Kot perski

Pochodzenie kota zwanego potocznie perskim lub skrótowo „Persem” jest owiane tajemnicą . Niektórzy historycy umieszczają początki rasy w epoce Wypraw Krzyżowych a czasem w XVI wieku . Prawdopodobna wersja głosi , że koty te zostały pierwotnie przywiezione do Europy (najprawdopodobniej do Francji) przez uczestników Wypraw Krzyżowych . W rok 1521 , do Europy dotarły pierwsze opowieści o tajemniczych długowłosych kotach perskich . Do dzisiaj nie wiadomo , jaki zakątek świata był kolebką tej niezwykłej rasy. Według historyków pierwsze koty perskie, bardzo różniące się od dzisiejszego wzorca pojawiły się na terenach Iranu, wówczas jeszcze Persji . Za protoplastów rasy niektórzy felinolodzy uważają dzikie koty manule (małe drapieżniki żyjące na obszarach Azji Środkowej), którym persy zawdzięczają ponoć swoją masywną sylwetkę . Być może obfita szata tych kotów była przystosowana do trudnych warunków atmosferycznych panujących na pustyni , gdzie w dzień temperatura jest bardzo wysoka, a w nocy niska . Ówczesny wygląd kota perskiego, który szybko podbił serca arystokratów i stał się ozdobą królewskich salonów oraz buduarów, dalece odbiegał od dzisiejszego, o bujnej szacie, z płaską twarzą i ogromnymi oczami . Dzięki wieloletniej selekcji osobników tej rasy udało się niemal całkowicie wyeliminować u tych kotów odruch znaczenia terenu , co może być dodatkowym atutem dla opiekuna . Z początku Pers charakteryzował się dłuższym pyszczkiem oraz smukłą sylwetką, przypominającą tureckie angory. Okrywa włosowa tych kotów była o wiele skromniejsza i głównie w kolorze niebieskim . Długość życia- 13–15 lat . Waga- dorosłego kota: 2,5–6 kg. Ilość kociąt w miocie - 3–4 (przeciętnie). Temperament: spokojny, nie wymaga zbyt wiele uwagi Budowa ciała: masywny, o krótkich i silnych łapach Głowa: według obecnie obowiązujących standardów kot perski powinien mieć dużą okrągłą głowę z mocno zaokrąglonym czołem i wyraźnie zaznaczonym stopem, oraz dobrze uwydatnionymi policzkami mocną szeroka brodą. Nos: krótki, szeroki, nie powodujący zaburzeń w normalnym funkcjonowaniu kota. Oczy persa: duże, okrągłe, szeroko rozstawione i wypukłe, powinny mieć wyrazisty, lśniący kolor odpowiadający odmianie barwnej okrywy włosowej. Uszy: powinny być małe, zaokrąglone na końcach, szeroko i nisko rozstawione na głowie Sierść: Futro jest długie, miękkie, jedwabiste i puszyste z obfitą kryzą pokrywającą pierś i ramiona, może osiągać 15-20 cm. Linieje wiosną i wczesnym latem. Imponujący ogon Persa jest ”krzaczasty” i bujnie owłosiony. Ogon: względnie krótki, pokryty gęstą sierścią, zakończony puszystą kitą Ubarwienie: Persy występują w kilkuset odmianach barwnych (ponad 360). Wyróżniamy wśród nich koty jednobarwne, dwubarwne i trzybarwne, dymne, srebrzyste, gładkie bądź z rysunkiem (tabby). Dzięki krzyżówkom rasy perskiej z syjamską uzyskano kota zwanego kiedyś Khmerskim bądź himalajskim, a dziś nazywanego odmianą colourpoint. Koty te mają piękne niebieskie oczy, delikatną, jasną okrywę włosową z ciemniejszymi oznaczeniami łap i uszu, a także „maskę” na mordce. Charakter: Persy nie są przesadnie aktywnymi zwierzętami, choć mają kontaktowe usposobienie. To spokojne, zrównoważone kanapowce o flegmatycznej naturze. Ich niebywale łagodny charakter sprawia, że wspaniale czują się w stadzie kotów, a nawet w domu pełnym innych zwierząt. To towarzyskie, szukające z ludźmi kontaktu koty, które uwielbiają być w centrum uwagi i bardzo szybko przywiązują się do swojego właściciela. Co ważne, okazują ogromną cierpliwość wobec dzieci, dlatego są dla nich dobrymi towarzyszami, jednakże nigdy nie można dopuścić, aby jakikolwiek kot stał się maskotką zabaw dziecięcych. Są bardzo inteligentne, jakkolwiek bywają uparte i lubią stawiać na swoim. Pielęgnacja: Persy wymagają dość intensywnej pielęgnacji futra, jednak nie jest ona skomplikowana. Systematyczne czesanie, kąpiele oraz urozmaicona dieta sprawią, że Pers będzie w świetnej formie niezależnie od pory roku. Jeśli dojdzie do splątania włosów, trzeba je delikatnie wyczesać grzebieniem o rzadko rozstawionych zębach. Uwagę należy poświęcić nie tylko puchatemu futru (rozczesywanie nie pozwoli na kołtunienie i filcowanie się sierści), ale i niepowtarzalnym oczom tych kotów. Bezwzględnie trzeba pamiętać o codziennej pielęgnacji polegającej na oczyszczaniu kącików i okolic oczu (najlepiej przemywać je zwilżonym płatkiem bawełnianym, pamiętając, aby do każdego oka użyć nowego i czystego). Zapobiegnie to tworzeniu się rudych zabarwień związanych z intensywnym łzawieniem. Przebarwione zacieki bardzo trudno usunąć, jeśli się pojawią; mogą zmienić się w trwałe plamy. Warto zaznaczyć, że pielęgnacja kotów tej rasy wymaga od właściciela systematyczności i cierpliwości.