażanie : Zimowanie nie jest wymagane dla rozmnażania. Wystarczy w zimie na około miesiąc, dwa rozdzielić węże według płci. Do rozrodu są już gotowe nawet osobniki 10 miesięczne (oczywiście dobrze wykarmione i wyrośnięte) lecz lepiej jest odczekać do osiągnięcia przez tego gada wieku 18 miesięcy. Samica by przystąpić do rozrodu powinna mieć nie niej niż metr długości, samiec połowę z tego. Samica często przyjmuje pokarm nawet do dwóch tygodni przed zniesieniem jaj, a samiec często próbuje kopulować z samicą w zaawansowanej ciąży (w związku z tym dobrze jest oddzielić ciężarną samicę od pozostałych osobników). Jedną z oznak ciąży jest pogrubienie tylnego odcinka ciała na mniej więcej dwa tygodnie przed zniesieniem jaj. Po mniej więcej 60 dniach od kopulacji samica składa jaja (max. 16, średnio 8 - 9) najlepiej w pojemniku wypełnionym wilgotnym torfem lub kępkami mchu torfowca. Jajka przenosimy do inkubatora i przy temperaturze 28°C po około 60 dniach wylęgają się małe wężyki. Płec : Płeć u dorosłego osobnika rozpoznajemy bezproblemowo. Samica jest zdecydowanie większa i masywniejsza, samiec drobny o maksymalnej długości osiemdziesięciu paru centymetrów. Jeszcze jedną cechą różniąca obie płci jest liczba łusek podogonowych (samica 48, samiec 67). U młodych osobników trudno rozróżnić płeć, a małe wymiary nie pozwalają na bezpieczne sondowanie i oznaczenie płci tą metodą. Rosną szybko, więc już u 30 - 40 cm osobników (powinny już być w wieku około 3 - 4 miesięcy) można rozpoznać płeć nie tylko je sondując, ale i po długości ogona i szerokości jego nasady. Długośc życia :

Węże te dożywają w hodowli terraryjnej w dobrych warunkach nawet 15 lat, ale samice dość intensywnie "eksploatowane" rozrodczo nie dożywają tak sędziwego wieku (przeważnie 7 - 8 lat).

Boa dusiciel

Występuje na terenie Ameryki Środkowej i Południowej, zasiedla również niektóre z wysp karaibskich. Biotopem tego gatunku są wilgotne lasy równikowe jak i znacznie suchsze tereny. Często wybiera stanowiska w pobliżu zbiorników bądź cieków wodnych. Boa dusiciele jako zwierzęta narażone na wyginięcie objęte są ochroną przez Konwencję Waszyngtońską i znajdują się w II załączniku CITES. Obrót tym gatunkiem jest poddany kontroli i każdy osobnik musi posiadać dokumenty potwierdzające jego pochodzenie z niewoli i po zakupie musi zostać zarejestrowany w starostwie nie później niż 14 dni od daty nabycia. Stosunkowo duży dusiciel o krępej budowie, ciało osiąga największy obwód w okolicy połowy długości. Głowa niewielka, wyraźnie wyodrębniona, o trójkątnym kształcie, oczy niewielkie, charakterystyczna pionowa źrenica, tęczówka jasnożółta. Ubarwienie różni się nieco w zależności od podgatunku. Podstawowe tło – szare lub beżowe, po bokach ciała ciemniejsze, wzdłuż całego ciała przebiegają poprzecznie nieregularne pasy o barwie ciemnobrązowej, ceglastej czasem czarnej, otoczone żółtymi lub białymi obwódkami. Bliżej ogona pasy rozszerzają się i pod koniec zlewają, niekiedy przybierając tam barwę czerwoną. Po bokach ciała widoczne mniejsze brązowe lub czarne plamy o kształcie zbliżonym do rombów. Wzdłuż głowy przebiegają mniej lub bardziej wyraźne trzy ciemniejsze pasy. Prowadzi głównie nocny tryb życia. Zasiedla obszary od północnego Meksyku przez Amerykę Centralną do północnej Argentyny. Jest to jeden z nielicznych węży, które cechuje tak szeroki zakres występowania. Oprócz zamieszkiwania wewnątrz tropikalnych lasów spotykany jest na suchych pampasach (porośnięte trawą równiny, stepy Ameryki południowej), w buszu (suche obszary podzwrotnikowe porosłe krzewami), na bagnach i terenach górzystych. Rozmiar : Dorasta, w zależności od podgatunku i populacji, do 3–4 metrów. Samice są zazwyczaj o 30–50 cm dłuższe od samców. Osobniki hodowane w niewoli bardzo rzadko osiągają długość 3,5 metra, najczęściej nie przekracza ona 2,5 m, co jest m.in. skutkiem częstego chowu wsobnego spokrewnionych osobników

Żywienie : Wielkość, ilość oraz częstotliwość karmienia należy dopasować do wieku i rozmiarów gada. Boa karmimy takimi zwierzętami jak: myszy, szczury, chomiki, świnki morskie, króliki oraz drób (pisklęta, kury, gołębie). Boa dusiciele są mięsożerne i jako doskonałe drapieżniki atakują z niesamowitą szybkością. Schwytanie ofiary zajmuje im ułamki sekundy. To wszystko dzięki zwinności i specjalnie zakrzywionym do wewnątrz zębom, które osadzają się na ciele ofiary i nie pozwalają jej na ucieczkę. Najczęściej punktem zaczepienia zębów jest głowa ofiary. Po schwytaniu wąż owijaja się wokół zwierzęcia i zaciska sploty swojego ciała, coraz mocniej. Z każdym wydechem powietrza ofiary, wąż pomniejsza jej możliwość oddychania przez ściskanie jej płuc i tak, aż do śmierci. Gdy jest pewien, że potencjalny pokarm już się nie rusza, odczepia szczęki i przez jakiś czas intensywnie bada swoją ofiarę językiem, co ma za zadanie uaktywnić enzymy trawienne. Następnie ofiara zostaje połknięta w całości, zazwyczaj od strony głowy. Obie strony pyska nachodzą na ofiarę, a odpowiednie mięśnie popychają ją głębiej do brzucha. Żuchwa węży składa się z dwóch ruchomych części połączonych więzadłem, dzięki czemu mogą one połykać bardzo duże zwierzęta. Po posiłku często spotykanym zjawiskiem jest „ziewanie” - w tym przypadku ma ono na celu nastawienie szczęk i umieszczenie ich na swoim pierwotnym miejscu, które to przemieściły się na skutek połykania ofiary. Boa dusiciele można karmić gryzoniami np. myszy, szczury, króliki, czy ptakami np. kurczakami. Należy pamietać, że nie wszystkie zwierzęta karmowe nadają się do długotrwałego podawania boa dusicielowi, przykładem jest świnka morska, która zjedzona przez węża dostarczy mu kalorii głównie w postaci tłuszczu, dlatego powinna być tylko uzupełnieniem diety. Odpowiednim pożywieniem dla dorosłych boa są duże szczury lub króliki. Karmimy wyłącznie całymi zwierzętami. Najlepiej (ze względów bezpieczeństwa dla węża) świeżo ubitymi (w sposób humanitarny!) lub mrożonymi (po wcześniejszym rozmrożeniu i ogrzaniu do temperatury pokojowej). Młode węże najlepiej karmić raz na 5-7 dni pokarmem nie grubszym niż grubość węża w najszerszym miejscu. Podrostki można karmić nieco rzadziej odpowiednio większym pokarmem. Dorosłe boa wystarczy karmić raz na 2-3 tygodnie. Boa często są bardzo żarłoczne i potrafią zjeść tyle pokarmu ile dostaną. Nie jest to jednak dla nich dobre – niewielka ilość ruchu i zbyt obfita dieta szybko może doprowadzić do otłuszczenia narządów wewnętrznych, a co za tym idzie spadek kondycji i problemów podczas rozmnażania.

Rozmnażanie : Boa dusiciele są jajożyworodne. Do rozmnażania należy wybierać dojrzałe płciowo osobniki (samice w wieku przynajmniej 3, a samce 2 lat) w dobrej kondycji. Po rozdzieleniu osobników przeznaczonych do rozmnażania wczesną jesienią należy obniżyć im temperaturę o około 5°C i zmniejszyć wilgotność (wystarczy zrezygnować ze zraszania terrarium). Zmniejszamy ilość podawanej karmy. Można również skrócić oświetlenie do 8-10 h/dobę. Pod koniec października przywracamy „normalne” warunki i przystępujemy do łączenia osobników. Samca wpuszczamy do terrarium samicy. Jeżeli po kilku dniach nie zaobserwujemy kopulacji należy rozdzielić węże na tydzień-dwa i ponownie połączyć. Jeżeli trzeba powtarzamy tą czynność kilkakrotnie. Kopulacje mogą przebiegać w nocy, więc łatwo je przeoczyć. Jeżeli wszystko się uda, to po ciąży trwającej najczęściej od 120 do 150 dni (samice często odmawiają pożywienia przez okres ciąży) naszym oczom ukaże się stadko od 15 do nawet ponad 50 sztuk podobnie wyglądających miniaturek rodziców. Młode zaraz po porodzie mierzą około 35-45 cm. Cały miot najlepiej szybko zabrać z terrarium samicy, aby ich nie uszkodziła. Pierwsze karmienie maluchów może się odbyć dopiero po przejściu przez nie pierwszej wylinki. Wcześniejsze karmienie może się skończyć naruszeniem bardzo delikatnej jeszcze ścianki żołądka i spowodować śmierć wężyka. Terrarium : Terrarium powinno być wykończone w typie tropikalnym. Za podłoże możemy stosować włókno kokosowe, torf lub mieszaninę torfu z piaskiem. Ten typ ściółki pozwoli utrzymać odpowiednią wilgotność w zbiorniku. Można również wykorzystać z pewnością mniej estetyczne, ale tańsze i łatwiejsze w sprzątaniu gazety, ręczniki papierowe lub odpylone trociny. Nieodzowną częścią wyposażenia jest spory basen ze świeżą wodą. Dobrze żeby wielkość basenu umożliwiała zanurzenie się całego węża w zbiorniku. Ułatwi to właściwe przechodzenie wylinek. Istotne jest częste sprawdzanie stanu wody w basenie. Boa lubią oddawać odchody właśnie w zbiornikach z wodą. W takim przypadku należy możliwie szybko wymienić wodę na świeżą, gdyż wypicie przez gada zanieczyszczonej odchodami wody może skończyć się poważnym zatruciem. Dobrze, aby w terrarium pojawił się solidnie przytwierdzony konar ułatwiający zrzucenie wylinki oraz kryjówka, Temperatura w zbiorniku powinna oscylować pomiędzy 25-32°C, a punktowo około 35°C (pod promiennikiem/żarówką).Z nocnym spadkiem do 24°C. Wąż powinien mieć swobodny dostęp do części zbiornika o różnych temperaturach i sam wybierze temperaturę, która odpowiada mu w danym momencie. Oświetlać zbiornik wystarczy 12 h/dobę zwykłą żarówką (nie ma potrzeby stosować promieniowania UV ponieważ węże witaminę D3 pozyskują z pokarmu) i nie powinno być to zbyt intensywne światło, gdyż boa dusiciele są zwierzętami o aktywności nocnej. Za dnia wilgotność powinna być utrzymana na poziomie 60-70%. W nocy powinna być nieco wyższa i wynosić około 80%. Obfite zroszenie całego terrarium raz na dobę wraz z parowaniem wody z basenu powinno utrzymać właściwą wilgotność. Zwiększoną wilgotność można zastosować w czasie przechodzenia przez węża wylinki. Podniesienie (np. przez dodatkowe zroszenie) wilgotności do około 90% ułatwi właściwy przebieg linienia. Istotne jest zapewnienie odpowiedniej wentylacji w terrarium. „Stojące” powietrze i wysoka wilgotność szybko może doprowadzić do pleśnienia elementów wystroju i problemów z drogami oddechowymi węża. KONTAKT Z BOA. Trzymając boa dusiciela w naszym domu, nie unikniemy zbliżenia z nim, a czasem nawet nie wyobrażamy sobie by było inaczej. Jednak po pierwszym pokazaniu mu jego nowe lokum zostawmy go na kilka dni w spokoju by mógł się zaklimatyzować. Po tym czasie bezpośredni kontakt z wężem jest jedyną metodą by mógł się choć w pewnym stopniu do nas przyzwyczaić, a na pewno niezbędny byśmy mogli wyjąć go swobodnie z terrarium. W tym celu, boa najlepiej chwytać dwoma rękoma, jedną w połowie długości jego ciała, drugą zaś w tylnym odcinku - to zapewni mu optymalną przyczepność. Prawdopodobnie jeśli mu na to pozwolimy będzie chciał się oplatać np. wokół naszych ramionach czy nóg. Musimy trzymać go tak, aby czuł się pewnie i bezpiecznie na naszych dłoniach. Należy unikać szybkich i gwałtownych ruchów. Nie należy łapać go za głowę ani ogon - bardzo tego nie lubią, co od razu widać przy takich manipulacjach. Chcąc wyciągnąć węża jak najbardziej spokojnie róbmy to powoli, a on zorientuje się kto go chwyta jeśli oczywiście zna już nasz zapach. Z pewnością będzie on chciał poznać trochę "świata" wokoło jeśli już ma taką możliwość. Uważajmy, bo gdy już się owinie wokół czegoś szybko może się to znaleźć na podłodze. Nie wpadajmy w panikę, gdy znajdzie się blisko naszej twarzy i zacznie nas dręczyć swoim językiem - po prostu chce poznać nas bliżej. Oczywiście trzeba być ostrożnym przy takich zbliżeniach lub nigdy do nich nie dopuszczać. Jeśli nasz boa jest agresywnym osobnikiem i nie pozwala nam swobodnie brać się na ręce musimy być względem niego trochę mniej czuli. Wówczas możemy pomóc sobie hakiem ofiologicznym lub podobnym narzędziem, jedną ręką trzymając węża za końcowy odcinek ciała, a drugą utrzymywać go na haku. Inną, bardziej brutalną metodą jest złapanie go jedną ręką tuż za głową, szybkim i zdecydowanym ruchem, a drugą przytrzymujemy wówczas środkową część ciała i wyciągamy go. Czy można przyzwyczaić węża do naszej obecności? Zwykle tak. Żebyśmy mogli być rozpoznawani przez niego powinniśmy wyjmować go co kilka dni nawet na chwilę. Z obserwacji wynika, że w takim przedziale czasowym jest zdolny do kojarzenia nas po zapachu. Oczywiście zbyt częste i długotrwałe przetrzymywanie węża na naszych rękach nie jest dobrym pomysłem, ponieważ gad to nie zwierzę domowe i z pewnością nie lubi naszego dotyku, a także dlatego, że temperatura pokojowa jest za niską temperaturą dla tego węża. W jakimś stopniu przeżywa on jednak stres przez bezpośredni kontakt z nami. Jest w końcu dzikim zwierzęciem.

Boa madagaskarski

Boa Dumerila spotykany jest w południowej i południowo zachodniej części wyspy Madagaskar. Wąż ten, podobnie jak większość dusicieli, jest aktywny nocną i o zmierzchu.

Charakterystyka : Charakterystyczna głowa o kształcie sercowatym,wyraźnie oddzielona od reszt ciała w kolorze szaro-brązowym (kolorze ziemi) z licznymi latkami. Ubarwienie tego węża stanowi doskonały kamuflaż wśród zeschłych liści na dnie lasu. W czasie ciąży skóra boa madagaskarskiego ciemnieje. To pozwala pobierać z otoczenia więcej ciepła dla lepszego rozwoju młodych. Zamieszkuje wilgotne oraz suche lasy, często przebywa w pobliżu wody. Ciało ma masywne, silnie umięśnione. W naturze żywi się ptakami, jaszczurkami, małymi ssakami a także znany jest z polowań na inne węże. Z powodu rozrastania się siedlisk ludzkich, wylesiania i odłowu dla pięknej, cennej skóry został prawie całkowicie wytępiony. Acrantophis dumerili dorasta średnio do 200 cm choć znany jest przypadek osiągnięcia 259 cm. Średnia waga dorosłego osobnika to ok.10 kg. Długość życia -25 lat. Gatunek z natury spokojnie usposobiony lecz płochliwy i podatny na stres co przejawia się odmową przyjmowania pokarmu. W warunkach hodowlanych karmiony przeważnie gryzoniami – szczury a także kurczętami. Jak wiele innych gatunków boa posiada wokół paszczy receptory termoczułe. Aktywność głównie nocna , zmierzchowa - kiedy poluje. Posiada wolny metabolizm więc karmienie odbywa się co ok. 2 tygodni, młode są często trudne do rozkarmienia.

Terrarium: Typ tropikalny z dużą ilością kryjówek w miejscu ciepłym jak i chłodnym terrarium. Dobrą wentylacją, kilkoma źródłami ciepła ( żarówka , promiennik jak i kable grzewcze). Jako podłoże można zastosować substytut kokosowy, odpylone trociny drzewne. Miska z wodą Wielkość (minimalna) terrarium dla dorosłej pary – 180cm x 90cm x 90cm. Temperatura i wilgotność: Temperatura dzienna powinna wahać się w przedziale 30°C – 32°C ,w najchłodniejszym miejscu terrarium do 25°C. Temperatura nocna 23°C – 26°C. Wilgotność utrzymujemy na poziomie 60% w dzień i 75%-80% nocą. Stosujemy 12godz. Cykl oświetlenia. Rozmnażanie i rozpoznawanie płci: Trudne w warunkach terraryjnych choć dla doświadczonych hodowców nie sprawia to problemu. Dojrzałość płciową osiągają w wieku od 3 do 5 lat. Do kopulacji dochodzi na przełomie marca-maja ,ciąża trwa od 6 do 8 miesięcy. Samica rodzi od 6 do 28 młodych o wielkości 30-46cm. Młode trzymamy osobno ( odnotowano sporadyczne przypadki kanibalizmu) w temperaturze 32°C -35°C ,miejsce chłodne 26 °C . Samiec posiada wyraźnie większe pazurki odbytowe służące do kopulacji. Zimowanie: Gatunek ten nie wymaga zimowania . Na przełomie grudnia-stycznia rozdzielamy parę , obniżamy temperaturę dzienną do ok. 26°C , nocną do ok. 18,5°C. Wilgotność utrzymujemy na poziomie ok. 55%-60%. W tym okresie odmawiają przyjmowania pokarmu. Oświetlenie z 12 godzin ograniczamy do 8-10godzin na dobę i utrzymujemy przez ok. 2 miesięcy. Po tym okresie łączymy parę , przywracamy powoli pierwotną temperaturę przez ok.2 tygodni.

Wąż Chiński

Wąż chiński to niejadowity wąż z rodziny połozowatych. Znany jest tez pod polskimi nazwami połoz (lub wąż) smugooki, połoz (wąż) tajwański lub połoz (wąż) długoogonowy. Hodowcy często nazywają go po prostu „teniurą”. Jest to jeden z najpopularniejszych mieszkańców domowych terrariów. Teniura lubiana jest za łatwość hodowli i łagodny temperament . W warunkach naturalnych połoz ten zamieszkuje południowo-wschodnią Azję (wschodnie podnóża Himalajów, Chiny, Tajwan, Wietnam, Korea, wyspy japońskie, Tajlandia, Borneo, Półwysep Malajski). Spotkać go można na polach ryżowych, nieużytkach, polanach, w pobliżu cieków wodnych. W poszukiwaniu gryzoni zapuszcza się nawet w pobliża siedlisk ludzkich. Jest wężem naziemnym, choć potrafi sprawnie poruszać się między konarami drzew, jest też dobrym pływakiem.

Występowania : Wąż chiński osiąga długość do 250 cm, jest jednak znacznie smuklejszy niż osiągające podobną długość dusiciele. Nie należy do gatunków szczególnie długowiecznych – w sprzyjających okolicznościach i przy odpowiedniej opiece może dożyć najwyżej 15 lat . Teniura to wąż o długim, masywnym, ale szczupłym ciele oraz wyraźnie wyodrębnionej, dużej, owalnej głowie. Najczęstszym ubarwieniem jest żółto-szare z ciemnymi plamami występującymi na grzbiecie i obu bokach. Plamy zlewają się w tylnej części ciała, przez pysk i oczy biegną ciemne smugi. Na długim ogonie często zdarzają się nieregularne, białe, pionowe pasy. Wąż chiński na wolności żywi się gryzoniami, małymi ptakami, jaszczurkami, niewielkimi węzami. Wąż chiński z reguły łatwo się oswaja, pozwala brać się na ręce, nie kąsa. Jednak zdarzają się osobniki wyjątkowo agresywne, wystarczy tez zaniedbać oswojonego węża, by szybko zdziczał. Taki wojowniczo nastawiony połoz będzie straszył człowieka w charakterystyczny dla swojego gatunku sposób – przednią część ciała uniesie do góry i wygnie ją esowato, rozdziawi szeroko pysk, a ogonem będzie trzepał jak grzechotnik swoją grzechotką. To postawa ostrzegająca – jasny i wyraźny sygnał, że wąż gotowy jest do ataku. Znacznie częściej teniury są jednak zwierzętami oswojonymi i łagodnymi. Informacje podstawowe Nazwa łacińska Orthriophis taeniurus Nazwa polska Wąż chiński Rozmiary 130-240 cm Terrarium 150/60/65 cm Długość życia 10-15 lat Aktywność nocna Temperatura 25-28° C, pod promiennikiem do 31° C, nocą około 20° C Wilgotność 60% Pokarm zwierzęcy Polecany dla początkujących Dymorfizm płciowy widoczny Uwagi Wielkość i wygląd węża zależą od podgatunku. Występowanie: Południowo-wschodnia Azja: podnóża Himalajów, Chiny, Tajwan, Korea, Wietnam, półwysep malajski, Tajlandia, część Borneo oraz wyspy japońskie. Wielkość i długość życia: Osiąga w zależności od podgatunku 130-250 cm długości. Uważany jest za największego przedstawiciela rodzaju Elaphe. Żyje średnio 10-15 lat. Charakterystyka: Opis ten odnosi się do najczęściej spotykanego węża w polskich hodowlach amatorskich Elaphe Teaniura Friesi. Duża owalna głowa wyodrębniona od reszty ciała. Ciało szczupłe, ale jest to dość silny wąż. Dorosłe osobniki osiągają średnicę przedramienia dorosłej osoby. Ubarwienie zmienne w zależności od podgatunku, najczęściej można spotkać szaro-żółte, na grzbiecie i po obu bokach ciała biegną regularne czarne plamy zlewające się w tylnej części ciała. Przez pysk i głowę biegnie ciemna charakterystyczna smuga. Samca rozróżniamy dzięki dłuższemu ogonowi oraz zgrubieniu w okolicy odbytu, przez co odnosimy wrażenie grubszego ogona. Wąż największą aktywność wykazuje w ciągu rana oraz w godzinach do południowych. W warunkach naturalnych osobnik ten kiedy napotyka człowieka i nie ma gdzie się schronić broni się w sposób charakterystyczny: wygina esowato przednią część ciała, unosi się wysoko z otwartym szeroko pyskiem i próbuje zaatakować napastnika, potrząsa przy tym energicznie końcówką ogona co na liściastym lub suchym podłożu wywołuje ciekawy dosyć efekt - dźwięk podobny do grzechotki grzechotnika. Żywienie: Wąż bardzo żarłoczny. W naturze żywi się głównie gryzoniami, ptakami i ich pisklętami. Nie pogardzi też nietoperzami, jaszczurkami i małymi wężami. W hodowli domowej podajemy zazwyczaj myszy, szczury, chomiki, małe świnki morskie, kurczęta tzw. jednodniówki, małe gołębie. Potrafi pochłonąć niewiarygodną ilość pokarmu! Jednak lepiej nie przekarmiać węży, bo może się to odbić na ich kondycji i sukcesach rozrodczych. Młode karmimy dwa razy w tygodniu, dorosłe osobniki raczej raz na dwa tygodnie. Dla urozmaicenia diety węża zaleca się podanie raz na jakiś czas surowego jaja przepiórczego. Jak wiadomo jaja są źródłem pełnowartościowego białka oraz różnego rodzaju witamin, takich jak D, E, PP, B, B1, B2, B12, A i H oraz niezbędne pierwiastki między innymi P (fosfor), Ca (wapń) oraz Fe (żelazo). Terrarium: Warunki tropikalne: wilgotne z korzeniami drzew lub gałęziami do wspinaczki, podłoże złożone z mieszaniny torfu z piaskiem lub substratem kokosowym. Basen jest niezbędny, bo podnosi wilgotność w terrarium, stanowi pojnik, a także miejsce gdzie wąż spędza czas przed zrzuceniem starego naskórka. Jako element dekoracji można umieścić kryjówki w postaci odwróconych doniczek, kawałków kory, kamieni, pustych kokosów. Oświetlenie przy pomocy 12-14W żarówek utrzymujemy przez 12-14 godzin na dobę, w zimie podczas obniżenia temperatury czas ten skracamy do 10 godzin. Temperatura podczas dnia w przybliżeniu powinna osiągać 26-28°C. Nocą obniżamy do poziomu 20-22°C. Podczas zimowania (dosyć istotne) temperatura powinna wynosić 15-20°C. Zraszając terrarium dwa razy dziennie i zapewniając mu dużą powierzchnie parowania basenu osiągniemy 60-70% wilgotności powietrza w terrarium, pamiętając też o zapewnieniu odpowiedniego przebiegu wentylacji. Rozmnażanie: Ten gatunek węża zdecydowanie szybko dojrzewa zarazem dobrze karmiony rośnie, jednak do rozrodu z reguły dopuszcza się dopiero trzy letnie osobniki. Kopulacja zachodzi dopiero po upływie dwóch tygodni od zakończenia zimowego okresu stymulacji (hibernacja, okres zimowania). Węże splatają się kilkakrotnie w ciągu kilku dni potem nie interesują się sobą. Po zakończeniu ciąży trwającej około 1,5 miesiąca (7-8 tygodni) samica składa jaja (niezbędna wysoka wilgotność terrarium!). Ilość składanych jaj przez samice zależy od kondycji oraz wieku węża, zazwyczaj jest to 6-25 jaj. W późniejszej czynności przenosimy jaja do specjalnie przygotowanego przez nas wcześniej inkubatora. Złożone przez nas tam jaja po 55-65 dniach i dogodnych warunkach (temperatura 26-28°C i wilgotności 90%) wylęgają się młode wężyki osiągające 30-40 cm. Po upływie tygodnia zrzucają pierwszy naskórek (wylinkę) co oznacza, że zdolne są do dalszego funkcjonowania. Takie młode węże karmimy mysimi oseskami, wymagają one szczególnej opieki hodowcy. INFORMACJE DODATKOWE! Dla zainteresowanych warto dodać, że wyróżniamy 7 podgatunków różniących się wzorem na ciele, barwą oraz wielkością danego osobnika. Elaphe Teaniura Firsey (zamieszkuje Tajwan), Elaphe Teaniura Valiantii (Wietnam, chińskie prowincje Guangxi i Guagdong oraz wyspa Hainan), Elaphe Teaniura Teaniura (Birma, Tajlandia, Kambodża i inne prowincje chińskie), Elaphe Teaniura Grabowsky (Borneo), Elaphe Teaniura Yunnanensis (chińska prowincja Yunnan), Elaphe Teaniura Ridley (Tajlandia, pół. malajski, Sumatra), Elaphe Teaniura Schmackeri (wyspy Miyakojima, Riukiu, Isigakijama, Iriomotelijima). Terrarium dla tego węża (a najlepiej od razu dla pary) powinno być dość duże z racji osiąganych przez nie rozmiarów. Zbiornik powinien mieć wymiary minimum 120x60x100 cm (dł.x szer.x wys.). Jako podłoże może posłużyć mieszanina torfu i piasku lub substrat kokosowy. W terrarium nie powinno zabraknąć mocnych konarów i gałęzi do wspinaczki oraz dużego basenu ze świeżą wodą. Ten ostatni jest niezbędny, gdyż stanowi zarówno poidło, nawilżacz terrarium, jak i miejsce, w którym węże będą spędzać czas tuż przed wylinką. Optymalna dzienna temperatura w terrarium to 25-28 ºC, ale warto zadbać, by wąż miał do dyspozycji miejsca chłodniejsze (ok. 24 ºC) i cieplejsze (nawet do 32 ºC). Nocą temperatura może spaść do 20-22ºC. Zimą warto stopniowo obniżać temperaturę do 15-20 ºC. Odpowiednia wilgotność w terrarium to ok. 70% - w tym celu dwa razy dziennie zrasza się terrarium wodą ze spryskiwacza do kwiatów oraz dba, by basen zawsze napełniony był świeża wodą. Wąż Chiński !! Wąż Chiński jest to wąż niejadowity z rodziny połozowatych. Znany jest tez pod polskimi nazwami połoz (lub wąż) smugooki, połoz (wąż) tajwański lub połoz (wąż) długoogonowy. Hodowcy zazwyczaj nazywają ten gatunek "teniurą". Jest to jeden z najpopularniejszych mieszkanców domowych terrariów. Lubiany jest za łatwość w hodowli i łagodny charakter ( choć również zdarzają się groźne osobniki tego gatunku)

Wąż zbożowy

Wygląd: Barwa podstawowa jest rozmaita od białej przez szarą po ceglastoczerwoną. Na grzbiecie i bokach ciała ciągną się ciemne, czerwonawe plamy czarno obrzeżone. Od tego schematu istnieje wiele odchyleń. Łuski brzuszne posiadają kratkowany wzór przypominający szachownicę. Kolorystyka jego ciała jest barwna i wzorzysta do tego stopnia, że trudno znaleźć dwa identyczne osobniki i to być może zadecydowało o jego popularności wśród miłośników tych gadów. Znane są osobniki pozbawione tego wzoru, plamy zlewają się w pasy ciągnące się całego ciała lub tylko na pewnym jego odcinku. Odmiany albinotyczne znane są w hodowli od wielu już lat. Jest to jeden z węży, który posiada dużą ilość odmian barwnych uzyskaną poprzez kojarzenie osobników o wybranych cechach ubarwienia. Dzięki analizie tych cech i ich dziedziczeniu dość dobrze "rozpracowano" genetykę węży.

Występowanie: Zamieszkuje tereny Stanów Zjednoczonych Ameryki. Od Florydy po stany północne - Luizjanę, Kolorado. Występuje na tych terenach do 1850 m n.p.m. Cechy szczególne: Hodowla tego gatunku nie sprawia wiele trudności więc jest on polecany początkującym terrarystom i choć wykarmienie małych zbożówek może sprawić nie doświadczonemu terraryście nieco kłopotu to raczej przypadki takie należą do rzadkości.Wnikliwe obserwacje życia węży zbożowych dostarczą hodowcy wielu wrażeń i radosnych chwil w obcowaniu z tymi przedstawicielami gadów. Aktywność: Prowadzi raczej dzienny tryb życia. Nad ranem wypełza z kryjówek, spotkać go wtedy można jak się wygrzewa w porannych promieniach słońca lub próbuje coś upolować.W godzinach największego nasłonecznienia unika bezpośrednich promieni słonecznych by uniknąć przegrzania. Nocą, szczególnie w ciepłe wieczory po gorącym dniu także poluje, bo jego pokarm - gryzonie wtedy właśnie są aktywne. Aktywność roczną charakteryzuje sezonowość, w zależności od zamieszkiwanego obszaru geograficznego sen zimowy może trwać do 6 miesięcy. W warunkach terrarium jest aktywny cały dzień oraz po zmierzchu, wszystko zależy od temperatury w terrarium, a także m.in. chęci węża na przekąskę. Terrarium: Na dno wysypujemy kilkucentymetrową warstwę torfu, torfu z piaskiem lub mchu torfowca. Umieszczamy na nim korzenie, odwrócone doniczki, kawałki kory - pod nimi węże będą się mogły ukryć. Basen, w którym gady te będą się kąpać powinien stanowić niezbędny element wyposażenia terrarium. Spełnia on też rolę nawilżacza powietrza i pojnika dla węży, tak więc woda w nim powinna być zawsze świeża zwłaszcza, że węże często będą w nim oddawać nieczystości, a przed zrzuceniem wylinki długo być w nim zanurzone. Wielkość terrarium: Pomieszczenie dla węża zbożowego typu pół-wilgotnego powinno być obszerne, zwłaszcza, gdy trzymamy kilka osobników. Dla 2 dorosłych osobników np pary w okresie rozrodczym minimum to 80/50/40 cm (dł/szer/wys).Powinno być raczej szersze i dłuższe niż wysokie tzw. horyzontalnego typu. Zasadą jest, że pomieszczenie powinno mieć minimalne rozmiary długości 2/3 długości osobnika, szerokości1/3 - 1/2 długości osobnika. Dla każdego kolejnego osobnika powinno się dodać minimum 25% powierzchni dna (o 1/4 zwiększamy dowolny z wymiarów dna np 120/50/40 dla pary). Rozmiary pojemników w hodowlach "komercyjnych" są znacznie mniejsze, takie utrzymywanie wymaga jednak dużego doświadczenia w karmieniu i umiejętności szybkiej oceny kondycji węża - łatwo je bowiem zatuczyc w ciasnych pojemnikach, uniemożliwiają również zagospodarowanie pojemnika w sposób estetyczny.

Temperatura: Terrarium ogrzewamy wykorzystując do tego zazwyczaj żarówkę o mocy dobranej tak, by w pojemniku panowała temperatura 25-28°C, punktowo pod źródłem ciepła powinna osiągać 31- 32°C. Nocą w przypadku dorosłych osobników możemy obniżyć temperaturę do 24°C, koniecznie zapewniając punktowo 28°C. W przypadku młodych węży doskonale sprawdza się stała całodobowa temperatura 28°C w całym pojemniku. Niedopuszczalne jest ogrzewanie tzw. "gorącymi skałami", bo mogą one powodować oparzenia węży. Kabli grzewczych używamy w nocy (kiedy to żarówka będzie wyłączona), kiedy istnieje możliwość iż temperatura w terrarium może zbytnio się obniżyć lub całodobowo ogrzewamy nimi pojemniki. Należy jednak pamiętać, by kable obejmowały nie więcej niż połowę powierzchni dna terrarium i były zabezpieczone przed wykopaniem oraz bezpośrednim kontaktem z ciałem węża. Kable grzewcze używane są także w tzw. systemach szufladowych (rack system). Wilgotność: Powinna się utrzymywać na poziomie od 50 do 70%. Żywienie: Węże zbożowe jak wszystkie inne są drapieżnikami więc karmimy je zwierzętami stałocieplnymi odpowiedniej wielkości tzn. myszami, małymi szczurami, jednodniowymi kurczętami. Możemy przyzwyczaić nasze węże do spożywania martwych zwierząt karmowych podawanych pincetą, to znacznie ułatwi ich karmienie zwłaszcza,gdy trzymamy kilka węży w jednym terrarium i konkurują one między sobą o pokarm. Jak często będziemy karmili nasze węże zależy od ich kondycji i fazy cyklu życiowego. Młode wężyki zbożowe karmimy częściej - dwa razy w tygodniu, osobniki dorosłe wystarczy karmić raz na 2-3 tygodnie. Gdy wąż nie chce jeść jakiś czas należy sprawdzić co jest tego przyczyną. Węże nie przyjmują pokarmu, gdy są przed wylinką, samice są zaawansowanej ciąży, ostatnio się zbytnio najadły i jeszcze nie zgłodniały, zwierzę karmowe jest zbyt duże lub wąż jest chory. Tylko wnikliwa obserwacja pozwoli poznać nam przyczynę głodówki naszego podopiecznego. Zimowanie: Późną jesienią, z początkiem listopada, węże zbożowe powinny przejść okres spoczynku - zimowanie. Przygotowujemy je do tego stopniowo w ciągu trzech tygodni obniżając temperaturę w terrarium do poziomu kilkunastu stopni (wyłączając ogrzewanie i pozostawienie ich w temperaturze pokojowej). W tym czasie należy zaprzestać karmienia węży, powinny one w tym czasie zrzucić wylinkę oraz oczyścić przewód pokarmowy wydalając kał kąpieli w letniej wodzie (jest to bardzo istotne, gdyż pozostawione resztki pokarmowe rozkładając się w jelitach gada powodują jego zatrucie). Zimowanie przeprowadzamy w chłodnych pomieszczeniach (piwnicach, komórkach), gdzie panuje stała temperatura około 12 - 15°C i wilgotność 70-80%. Węże umieszczamy pojemnikach z materiałem, który będzie izolował węża, a także utrzymywał względnie stałe warunki. Może to być mech torfowiec, wiórki drewniane, kawałeczki gąbki. Dajemy go taką ilość by wąż mógł się w nim w całości schować. Umieszczamy także naczynie z wodą aby wążmógł się napić. Kontrolujemy przebieg zimowania co tydzień i sprawdzamy jak nasi podopieczni się czują. Wystarczy 2-3 miesięczny okres snu zimowego (od grudnia do marca). Jeżeli nie mamy warunków, by przeprowadzić typowe zimowanie możemy na okres 6 tygodni tylko obniżyć temperaturę w terrarium do temperatury pokojowej (czyli wyłączyć ogrzewanie) i wyłączyć światło (najlepiej zasłonić szyby terrarium), w tym też czasie nie karmimy węży. Niestety zimą w naszych mieszkaniach jest cieplej niż chłodnym latem dlatego lepiej zaniechać takiej praktyki, by nie osłabić gada głodówką, a efekt takiego odpoczynku nie zawsze skutkuje sukcesem hodowlanym. Nie zimujemy węży w pierwszym ich roku życia, a także osobników słabych lub chorych, bo mogłoby to wywołać śmierć gada (w naturze zimowanie jest formą naturalnej selekcji,osobniki słabe i chore nie przeżywają go). Rozbudzamy nasze węże tak samo stopniowo jak wprowadzaliśmy je w sen. Najlepiej rozdzielić płci w tym czasie, by połączyć je po całkowitym rozbudzeniu. Po tygodniu, kiedy wrócą do całkowitej aktywności i wtedy przystąpią do polowania na ofiarę. Możemy też odstąpić całkowicie od snu zimowego u naszych pupili, gdy nie chcemy ich rozmnażać.

Kot neva masquarade

Neva Masquerade - rasa kota domowego, zaliczana do ras półdługowłosych, pochodząca z Rosji. Uznana przez FIFe dopiero w 2008. Historia rasy jest ściśle związana z rasą kotów syberyjskich. Legenda głosi, że pierwsze koty z oznaczeniami pojawiły się w okolicach Petersburga w XVII wieku. Był to efekt samoistnych krzyżówek kotów syberyjskich niezwykle popularnymi wówczas na arystokratycznych salonach kotami syjamskimi. Nazwa kotów Neva Masquerade pochodzi od rzeki Nevy i od wystawnych balów maskowych, jakie wydawali rosyjscy władcy. Neva ma na pyszczku oryginalną “maseczkę”, która odróżnia ją od innych kotów syberyjskich. Moda na syjamy przeminęła, ale ślad ich obecności pozostał – co jakiś czas w miotach dziko umaszczonych i wolno żyjących syberyjczyków rodziły się i rodzą do dziś koty o charakterystycznym, syjamskim ubarwieniu. Pierwszy standard nevy został przygotowany w 1987, w Związku Radzieckim, w klubie “Kofofiej”, któremu przypisywane jest również autorstwo nazwy – Neva Masquerade. Program hodowli kotów syberyjskich ze znaczeniami został podjęty przez rosyjskich hodowców dopiero w latach 60-tych XX wieku. Na zachód Europy koty te dotarły w r.1990, a wielkimi wielbicielami i propagatorami tej odmiany syberyjczyków byli Niemcy. Do Polski nevki trafiły w drugiej połowie lat 90-tych ubiegłego wieku, ale pierwsze kocięta urodziły się, ku zaskoczeniu hodowcy, w roku 1999 w hodowli kotów syberyjskich o umaszczeniu naturalnym. Jak się później okazało, rodzice kociąt mieli przodków o umaszczeniu ze znaczeniami. Trudno dziś ocenić jakich ras kotów o umaszczeniu colorpoint używano do kojarzeń w programach hodowlanych, z pewnością różnych, ostatecznie mamy dziś nevę o cechach budowy i charakteru kotów syberyjskich. Wygląd : Od kotów syberyjskich odróżnia je kolor sierści i oczu. Kot neva masquarade jest zwierzęciem średniej wielkości, silnym i dobrze umięśnionym, sylwetka nie może być kanciasta. Dojrzałość fizyczną osiąga w wieku 3 lat. Jego waga to od 4 do 7 kg. Jego głowa jest trójkątna, czoło lekko wypukłe, policzki wydatne, podbródek zaokrąglony, nos długi, lekko wypukły, stop nieznacznie zaznaczony. Oczy ma duże, lekko owalne, szeroko rozstawione i ukośnie osadzone. Kolor niebieski. Uszy dosyć duże, szerokie u nasady i lekko pochylone do przodu, z kępkami włosów wewnątrz małżowiny. Długi ogon, zaokrąglony na końcu, nie linieje latem. Tułów wydłużony a kończyny średniej długości, mocne, stopy duże, dobrze owłosione między palcami. Sierść kota rasy neva masquarade jest półdługa. Włosy okrywowe gładko przylegają do ciała, podszerstek gęsty i miękki, stanowi o grubości szaty. Sierść na szyi tworzy kołnierz, na udach portki i obfite pióro na ogonie. Na barkach i karku włosy są krótsze, na grzbiecie dłuższe i gęściejsze. Charakterystyczną cechą tych kotów są kolorowe znaczenia występujące na części twarzowej głowy, uszach, kończynach i ogonie. Występują trzy rodzaje umaszczenia: colourpoint - zasadnicza barwa szaty biała do beżowej, znaczenia (bez białych włosów i plam) ciemnobrązowe, niebieskie, czekoladowe, liliowe, pręgowane; mitted - barwa szaty i oznaki jak u colourpointów, ale zabarwienie przednich kończyn sięga tylko do kości śródręcza, poniżej przechodzi w białe rękawiczki, na tylnych kończynach biel sięga do stawu skokowego tworząc skarpetki, pierś, kołnierz i podbródek białe; bicolour - pomimo dużej ilości bieli oznaki muszą być widoczne, umaszczenie jak u odmiany mitted, ale na części twarzowej głowy (między oczami, na poduszeczkach z wąsami i podbródku) występuje biała plama, całe kończyny mogą być białe. Znaczenia w kolorze ciemnobrązowym, niebieskim, czekoladowym, liliowym pręgowanym. Charakter : Nevy charakteryzuje żywy temperament i bogata psychika. Błyskotliwie inteligentne, ciekawskie, przyjacielskie i lojalne, bardzo silnie przywiązują się do opiekuna. Stosunkowo łatwo adaptują się do nowych warunków i dobrze znoszą podróże, tak więc nadają się również na towarzyszy osób lubiących wyjazdy. Są komunikatywne i nieco bardziej głośne niż ich dziko ubarwieni kuzyni (koty syberyjskie). Głos nevy jest bogaty w barwy i dźwięki. Chętne do zabawy, wspinaczki i skoków, potrzebują wysokobodźcowego otoczenia, stąd też doskonale radzą sobie w licznej także wielogatunkowej gromadzie. Nie ma w nich cienia agresji; raczej unikają bójek i domowych konfliktów. Pielęgnacja : Pielęgnacja nevy nie jest kłopotliwa, sierść wystarczy wyczesać raz w tygodniu. Zimą szata jest bardzo gęsta i długa, latem mocno linieje i staje się zdecydowanie krótsza. Jedynie ogon pozostaje obficie owłosiony, niezależnie od pory roku. Raz na jakiś czas trzeba sprawdzać uszy i przycinać pazury.

Kot birmański - święty kot birmański

Z historią tej rasy związane są legendy. Według jednej z nich, koty te powstały w klasztorze w Birmie i były tam czczone jako wcielenia zmarłych mnichów. Nie wiadomo, w jaki sposób dotarły do Europy. Najprawdopodobniej samiec i samica zostali przywiezieni z Birmy do Europy na statku. Samiec nie przeżył, ale okazało się, że samica była w ciąży. Inna z wersji zdarzeń mówi o tym, że pierwsze okazy kotów birmańskich przywieziono do Europy w 1919 jako prezent od kapłanów khmerskich dla Francuza, Augusta Pavie, badacza i podróżnika. W 1925 pierwszy raz pokazano kota birmańskiego na wystawie, a od lat 60. XX wieku można było spotkać koty tej rasy w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii. Kolejna wersja głosi, że pierwsza para kotów tej rasy została wykradziona przez sługę ze świątyni Lao-Tsun i sprzedana milionerowi amerykańskiemu Vanderbiltowi w 1920. Są to jednak tylko legendy. W rzeczywistości koty te uzyskano w ramach francuskiego programu hodowlanego z użyciem kotów europejskich krókowłosych, kotów syjamskich i perskich. Owa legenda miała w pierwszych latach po powstaniu rasy zapewnić lepszą sprzedaż, jednak okazała się zadziwiająco trwała. Wyglad : Kot birmański jest zwierzęciem średniej wielkości, silnym i muskularnym, o krępej, nieco wydłużonej sylwetce. Waży od 3 do 6 kg. Jego mocna głowa ma kształt trójkąta równobocznego z zaokrąglonymi kątami - jest nieco dłuższa niż szersza. Czoło jest lekko wypukłe, przełom czołowo-nosowy słabo zaznaczony, policzki pełne, podbródek wyraźny. Nos średniej długości, nieco wklęsły u nasady. Oczy są duże, prawie okrągłe, szeroko otwarte, wyłącznie w ciemnobłękitnym kolorze. Uszy raczej małe, niezbyt nisko osadzone, porośnięte wewnątrz kępkami sierści. Tułów dosyć długi, mocny - kocury są znacznie masywniejsze od kotek. Kończyny są krótkie i silne. Stopy duże, owalne, z mocnym owłosieniem między palcami. Ogon jest dobrze porośnięty sierścią, średniej długości - zagięty do przodu nie powinien sięgać poza łopatkę. Kot nosi go dumnie do góry. Szata półdługa, jedwabista, z niewielką ilością podszerstka, dzięki czemu nie filcuje się. W dotyku przypomina sierść królika angory. Włosy nie przylegają ściśle do ciała, ale też zbytnio nie odstają. Wymagana jest kryza na szyi i obfite portki na udach. Kot birmański ma umaszczenie typu colourpoint (syjamskie). Znaczenia są ograniczone do głowy (uszy i część twarzowa, tzw. maska), kończyn i ogona. Reszta okrywy jest w kolorze skorupki jajka. Cechą charakterystyczną rasy są białe "rękawiczki" na przednich kończynach i tzw. "ostrogi" na tylnych. Rękawiczki muszą być symetryczne na obu łapach - biel powinna kończyć się w prostej linii pomiędzy kośćmi palców a kośćmi śródręcza. Na tylnych kończynach "buty" sięgają z przodu co najmniej do stawów pomiędzy kośćmi palców a śródstopia. Z tyłu biel tworzy klinowaty pasek zwany ostrogą, ostro zakończony przed kością stępu; niesymetryczne lub tępo zakończone ostrogi uważa się za wady. Oznaki występują w kolorach: ciemnobrązowym, niebieskim, czekoladowym, liliowym, rudym, kremowym, szylkretowym, pręgowanym, szylkretowo pręgowanym. Kot birmański jest rasą późno dojrzewającą. Koty dojrzewają płciowo w wieku 9-14 miesięcy, ale na całkowite ich wybarwienie i rozwój psycho-fizyczny musimy poczekać do 3 roku życia. Kotki są bardzo dobrymi matkami i rodzą średnio w miocie 2-4 kociaki. Kocięta rodzą się całkowicie białe, a ich kolor możemy rozpoznać dopiero po dwóch dniach, do 2 tygodni. Kolory ciemniejsze, takie jak seal-point, rozpoznawalne są wcześniej, natomiast takie jak lila-point to kwestia kilku dni. Charakter : Kot birmański ma umiarkowany temperament. Jego charakter to mieszanina cech wesołego syjama i spokojnego persa. To kot łagodny i bardzo przywiązany do właściciela. Najlepiej czuje się, wśród wielu osób, dlatego świetnie nadaje się dla rodzin wielopokoleniowych. Jest doskonałym przyjacielem dzieci w każdym wieku. Ze stoickim spokojem znosi pieszczoty i noszenie na rękach. Nie przeszkadza mu też towarzystwo innych zwierząt w domu, choć wyraźnie preferuje przedstawicieli własnej rasy. Zwykle jest otwarty, ale zdarzają się osobniki nieufne wobec obcych. Jest raczej cichym kotem, odzywa się rzadko, a jego głos jest bardzo melodyjny. Ciekawski i inteligentny, łatwo uczy się różnych sztuczek. Jak większość kotów potrafi być też uparty. Jest raczej domatorem i dobrze czuje się nawet w niewielkim mieszkaniu. Trzeba jednak zapewnić mu rozrywkę i nie skazywać go na samotność przez cały dzień. Pielęgnacja : Szata nie ma skłonności do kołtunienia, kota czeszemy jedynie w celu usunięcia martwego włosa mniej więcej raz na tydzień. Z racji praktycznie braku podszerstka kot ten nie lubi zimna, jest wybitnie "mieszkaniowym:. Trzeba pamiętać o kontrolowaniu uszu i przycinaniu pazurów.

Kot Serengeti

Stosunkowo nowa rasa kotów powstała poprzez skrzyżowanie kota bengalskiego z kotem orientalnym. Twórcą rasy jest Karen Sausman, hodowczyni z 40-letnim doświadczeniem, która wyhodowała pierwsze Serengeti w Kalifornii w r. 1994. Równolegle rasa powstała w USA i Wielkiej Brytanii. Celem jest wyhodowanie rasy kotów wyglądającyh podobnie jak serwal lecz bez domieszki krwi dzikich kotów. Przez kolejne pokolenia kociąt rasa była udoskonalana i wzbogacana, aż w 2002 roku została uznana przez TICA - największą organizację hodowlaną w Stanach Zjednoczonych. Charakter : Serengeti są wspaniałaymi kotami przede wszystkim ze względu na swój charakter. Od dwóch ras które je stworzyły wzięły wszystko co najlepsze, tworząc bardzo inteligentne i czułe stworzenia. Koty bengalskie użyczyły im czujności i ciekawości świata, jednak bez konieczności robienia wszystkiego na swój własny sposób. Serengeti bardzo łatwo przyzwyczajają się do zastanych warunków i będą szczęśliwe korzystając z tego co przyniesie dzień. Mają tkliwą naturę kotów orientalnych, ale nie są tak głośne. Uwielbiają skupiać na sobie uwagę i chętnie zagrają rolę pieszczochów do głaskania, ale wstaną natychmiast jeśli tylko się poruszysz i będą za tobą szły aż na koniec świata, jeśli tylko im na to pozwolisz. Adaptują się do niemal każdej sytuacji i będą równie szczęśliwe mieszkając z jedną tylko osobą jak i z większą rodziną. Serengeti są bardzo aktywne i przyjacielskie. Właściwie prowadzone łatwo akceptują inne zwierzęta. Dobrze adaptują się w nowym otoczeniu, uwielbiają wspinaczki, gonitwy i zabawy. Wygląd : Serengeti jest kotem o smukłej budowie ciała, długich nogach i bardzo długich "stojących" uszach. Charakterystyczne dla nich jest trzymanie głowy bardzo wysoko. Oczy duże i okrągłe, niedopuszczalne są oczy o kształcie migdała. Ogon nie może być zbyt długi. Uszy nie mogą być zbyt wąskie ani przypominac układem uszu kota orientalnego. Samce są nieco większe i cięższe od samic. Umaszczenie - obecnie dla serengeti dopuszczalne są 4 typy umaszczenia: Brown Spotted, Silver Spotted, Black i Black Smoke. Wzór nakrapiany lub pręgowany nie tworzy określonego wzoru, a same łaty nie łączą się ze sobą. Nakrapianie powinno zachować duży kontrast pomiędzy kolorem cętek a umaszczeniem tła. Wszystko to sprawia, że serengeti wyglądem przypomina dzikie wschodnioafrykańskie koty. W każdym wariancie umaszczenia widoczzne są cętki.

Kot Kubański Niebieski (Cuban blue)

Kot kubański niebieski to niedawno wyodrębniona rasa kotów domowych, zbliżona wyglądem do kotów rosyjskich niebieskich. Przez długi czas sądzono że jest to ta sama rasa, jednakże badania wykazują że kot kubański powstał jako niezależna naturalna mutacja. Koty te zachowują się jak typowe domowe koty. Wyróżniają się niebieskim kolorem skóry i krótką, srebrzysto-niebieską sierścią, podobną do kotów rosyjskich niebieskich, ale nie są z nimi bezpośrednio spokrewnione. Są średniej wielkości, o zawsze zielonych oczach w kształcie migdałów i dużych uszach.

Kot brytyjski długowłosy

W czasie II Wojny Światowej znacznie zmniejszyła się liczba kotów brytyjskich. W latach 50. XX wieku w wyniku skrzyżowania tej rasy z persem niebieskim wzmocniono populację, tworząc jednocześnie nową, długowłosą odmianę. Kot brytyjski długowłosy jest muskularnym, dość dużym zwierzęciem. Waga: kotki od 3 do 5 kg. , koty 4-8 kg. Jego głowa jest duża, szeroka i okrągła z charakterystycznymi fałdami. Linia nosa krótka z zaznaczonym przełomem między czołem a nosem, osadzona na silnej krótkiej szyi. Czoło o wyrazistym kształcie ze sztywnym włosem nadającym mu wypukłość. Oczy duże, okrągłe o dość szerokim rozstawieniu o kolorze pasującym do maści kota. Uszy średniej wielkości o zaokrąglonych końcach. Tułów zwarty i umięśniony, szeroka klatka piersiowa, mocne ramiona i grzbiet. Kończyny krótkie i mocne. Ogon to 2/3 długości ciała, zaokrąglony na końcu. Brytyjczyki długowłose maja sierść półdługą z obfitym podszerstkiem, tworzącą „bokobrody” , kryzę na szyi, obfite portki. Najdłuższy i najobfitszy włos jest na ogonie, gdzie tworzy piękny pióropusz będący wielką ozdobą tej rasy. Rasa posiada około 150 odmian barwnych; jednokolorowe: niebieskie, czarne, rude, kremowe, czekoladowe, liliowe i białe; dwubarwne: podstawowe kolory z różną ilością białego, tabby we wszystkich kolorach podstawowych (pręgowane klasycznie, tygrysio i cętkowane), szylkretowe, szynszylowe, srebrzyste cieniowane, srebrzyste tabby, dymne i colorpointy (z ciemniejszymi oznaczeniami). Oczy współgrające z umaszczeniem: pomarańczowe, złociste lub miedziane, u odmiany białej - pomarańczowe, niebieskie lub różnobarwne, u kotów szynszylowych i cieniowanych - zielone lub turkusowe, u colorpointów - niebieskie. Typ sierści: półdługie, miękkie, podwójnie gęste i odstające od ciała futro, wyraźnie zaznaczona kryza oraz pióropuszowaty ogon. Charakter : Jest to kot spokojny i zrównoważony, ogromnie opanowany i rodzinny, jak również bardzo ciekawy świata. Znakomicie dostosowuje się do życia w niewielkich mieszkaniach, bez problemu dogadując się z innymi zwierzętami domowymi np. z psami. Nadaje się również jako towarzysz dzieci, ponieważ jest zrównoważony i nie jest agresywny. Nie jest pieszczochem ale trzyma się blisko właściciela towarzysząc mu w każdej z domowych czynności. A zarazem jest to kot cichy i nie natrętny. Koty brytyjskie długowłose są bardzo zdrową rasą ale nie można wykluczyć wypadku lub choroby naszego ulubieńca. Pielęgnacja : Szata kota brytyjskiego długowłosego nie wymaga pracochłonnej pielęgnacji. Wystarczy regularnie szczotkować w czasie linienia i dwa razy w tygodniu poza tym okresem. Futro nie ma tendencji do plątania się i filcowania. Rasa została oficjalnie uznana i zarejestrowana w dniu 03.08.2008 roku na Walnym Zgromadzeniu Członków World Cat Federation ( WCF ) w Essen w Niemczech.

Kot bengalski

Koty bengalskie powstały poprzez skrzyżowanie dzikiego kota bengalskiego z kotem domowym, w celu uzyskania kota domowego o pięknym umaszczeniu, zbliżonym do lamparta. We wczesnych krzyżówkach wykorzystywano np. koty egipskie, Indian Maus, burmskie i nieuznane rasy domowe. W miarę rozwoju tej rasy, czwarte pokolenie zostało ponownie skrzyżowane z lampartami azjatyckimi. Pierwsze trzy pokolenia tej właśnie krzyżówki są uznawane jako rasowe bengale (foundation bengals). Ostateczna, całkowicie udomowiona, uznana przez międzynarodowe organizacje rasa to tzw. SBT Bengals. Cechy : Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości, wytrwale maszerując. Dobrze czują się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów wypróżnia się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana). Można się spodziewać, że nowa rasa, wywodząca się od dzikiego kota, odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa genetycznego, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję, niewątpliwie odziedziczoną po przodkach. Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zmiany w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione i gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację, zazwyczaj uciekają do cichego schronienia. Wygląd : Jego głowa jest szeroka, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych konturach, raczej mała w porównaniu z resztą ciała, z nieznacznie zaznaczonym przełomem. Nos dosyć długi, prosty. Czoło jest wydatne, broda mocna, pyszczek szeroki, z wyraźnymi poduszeczkami z wąsami. Oczy są owalne, duże, ale nie wyłupiaste, lekko skośne osadzone, w kolorze dostosowanym do umaszczenia - zielone, brązowe, złote, niebieskozielone, niebieskie (przy odmianie śnieżnej). Uszy średniej wielkości, niezbyt długie, szerokie u nasady, nieco pochylone do przodu. Tułów powinien być mocny, długi, klatka piersiowa szeroka i dobrze umięśniona. Tylna część ciała jest wzniesiona nieco powyżej łopatek. Kończyny średniej długości, proste, umięśnione - tylne trochę dłuższe od przednich; stopy duże, okrągłe. Ogon długi, mocny, zaokrąglony na końcu. Szata jest krótka, gruba i gęsta, miękka w dotyku, z mała ilością podszerstka. Powinna sprawiać wrażenie przyprószonej złotym lub perłowym pyłem. Kot bengalski ma umaszczenie pręgowane (tabby), które może być klasyczne (marmurkowe) lub cętkowane. U kotów marmurkowych występuje wyraźny rysunek w postaci dużych plam lub pasm, rozłożonych niesymetrycznie i przypominających wzory na marmurze. Kot cętkowany powinien mieć duże, przypadkowo rozmieszczone cętki w kształcie grotów lub rozetek. W obu przypadkach kontrast pomiędzy barwą zasadniczą a rysunkiem musi być wyraźny. Na czole występuje znak w kształcie litery M, a na tylnej stronie uszu preferowane jest tzw. ocelli, czyli jasne cętki, nazywane także odciskiem kciuka. Maść czarna klasycznie pręgowana, czarna cętkowana, sepiowa klasycznie pręgowana, sepiowa cętkowana (z burmskim ograniczeniem deseniu), norka klasycznie pręgowana, norka cętkowana (z tonkijskim ograniczeniem deseniu), śnieżna klasycznie pręgowana, śnieżna cętkowana (z umaszczeniem typu syjamskiego). Pielęgnacja : Szata prawie nie wymaga zabiegów pielęgnacyjnych. Dzięki odpowiedniej, urozmaiconej diecie i czesaniu raz w tygodniu zawsze wygląda efektownie. Raz na jakiś czas trzeba sprawdzić uszy i w miarę potrzeby przyciąć pazury.

Khao Manee

Rzadko spotykana rasa kotów, której ojczyzną jest Tajlandia. Pierwsze wzmianki o Khao Manee pochodzą ze starotajlandzkich rękopisów sprzed kilku wieków. Początkowo były kotami "pałacowymi", zamieszkującymi wyłącznie posiadłości królewskie. Po raz pierwszy pojawiły się w USA w 1999r. Chociaż rasy jest dobrze znana w swojej ojczyźnie, że została niedawno przyjęta przez zachodnich hodowców kotów, zdobywając " rejestracji tylko "status z TICA maja 2009. W dniu 3 września 2011 r. rasa została promowana na " Wstępny New Breed ", ze skutkiem od 1 maja 2012 roku. Wygląd : Umaszczenie tej rasy jest niemal wyłącznie czysto białe, choć mogą zdarzyć się osobniki inaczej umaszczone, cenne dla rozwoju rasy. Sierść krótka, gładka, przylegająca do skóry. Skóra różowa. Barwa oczu niebieska, złocista, zielona, możliwe też oczy różnej barwy. Różnokolorowookie osobniki są najbardziej pożądane. Młode rodzą się całkowicie białe. Ciało średniej wielkości, dobrze umięśnione. Uszy średniej wielkości do dużych. Tułów, szyja, ogon, nogi raczej krótkie, proporcjonalne do reszty ciała. Samce są nieco większe i cięższe od samic. Niektóre osobniki są całkowicie lub częściowo głuche. Czasem występuje u nich rak skóry. Kolor oczu jest najbardziej charakterystyczną cechą tego pięknego kota, a może być coś z niebieskiego na bursztynowy, żółty lub zielony, lub mieszaniną niebieskiego i wszelkich innych kolorach. W Tajlandii różnooki Khao Manee uważany jest za najlepszy i jest często stosowany jako dobry kot szczęścia, chociaż każdy z tych kolorów jest dopuszczalne. Charakter : Koty tej rasy są aktywne, bardzo towarzyskie i inteligentne. Uwielbiają wspólne zabawy ze swoimi opiekunami. Dobrze dogadują się z innymi zwierzętami i dziećmi. Nadają się dla pocztkujących kociarzy. Aby pozostać w dobrej formie psychicznej potrzebują ciągłej stymulacji i zabaw. Z uwagi na bliskie pokrewieństwo z kotami syjamskimi mogą być dość gadatliwe.

Kot Nebelung

Rasa powstała spontanicznie w latach 80 XX wieku. Hodowczyni, Cora Cobb, mowi, że gdyby nie Siegfried i Brunhilde nie byłoby Nebelungów. Nebelungi to półdługowłosa odmiana rasy rosyjski niebieski. W hodowlach kotów rosyjskich niebieskich czasem pojawiały się długowłose kocięta. W latach 80 w Stanach Zjednoczonych urodził się kocurek. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to że kot ten przypominał kota rosyjskiego niebieskiego, a jego rodzicami byli: domowa kotka i kocur podobny do rosyjskich niebieskich. Kotek otrzymał na imię Siegrfried. Siegrfried był długowłosy i niebieski. Jego właścicielka powtórzyła eksperyment... i udało się! Urodziły się dwie półdługowłose kotki. Jedna z nich była niebieska i dostała na imię Brunhilde. Właścicielka Siegrfrieda i Brunhilde jeździła na różne wystawy i pokazywała swoje koty. Obecnie nebelungi stają się coraz bardziej popularną rasą. Nebelung w języku niemieckim oznacza "stworzony z mgły". Dobre określenie dla cichego kota poruszającego się niczym mgła. Wygląd : U tego kota wszystko jest długie. Ciało średniej wielkości, długie, muskularne i pełne gracji. Łapy długie i owalnie zakończone. Długi ogon ma lekko zaokrągloną końcówkę. Nieco spłaszczona głowa jest osadzona na smukłej szyi. Czoło oraz prosty nos tworzą kąt wypukły. Uszy duże, delikatne i skierowane do przodu. Szeroko rozstawione, intensywnie zielone, rzadziej jasnozielone oczy w kształcie migdałów. Futro niebieskie ze srebrzystym połyskiem. Charakter : Cichy, przymilny i pełen gracji. Zachwyca niemal bezszelestnym poruszaniem się, rzadko wokalizuje. Bardzo przywiązany do opiekunów, uczuciowy, raczej nieufny wobec obcych. Lubi towarzystwo innych kotów o podobnie spokojnym temperamecie jak on. Świetny towarzysz dla starszych osób oraz rodzin ze starszymi dziećmi. Raczej nie nadaje się do domów z bardzo aktywnymi kotami lub psami, małymi dziećmi, domów pełnych ruchu i hałasu. Kocha rutynę i spokój. Trochę czasu może zabrać mu przystosowanie się do zmian. Pielęgnacja : To raczej zdrowe koty. Wymagają dwa razy w tygodniu szczotkowania sierści. Nebelungi są rzadko spotykaną rasą kotów.

Kot balijski

Rasa ta powstała zupełnie przypadkowo, przez mutacje w miotach kotów syjamskich. Pierwsze hodowlane okazy nazywano "kotami syjamskimi długowłosymi". Ich elegancka sylwetka i sposób poruszania się przypominały tancerzy z wyspy Bali, nazwane zostały balinese. Już przed drugą wojną światową trafiały się w miotach kotów syjamskich hodowanych w Ameryce kocięta z dłuższym, jedwabistym futrem. Hodowcy niechętnie godzili się z tym faktem, bo mógł on podważać czystość rasy "błękitnokrwistych" syjamów. Do dzisiaj nie wyjaśniono, skąd się wziął w hodowli gen odpowiedzialny za długie włosy, skoro zatajono istnienie takich osobników w obawie, że hodowle mogłyby mieć trudności z rejestracją. Kiedy już się zdecydowano w latach 50. na systematyczną hodowlę tych kotów, to w krótkim czasie doceniono ogromne zalety tej długowłosej odmiany kota syjamskiego i po jej oficjalnym uznaniu we wczesnych latach 70. nadano rasie dźwięczną nazwę pochodzącą od wyspy Bali. Koty balijskie mają wszystkie zasadnicze cechy takie same jak ich bezpośredni krewniacy - koty syjamskie. Są niezwykle zwinne w ruchu i pełne temperamentu. Ich "rozmowność" jest niezrównana. Kot balijski w ferworze zabawy głośno manifestuje swoją radość. Towarzyskie koty balijskie, skazane na bliski kontakt z ludźmi, potrzebują codziennej porcji głaskania i uwielbiają, gdy się do nich przemawia i domagają się pieszczot. Wygląd : To kot średniej wielkości, szczupły, elegancki, o orientalnej urodzie i lekko wydłużonej sylwetce; waży od 2,5 do 5 kg. Ma średniej wielkości klinowatą głowę, proporcjonalną w stosunku do tułowia. Nos jest długi, prosty, bez załamania, stanowi przedłużenie linii lekko wypukłego czoła. Policzki płaskie, podbródek i szczęki silne. Uszy są duże, spiczaste, szerokie u podstawy, nisko osadzone, porośnięte wewnątrz włosem. Oczy średniej wielkości, nieco skośnie ustawione, w kształcie migdałów, ciemnoniebieskie. Tułów jest średniej wielkości, długi, smukły i dobrze umięśniony. Barki nie powinny być szersze od bioder. Kończyny proporcjonalne do ciała, długie i muskularne - tylne nieco dłuższe od przednich. Stopy małe i owalne, z delikatnym owłosieniem między palcami. Ogon bardzo długi, cienki, zwężający się i spiczasto zakończony. Szata jest delikatna i jedwabista, bez podszerstka, nie tak obfita jak u innych ras półdługowłosych. Krótka na głowie i kończynach, dłuższa na bokach tułowia i brzuchu, na ogonie tworzy pióropusz. Kot balijski ma umaszczenie typu syjamskiego z kolorowymi oznaczeniami na głowie, uszach, kończynach i ogonie. Muszą mieć jednolity odcień i kontrastować z barwą tułowia. Lekkie cieniowanie na bokach ciała jest dozwolone. Znaczenia w kolorze ciemnobrązowym, niebieskim, czekoladowym, liliowym, rudym, kremowym, szylkretowym we wszystkich podstawowych kolorach, pręgowanym we wszystkich podstawowych kolorach. Występuje też maść biała, tzw. foreign white z nieujawnionymi dziedzicznymi skłonnościami do oznak. Charakter : Kot balijski ma duży temperament, jest zwinny, wesoły i energiczny. To urodzony akrobata - uwielbia się wspinać, dlatego chętnie skorzysta ze specjalnego kociego słupka. Jest ruchliwy i potrzebuje sporo miejsca do zabawy i ćwiczeń. Można wychodzić z nim na spacery, jeśli nauczy się chodzić na smyczy. Ciekawski i wszędobylski, uwielbia być w centrum zainteresowania. Mocno przywiązuje się do domowników, ale największym uczuciem obdarza zwykle tylko jedną osobę. Jest wymagający i trzeba poświęcić mu dużo uwagi. Ma donośny głos i potrafi upominać się o codzienną porcję pieszczot, czy ulubiony smakołyk. Nie jest jednak pod tym względem tak zaborczy jak kot syjamski. Bardzo inteligentny, potrafi nauczyć się wielu sztuczek, pod warunkiem, że sprawia mu to przyjemność. Nie lubi zostawać sam przez dłuższy czas - znudzony potrafi być psotny. Najlepiej czuje się w towarzystwie swojego pana albo innego kota; dogada się również z psem. Pielęgnacja : Szata balijczyka jest pozbawiona podszerstka, dlatego nie ma skłonności do kołtunienia. Wystarczy wyczesać ją raz na kilka dni, aby usunąć martwy włos. Aby zapobiec zaleganiu sierści w kocich jelitach, można podawać pasty odkłaczające albo specjalne karmy. Raz na jakiś czas trzeba sprawdzać uszy i przycinać pazury. Należy dbać o prawidłową wagę. Codzienne gry i aktywne zabawy oraz prawidłowo zestawione kocie pożywienie uchronią kota przed nadwagą jak również przed nadmierną chudością.