Bernardyn

Bernardyn (zwany także psem św. Bernarda) jest łagodnym olbrzymem , mimo że jest potomkiem groźnych molosów z antycznego Rzymu . Nazwa rasy pochodzi od schroniska na przełęczy św. Bernarda w szwajcarskich Alpach . Wszystkie bernardyny były krótkowłose aż do 1830 r. kiedy to wprowadzono domieszkę krwi nowofundlanda , aby zwiększyc ich rozmiary i żywotnośc . W wyniku tego współczesny bernardyn może byc zarówno długo- , jak i krutkowłosy . Obecny bernardyn ma niewiele wspólnego ze swoimi przodkami ze schronisk przyklasztornych . Nie mógłby też pracowac jako pies lawinowy . Obecnie jest typowym psem rodzinnym , potrzebującym dużo przestrzeni . pies ten nie ma zbyt dużej potrzeby ruchu , lecz trzeba mu zapewnic pewną ilośc treningu . Wymaga konsekwentnego postępowania już we wczesnym wieku; przywykły za młodu do dzieci , jest w stosunku do nich przyjazny i nadzwyczajnie cierpliwy . Bernardyn ma instynkt obrończy i nie zawsze jest łagodny . Bernardyn wymaga codziennego szczotkowania i ogromnych ilości pożywienia . Pies ten nieustannie się ślini . Niestety podobnie jak dogi żyją krótko . Głowa - masywna , szeroka . Oczy - średniej wielkości . Uszy - średniej wielkości . Ogon - osadzony wysoko . Tułów - szeroki , prosty , dobrze umięśnione barki . Wielkośc - samca: 70-90 cm. suki: 65-80 cm. Waga - 48,6-90 kg. Szata - gęsta , krótka , gładka , przylegająca do ciała . Maśc - pomarańczowa , mahoniowa moręgowata , ruda moręgowata , albo biała , z plamami w jednej z tych barw; biała strzałka na głowie , wokół szyi , na piersiach , przednich kończynach , stopach i końcu ogona; czarne cienie na pysku i wokół oczu .