Kot Rosyjski niebieski

Początek rasy datuje się na XVII wiek. Była zagrożona wyginięciem podczas II wojny światowej, lecz udało się ją ocalić poprzez krzyżowanie z rasami orientalnymi (m.in kotami syjamskimi, balijskimi itp.). Odmiany barwne (biały i czarny) nie są uznawane przez większość federacji. Koty te przybyły do Europy ok. roku 1860 z marynarzami powracającymi do Anglii . Do roku 1900 nazywano je kotami archanielskimi niebieskimi . Występowały jako maltańskie niebieskie , hiszpańskie , brytyjskie, a nawet amerykańskie . Rasa została sklasyfikowana w Anglii w 1912 r. Koty rosyjskie niebieskie od dawna uchodziły za szczególne zjawisko , gdyż już w XVII wieku gościły na polskich dworach książęcych . Rasa ta nie potrzebowała mistyfikacji , ponieważ jej oryginalny fenotyp (Fenotyp jest ściśle związany z genotypem , bowiem to właśnie oddziaływanie między genotypem a środowiskiem daje fenotyp) , pozostawał zbyt długo w niezmienionym stanie . Mimo iż podobny do kota europejskiego krótkowłosego , rozwijał się jako rasa niezależna od niego . Do dziś nie krzyżuje się ze sobą tych ras . Ich nietypowe futro jest wynikiem warunków klimatycznych oraz izolacji środowiska w jakim powstała . Do Polski pierwszy przedstawiciel odnowionej rasy został przywieziony w roku 1990. Był to kocur Ragdaj Czarus . Pod koniec roku 1991 zostały sprowadzone do Polski trzy kotki rosyjskie niebieskie , m.in. Ilia Akwamarin , Lidia i Layla . Piękne , pluszowe futro jest niebieskawo-szare , natomiast skóra jest niebieska (co widać wyraźnie na wewnętrznej stronie ucha). Nos oraz poduszki łapek – zgodnie ze standardem powinny być lawendowe . Charakterystyczne jest umaszczenie "podwójnego futra" "połysk" jest spowodowany bezbarwnymi końcówkami szarego włosia dodatkowo jest ono miękkie w dotyku ze względu na Podszerstek . Charakter- Jak dla każdego kota , najważniejsze dla niego są pierwsze tygodnie jego życia , gdyż prawidłowo wychowane , mają niezwykłą zdolność nauczenia swoich ludzkich opiekunów rozumienia kociego świata . Młode kociaki są bardzo ciekawe otoczenia . Uwielbiają zabawy , tak samo jak dorosłe koty , po których nie zawsze to widać . Koty rosyjskie niebieskie są niesamowicie zwinne , poruszają się bardzo cicho . Mimo , że lubią zwiedzać każdy zakamarek mieszkania , rzadko zdarza im się coś zniszczyć . Są bardzo przyjacielskie , uwielbiają zabawy z opiekunem np: z piórkiem , sznurkiem. Lubią także towarzystwo innych kotów . W stosunku do ludzi są towarzyskie i niezwykle czułe . Kot rosyjski wybiera i przywiązuje się do jednego człowieka , któremu będzie to szczególnie okazywać . Starają się "pomagać" przy wszystkich zajęciach . Wyjątkowa inteligencja kota rosyjskiego pozwala mu na nauczenie się prostych sztuczek , w tym aportowania i sprawnego porozumiewania z domownikami . Cenią sobie spokój . Są nieufne wobec obcych ludzi . Koty rosyjskie są bardzo ciekawe wszystkiego co nowe - Lubią podróżować . Długo i troskliwie opiekują się swoim potomstwem (nawet półrocznym). Ze strony opiekuna potrzebują znacznej uwagi . Pozostawione samym sobie będą to bardzo mocno przeżywać . Kot rosyjski jest wyjątkowo eleganckim lojalnym towarzyszem . Jego krótka sierść nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych . Należy ją regularnie , lecz nie za często, czesać gumową szczotką . Jego dieta powinna być dobrze zbilansowana , aby zapewnić dobrą kondycję jemu i jego sierści . Te koty to szczęście w kolorze nieba.

Kot pospolity

Kota pospolity został wyhodowany około 2000 lat p.n.e. koty pospolite hodowane były już w Egipcie, zaś około 500 lat p.n.e. doszło do ich rozpowszechnienia w Europie Środkowej , Grecji oraz Włoszech . Swoją rosnącą popularność rasa zawdzięcza przeznaczeniu kotów , które w owym czasie służyły do polowania na gryzonie , będące plagą i zagrożeniem dla ludzi . Koty domowe występują w ogromnej różnorodności w porównaniu z kotami rasowymi . Koty pospolite mają średniej wielkości ciało , okrągłą głowę z dużymi okrągłymi oczami , oraz średniej wielkości ogonem. Ubarwienie kota pospolitego obejmuje praktycznie wszystkie możliwe maści . Nie ma szczególnych cech charakterystycznych . Koty pospolite są przeważnie rezultatem naturalnej selekcji , co sprawia , że wykazują stosunkowo dużą odporność na choroby , wytrzymałość i krzepkość . Przebywając w dobrych warunkach bytowych i pod troskliwą opieką człowieka często dożywają bardzo zaawansowanego w latach wieku . Długość tułowia wraz z głową wynosi 40-60 cm. Długość ogona 25-35 cm; wysokość 22-36 cm; ciężar 2-5 kg, wyjątkowo 7-8 kg. Ciąża trwa 57-69 dni (najczęściej 63); w miocie rodzi się od jednego do kilkanaściorga (najczęściej troje-pięcioro) kociąt, które ważą 80-120 g. Ssą one przez 2-3 miesiące , dojrzałość płciową osiągają w wieku 7-10 miesięcy , a pod właściwą opieką żyć mogą nawet ponad 20 lat . Dobowe zapotrzebowanie pokarmowe kotów domowych może wahać się od 35 do 500 g (czyli np. 2-30 myszy), zależnie od pory roku . Naturalnym pokarmem kotów domowych są przede wszystkim drobne ssaki , głównie gryzonie , ryby, owady (zwłaszcza szarańczaki) i inne małe zwierzęta .

Maine Coon

Maine Coon – rasa kotów pochodzących z Ameryki Północnej. Koty rasy Maine Coon wyróżnia wielkość (są jednymi z największych kotów domowych), inteligencja i żywiołowość . Maine Coon jest jedną z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce . Pierwszego Maine Coona napotkano na amerykańskim północnym wschodzie , na terytorium zwanym obecnie Nową Anglią . Istnieje wiele hipotez tłumaczących powstanie rasy Maine Coon . Pierwsza zakłada , że występowały one dziko w stanie Maine skąd wzięły swoją nazwę . Człon nazwy Coon odnosi się do popularnej teorii , że są one wynikiem skrzyżowania kota domowego z szopem praczem (ang. racoon, popularnie coon). Chociaż pręgowany Maine Coon ze swoim pięknym pełnym ogonem wygląda jak szop pracz , połączenie takie genetycznie byłoby niemożliwe . Inne wyjaśnienie odwołuje się do sprowadzenia kotów Angora Marie - Antoinette przywiezionych do Ameryki przez żeglarzy i europejskich kolonistów w końcu XVIII wieku . Trzecia historia odnosi się do wikingów , którzy mogli zabrać norweskie koty leśne na pokłady swoich statków gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego Świata . Norweskie koty leśne wyglądają podobnie do Maine Coonów i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami , dając tym samym początek tej rasie . Maine Coon został uznany za rasę narodową Kanady . Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA . FIFe uznała ją oficjalnie w 1983 . Wyglad :Maine Coon to kot pół-długowłosy średniego typu orientalnego . Średni ciężar dorosłego samca to 4.8 do 11 kilogramów , a samicy 3.5 do 8 kilogramów . Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw - podszerstka i włosów okrywowych . Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna . Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach , a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę . U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia , jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby . Charakter :W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko piękną , lecz przede wszystkim pożądaną ze względu na to , że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu . Koty maine coon mają charakterystyczne "sowie" spojrzenie, które sprawia, że nawet dorosłe, okazałe osobniki wyglądają "dziecinnie". Maine coon są atrakcyjne nie tylko z powodu swego wyglądu . Kotki maine coon są nadzwyczaj troskliwymi matkami i odznaczają się niezawodnym instynktem macierzyńskim . Wychowują swoje kocięta , których często jest 6 lub 7, bez żadnych kłopotów , przy czym naturalne porody są u tej rasy normą . Nawet kocury niekiedy biorą udział w wychowywaniu młodych , które szybko rosną i w wieku 9 lub 10 miesięcy osiągają imponującą masę ciała dochodzącą do 5 kg .

Sfinks

Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym"). Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów . Pierwszy sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers Association w lutym 1998 . Natychmiast wzbudził one zainteresowanie hodowców , którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotyczne koty . We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy . Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych , Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany . W ostatnim czasie wprowadza się do hodowli Sfinksów przede wszystkim europejskie lub amerykańskie koty krótkowłose, gdyż okazało się , że w dalszej perspektywie wywierałyby ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonności do patologicznych skurczów mięśni . Dzisiejsze sfinksy cieszą się dobrym zdrowiem . W domu nie sprawiają więcej kłopotów niż osobniki innych ras , a pielęgnowanie kotów właściwie bezwłosych nie wymaga żadnych zabiegów . Skłonne do zabawy i łagodne w sposobie bycia , przywiązują się bardzo do ludzi , ale bywają uparte . Jeśli chodzi o pokarm i pomieszczenie , to sfinksy mają większe wymagania niż przedstawiciele innych ras . Ich pożywienie musi być wysokokaloryczne , aby mogły utrzymać odpowiednią temperaturę ciała . Oczywista jest potrzeba zapewnienia Sfinksom ogrzewanych pomieszczeń oraz stopniowego przyzwyczajania ich do przebywania na słońcu . Mimo że ich skóra jest pokryta bardzo delikatnym - prawie niewyczuwalnym meszkiem , wymagają one ochrony przed skrajnymi wpływami atmosferycznymi . Ciało mają średnich rozmiarów , dość wydłużone z szeroką , dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem , sprawiającym wrażenie jakby zawsze były najedzone . Sfinksy nie mogą byc upasione . Silne umięśnienie i mocna budowa kości sprawiają , że maja mocny wygląd . Kończyny mają proporcje w stosunku do reszty ciała , również są dobrze umięśnione . Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami , opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras . Głowa jest średniej wielkości z harmonijnymi zaokrągleniami . uwidocznione są mocno wystające kości policzkowe i silnie wykształcona mordka z wyraźnie zaznaczonymi poduszeczkami . Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady . Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie . Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe . Uszy są duże i sterczące , szerokie u nasady . Są osadzone nie za wysoko i nie za nisko , nieowłosione , zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej . Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła . W niektórych miejscach , takich jak okolice barków , stawów tylnych , kończyn oraz szyi i głowy , wyraźnie pofałdowana . Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki . Odporność immunologiczna Sfinksów nie jest taka , jak u innych kotów . Ich układ immunologiczny , pełną dojrzałość osiąga dopiero około dwóch lat . Z tego względu młode kociaki powinny byc otoczone szczególnią opieką . Tak , aby układ odpornościowy mógł , bez niepotrzebnych i niechcianych przeszkód z zewnątrz , działać niezawodnie . Koty o jasnym umaszczeniu , najczęściej białe z niebieskimi oczami bywają alergikami i mogą cierpieć na alergię pokarmową .

Kot perski

Pochodzenie kota zwanego potocznie perskim lub skrótowo „Persem” jest owiane tajemnicą . Niektórzy historycy umieszczają początki rasy w epoce Wypraw Krzyżowych a czasem w XVI wieku . Prawdopodobna wersja głosi , że koty te zostały pierwotnie przywiezione do Europy (najprawdopodobniej do Francji) przez uczestników Wypraw Krzyżowych . W rok 1521 , do Europy dotarły pierwsze opowieści o tajemniczych długowłosych kotach perskich . Do dzisiaj nie wiadomo , jaki zakątek świata był kolebką tej niezwykłej rasy. Według historyków pierwsze koty perskie, bardzo różniące się od dzisiejszego wzorca pojawiły się na terenach Iranu, wówczas jeszcze Persji . Za protoplastów rasy niektórzy felinolodzy uważają dzikie koty manule (małe drapieżniki żyjące na obszarach Azji Środkowej), którym persy zawdzięczają ponoć swoją masywną sylwetkę . Być może obfita szata tych kotów była przystosowana do trudnych warunków atmosferycznych panujących na pustyni , gdzie w dzień temperatura jest bardzo wysoka, a w nocy niska . Ówczesny wygląd kota perskiego, który szybko podbił serca arystokratów i stał się ozdobą królewskich salonów oraz buduarów, dalece odbiegał od dzisiejszego, o bujnej szacie, z płaską twarzą i ogromnymi oczami . Dzięki wieloletniej selekcji osobników tej rasy udało się niemal całkowicie wyeliminować u tych kotów odruch znaczenia terenu , co może być dodatkowym atutem dla opiekuna . Z początku Pers charakteryzował się dłuższym pyszczkiem oraz smukłą sylwetką, przypominającą tureckie angory. Okrywa włosowa tych kotów była o wiele skromniejsza i głównie w kolorze niebieskim . Długość życia- 13–15 lat . Waga- dorosłego kota: 2,5–6 kg. Ilość kociąt w miocie - 3–4 (przeciętnie). Temperament: spokojny, nie wymaga zbyt wiele uwagi Budowa ciała: masywny, o krótkich i silnych łapach Głowa: według obecnie obowiązujących standardów kot perski powinien mieć dużą okrągłą głowę z mocno zaokrąglonym czołem i wyraźnie zaznaczonym stopem, oraz dobrze uwydatnionymi policzkami mocną szeroka brodą. Nos: krótki, szeroki, nie powodujący zaburzeń w normalnym funkcjonowaniu kota. Oczy persa: duże, okrągłe, szeroko rozstawione i wypukłe, powinny mieć wyrazisty, lśniący kolor odpowiadający odmianie barwnej okrywy włosowej. Uszy: powinny być małe, zaokrąglone na końcach, szeroko i nisko rozstawione na głowie Sierść: Futro jest długie, miękkie, jedwabiste i puszyste z obfitą kryzą pokrywającą pierś i ramiona, może osiągać 15-20 cm. Linieje wiosną i wczesnym latem. Imponujący ogon Persa jest ”krzaczasty” i bujnie owłosiony. Ogon: względnie krótki, pokryty gęstą sierścią, zakończony puszystą kitą Ubarwienie: Persy występują w kilkuset odmianach barwnych (ponad 360). Wyróżniamy wśród nich koty jednobarwne, dwubarwne i trzybarwne, dymne, srebrzyste, gładkie bądź z rysunkiem (tabby). Dzięki krzyżówkom rasy perskiej z syjamską uzyskano kota zwanego kiedyś Khmerskim bądź himalajskim, a dziś nazywanego odmianą colourpoint. Koty te mają piękne niebieskie oczy, delikatną, jasną okrywę włosową z ciemniejszymi oznaczeniami łap i uszu, a także „maskę” na mordce. Charakter: Persy nie są przesadnie aktywnymi zwierzętami, choć mają kontaktowe usposobienie. To spokojne, zrównoważone kanapowce o flegmatycznej naturze. Ich niebywale łagodny charakter sprawia, że wspaniale czują się w stadzie kotów, a nawet w domu pełnym innych zwierząt. To towarzyskie, szukające z ludźmi kontaktu koty, które uwielbiają być w centrum uwagi i bardzo szybko przywiązują się do swojego właściciela. Co ważne, okazują ogromną cierpliwość wobec dzieci, dlatego są dla nich dobrymi towarzyszami, jednakże nigdy nie można dopuścić, aby jakikolwiek kot stał się maskotką zabaw dziecięcych. Są bardzo inteligentne, jakkolwiek bywają uparte i lubią stawiać na swoim. Pielęgnacja: Persy wymagają dość intensywnej pielęgnacji futra, jednak nie jest ona skomplikowana. Systematyczne czesanie, kąpiele oraz urozmaicona dieta sprawią, że Pers będzie w świetnej formie niezależnie od pory roku. Jeśli dojdzie do splątania włosów, trzeba je delikatnie wyczesać grzebieniem o rzadko rozstawionych zębach. Uwagę należy poświęcić nie tylko puchatemu futru (rozczesywanie nie pozwoli na kołtunienie i filcowanie się sierści), ale i niepowtarzalnym oczom tych kotów. Bezwzględnie trzeba pamiętać o codziennej pielęgnacji polegającej na oczyszczaniu kącików i okolic oczu (najlepiej przemywać je zwilżonym płatkiem bawełnianym, pamiętając, aby do każdego oka użyć nowego i czystego). Zapobiegnie to tworzeniu się rudych zabarwień związanych z intensywnym łzawieniem. Przebarwione zacieki bardzo trudno usunąć, jeśli się pojawią; mogą zmienić się w trwałe plamy. Warto zaznaczyć, że pielęgnacja kotów tej rasy wymaga od właściciela systematyczności i cierpliwości.

Staffordshire bulterier

Nie należy mylic staffordshire bulteriera ze staffordshire terierem amerykańskim , czyli pit bullem , którego ukształtowano rozwijając całkiem odmienne cechy rasy . Sympatyczny staffordshire , pieszczotliwie zwany stafym ma krwawą przyszłośc . Pochodzi on od krzyżówki buldoga staroangielskiego z terierem , najprawdopodobniej black and tan , utworzonej w czasach , gdy najpopularniejszymi widowiskami "sportowymi" w Wielkiej Brytanii było szczucie psami byków oraz walki psów . Psy te były idealnie przystosowane do walki - miały siłę i nieustępliwośc buldoga , a zwinnośc i szybką orientację terriera . Staffy jest jednym z najpopularniejszych psów domowych . Jest świetnym psem domowym i czujnym stróżem , oddanym i odważnym towarzyszem człowieka całkowicie godnym zaufania ; uwielbia dzieci . Bardzo chętnie wdaje się w bójki z innymi psami , z których wychodzi zwycięsko ; rozsądniej jest z nim wychodzic na spacer na smyczy i w kagańcu . " Ciężko zbudowany , składający się niemal z samych mięśni staffordshire bulterier nadal przypomina swych przodków , mieszańców buldoga z terierem " Głowa - krótka , głęboka na całej długości , szeroka . Oczy - preferowane ciemne , lecz mogą do pewnego stopnia harmonizowac z barwą szaty . Uszy - w kształcie pączka róży lub na wpół sterczące . Ogon - średniej długości . Tułów - zwarty . Wysokośc w kłębie - 35,5-40,5 cm. Waga - psy: 12,5-17 kg. suki: 11-15,5 kg. Szata - gładka , krótka i gęsta . Maśc - czerwona , płowa , biała , czarna lub niebieska , lub każda z tych barw łączona z bielą ; moręgowata we wszystkich odcieniach łączona z bielą .

Pinczer miniaturowy

Pinczery i sznaucery miniaturowe istniały już przed rozpoczęciem hodowli wszystkich sznaucerów i pinczerów w czystości rasy . Te psy pochodzą z rodziny terierów, jednak stanowią oddzielną rasę. Miniaturki te były ulubionymi psami salonowymi . Dla eleganckich dam te maleństwa stanowiły ozdobę , bo były dostatecznie małe i delikatne . Pinczer miniaturowy gładkowłosy jest czystym pieskiem , którego łatwo pielęgnowac i można trzymac w najmniejszym mieszkaniu . Bardzo przywiązany do rodziny , dotrzymuje towarzystwa starszym samotnym ludziom i odwzajemnia ich uczucia . Lubi zabawę , jest wesoły , delikatny , nie wymagający i odważny . Ten nieprzekupny mały piesek stróżujący jest nieufny wobec obcych . Zarys sylwetki powinien zamykać się w kwadracie. Uszy wysoko osadzone, stojące lub załamane w kształcie litery V. Ogon dawniej cięty , obecnie często pozostawiany naturalny. Pinczer miniaturowy jest rasą popularną nie tylko w Polsce . Wielkośc - psy i suki 25-30 cm. Waga - 4-6 kg. Umaszczenie - jednolite sarnie , czerwonobrązowe do ciemnoczerwono-brązowego i czarno-czerwonego . ----PINCZER MAŁPI---- Przed 150 lat wierzono , że ten miniaturowy piesek o nastroszonej sierści jest potomkiem małpy i pinczera . Stąd właśnie się wzięła jego nazwa . Pies ten o kulistej głowie , skróconej kufie (pysk psa od krawędzi czołowo-nosowej)i dużych , okrągłych , żywych oczach nie pasuje w cale do rodziny sznaucerów i pinczerów . Obecnie pożądana jest sierśc twarda i gęsta , ze szczeciniastym , odstającym włosem wokół głowy uformowanym w kształcie gwiazdy . Okazała broda i krzaczaste odstające brwi powinny podkreślac charakterystyczny "małpi wyraz twarzy" . Wysoko osadzone uszy mogą stac lub zaginac się . W stosunku do obcych pies ten jest nieufny .porywcze usposobienie i niezbyt wdzięczna nazwa nie przysparzają mu zwolenników . Jest on w pełni oddany rodzinie , trochę zabawnym domownikiem o wybitnej osobowości . Bardzo czujny dużo szczeka . Nadaje się do szalonej zabawy w parku , jak i towarzyszenia przy długich spacerów . Włosy trzeba systematycznie czesac , a na tułowiu wyskubywac martwe włosy by nadac sylwetce kształtu odpowiedniego . Jest to rzadka rasa o małej populacji . Wielkośc - 25-30 cm. Waga - 4-6 kg. Umaszczenie - jednolicie czarne , dopuszcza się podpalanie rude , brązowe lub szaroniebieskie .

Flat coated retriever

Ten elegancki pies aportujący niewiele się zmienił od czasu , gdy pan Shirley pod koniec XIX w. rozpoczą jego hodowlę . Prawdopodobnie krzyżował go z nowofunlandem , labradorem , seterami i collie . Ten ostatni korzystnie wpłyną na jego inteligencję , łatwośc prowadzenia i gładkośc włosa . W owym czasie flat coated był najpopularniejszym retrieverem . Obecnie nawet w swojej ojczyźnie jest rzadko spotykany , a w innych krajach bardzo rzadki . Wspaniale aportuje zarówno z lądu jak i z wody . Ma on doskonały węch . Ze względy na długowłosą szatę nadaje się bardziej do pracy na otwartej przestrzeni niż w kolczastych zaroślach . Jest łatwy do prowadzenia , wrażliwy , potrzebuje stałego kontaktu ze swoja rodziną . Jest szczęśliwy , gdy może swojemu panu sprawic radośc . Z natury przyjacielski , nie jest psem wybitnie obronnym , ale czujnym i zawsze gotowym do obrony . Ten wielki czarny pies szczególnie w kontaktach z dziecmi jest delikatny i cierpliwy . Pełen temperamentu , potrzebuje dużo zajęcia i ruchu . Wtedy jest miłym , spokojnym domownikiem . Retriever ten jest pojętny i nadaje się bardzo dobrze do szkolenia wszystkich możliwych typów , z wyjątkiem obronnego . Znany jest jako przewodnik niewidomych , pies ratujący ludzi z katastrof , towarzysz i pies myśliwski . Gładką sierśc łatwo pielęgnowac . Pies ten może sprawic dużo radości nawet początkującym właścicielom . Głowa - długa , o czystych liniach . Oczy - średniej wielkości . Uszy - małe , dobrze osadzone , leżące płasko po bokach głowy . Ogon - krótki , prosty i dobrze osadzony . Tułów - silny i głęboka klatka piersiowa . Wysokośc - psy: 58-61 cm. suki: 56-59 cm Waga - psy: 25-35 kg. suki: 25-34 kg. Szata - gęsta , o delikatnej strukturze , średniej długości , leżąca płasko na ciele . Maśc - jednolita czarna lub jednolita rudobrązowa .

Husky Syberyjski

Husky syberyjski został wyhodowany w zamierzchłych czasach przez Czukczów z płn.-wsch. Azji , którzy potrzebowali śmiałego psa zaprzęgowego , obdarzonego siłą , szybkością i wytrzymałością . Szerzej poznano jego zalety w okresie gorączki złota na Alasce gdy jednym dostępnym środkiem transportu były sanie z psim zaprzęgiem . Pomiędzy psimi sforami istniała silna rywalizacja , a husky zasłynęły ze zwycięstw w wyścigach sań . Rasa ta zyskała ponowny rozgłos podczas II wojny światowej , biorąc udział w akcjach poszukiwawczo-ratowniczych . Husky syberyjski to inteligentny i przyjazny pies o dużej wytrzymałości . Pozbawiony jest agresji i może byc trzymany jako pies domowy , jeżeli będzie miał trochę zajęc oraz bardzo dużo przestrzeni i ruchu . Głowa - średniej wielkości w stosunku do ciała . Oczy - migdałowate . Uszy - średniej wielkości . Ogon - puszysty , noszony wdzięcznie skręcony nad grzbietem , opuszczony , gdy pies odpoczywa . Tułów - silny o prostym grzbiecie . Wysokośc w kłębie - psy: 53-60 cm. suki: 51-56 cm. Waga - psy: 20-27 kg. suki: 16-23 kg. Szata - średniej długości , sprawiająca wrażenie puszystej ; włosy okrywowe proste i gładko układające się na ciele ; podszerstek miękki i gęsty . Maśc - dopuszczalne wszelkie maści i znakowania ; powszechnie występują znakowania na głowie , m.in o kształcie spotykanym wyłącznie u tej rasy .

Samojed

Nazwa samojeda , zwanego także Smiling Sammy ("uśmiechnięty sammy") , pochodzi od syberyjskiego plemienia Samojedów . Ten piękny i oddany pies jest odmianą szpica . Ma on ogromną wytrzymałośc i był jedną z ras , które ciągnęły zaprzęgi Fridtjofa Nansena i Ernesta Shackletona podczas ich wyprawy na biegun północny . Był on również używany jako stróż i do polowań na renifery . Podróżnik Scott przywiózł pierwsze samojedy do Anglii , gdzie tych białych "uśmiechniętych" szpiców użyto do dalszej hodowli . Samojed jest inteligentny , towarzyski , pełen chęci do działania i bardzo oddany człowiekowi . Także do obcych ludzi odnosi się przyjaźnie , nie może wiec byc stróżem , ani obrońcą . Niegdyś pracujący , nadal lubi zajęcie i potrzebuje dużo ruchu . Jest odporny , niewrażliwy na zmiany pogody i uwielbia przebywanie na wolnym powietrzu . Ze wszystkich północnych psów pociągowych jest najpopularniejszym psem rodzinnym i trzymanym w domu . Mimo to ten odważny , samowolny pies wymaga konsekwentnego postępowania , nigdy też nie wykaże specjalnej gotowości do podporządkowania się . Samojed bez zajęcia wykazuje skłonności do szczekania . Wspaniała biała szata wymaga szczególnie dokladnej pielęgnacji u młodych psów . Psy dorosłe można czesac raz w tygodniu . Głowa - szeroka . Oczy - ciemne migdałowate . Uszy - grube , niezbyt duże , z lekko zaokrąglonymi końcami . Ogon - długi , obficie owłosiony , noszony zwinięty nad grzbietem . Tułów - średniej długości . Wysokośc w kłębie - psy: 52,5-59 cm. suki: 47,5-52,5 cm. Waga - 22,7-29,5 kg. Szata - szorstkie , lecz nie sztywne , proste włosy okrywowe z grubym , miękkim , podszerstkiem . Maśc - czysto biała , biało-jasnobrązowa , kremowa ; końce włosów okrywowych srebrzyste .

Mastiff angielski

Mastiff jest jedną z najstarszych ras . Mastiffopodobne psy były wysoko cenione przez Babilończyków ponad 4000 lat temu ; na terenie Wysp Brytyjskich mastiff występuje od czasów Juliusza Cezara . Mastiff angielski ma długą historię jako ciężkie psy myśliwskie i obrończe . W czasie obu wojen światowych był bliski wyginięcia , mało kto mógł wyżywic tak wielkiego psa . Rasa została odtworzona z innych ras , do stworzenia których kiedyś się ona przyczyniła , np. bulmastiffa . Krzyżowano z nimi dogi niemieckie , bernardyny i nowofunlandy . Po II wojnie światowej na terenie Wielkiej Brytanii pozostało niespełna tuzin mastiffów , wiele hodowli podupadło także w USA . Obecnie sytuacja stopniowo ulega poprawie . Mastiff angielski jest przyjacielski i łagodny , nie powinien byc bojaźliwy ani agresywny . Spokojny , inteligentny pies nie przepada za bieganiem , ale potrzebuje dużo przestrzeni . Wymaga regularnych długich spacerów , aby wzmocnic swe mięśnie . Tego wrażliwego olbrzyma można łatwo wychowac , postępując konsekwentnie i wyrozumiale . W swojej spokojnej dominacji nigdy nie podporządkuje się całkowicie i nie będzie do końca posłuszny . Ma on instynkt obrończy , ale nie jest agresywny bez powodu . Jego imponująca postawa z odcieniem groźby wystarcza , aby odstraszyc każdego intruza . Głowa - szeroka czaszka . Oczy - małe , szeroko osadzone . Uszy - małe , proporcjonalne do ciała . Ogon - osadzony wysoko . Tułów - długi , szeroki . Wysokośc - psy: 75 cm. suki: 68,5 cm. Waga - 78,7-85,5 kg. Szata - włosy okrywowe krótkie i sztywne ; podszerstek gęsty i przelegający do ciała . Maśc - morelowa , płowa lub moręgowata ; u wszystkich odmian kufa (pysk psa od krawędzi czołowo-nosowej) , uszy i nos powinny byc czarne , z czarną obwódką wokół oczu rozszerzającą się w dół aż do kufy .

Brittany

Brittany , dawniej znany pod nazwą Brittany spaniel , jest jedynym na świecie spanielem , który wystawia zwierzynę . Wspaniale wystawia słonki , a także aportuje upolowane ptactwo . Prawdopodobnie pochodzi on z Hiszpanii lub z lasów Argoat w Brittany ; przypuszcza się również , że może byc potomkiem czerwono-białego setera angielskiego i bretońskiej suki . Brittany ma wyśmienity węch i wymaga łagodnego prowadzenia . W Wielkiej Brytanii jest to względnie nowa rasa , lecz w USA osiąga dobre wyniki w próbach terenowych . Pies ten wymaga codziennego szczotkowania i potrzebuje dużo ruchu . Głowa - średniej wielkości , zaokrąglona . Oczy - wyraziste . Uszy - wiszące . Ogon - krótki od urodzenia lub przycięty do długości 10 cm. z małym kosmykiem kręconych włosów na końcu , noszony poziomo . Tułów - głęboki , sięgający do poziomu łokci . Wysokośc w kłębie - 44-51 cm. Waga - 13,6-18,1 kg. Szata - na tułowiu płaska i gęsta , nie może byc kręcona ; na kończynach niewielka ilośc pierzastych frędzli . Maśc - pomarańczowo-biała lub rudobrązowo-biała w wyraźne lub dereszowate wzory , lub trójbarwna .

Gordon seter

Gordon seter , wcześniej zwany gordon castle seterem , zawdzięcza swe istnienie Alexandrowi , czwartemu księciu Richmondu i Gordonu , który wyhodował tę jedyną szkocką rasę psa myśliwskiego w końcu lat 70. XVIII w. Zamierzał on stworzyc większego , cięższego setera dzięki wprowadzeniu domieszki krwi bloodhounda oraz , jak się powszechnie sądzi , krwi collie . Gordony nie są tak szybkie i tak wytworne , jak pozostałe setery . Niegdyś seter szkocki (gordon) miał białe znaczenia , które obecnie ograniczają się do małej plamki na piersi . Gordon jest psem jednego pana , polującym najlepiej właśnie z nim . W stosunku do obcych jest raczej nieufny i źle znosi zmianę właściciela . Dojrzewa późno i od szczeniaka wymaga konsekwentnego postępowania . Setery są odważnymi psami o dużej pasji łowieckiej , to też trzeba je konsekwentnie szkolic . Gordon jest niestrudzonym pracownikiem ; lepiej niż inne setery wytrzymuje upały . Świetnie łączy rolę psa myśliwskiego i psa domowego ; jest czujniejszym stróżem niż pozostałe setery Ten pies , jeśli jest trzymany jako rodzinny , potrzebuje dużo ruchu i przestrzeni , a także konsekwentnego postępowania , jak każdy pies myśliwski , aby jego pasje łowiecką utrzymac w ryzach . Nie są zbyt dobrze przystosowane do życia w mieście . Niezbędne jest codzienne pielęgnowanie sierści . Głowa - głębsza niż szersza . Oczy - ciemnobrązowe . Uszy - średniej wielkości . Ogon - prosty lub lekko wygięty , niezbyt długi . Tułów - umiarkowanej długości . Wysokośc w kłębie - psy: 60-70 cm. suki: 57-65 cm. Waga - psy: 25-36,5 kg. suki: 20,2-31,5 kg. Szata - krótka i delikatna na głowie , przedniej części kończyn i końcach uszu ; umiarkowanie długa na reszcie ciała , płasko leżąca i nie zwijająca się w loki . Maśc - głęboka , lśniąca , czarna jak węgiel , bez odcieni rudawego , z podpalanym znakowaniem w barwie świeżego i lśniącego kasztana ; dopuszczalny jest czarny nalot na palcach oraz czarna smuga pod żuchwą .

Seter angielski

Seter angielski jest znany od XIV w. z rasą tą nierozerwalnie związane jest nazwisko Edwarda Laveracka (1815-77), który około 1860 r. zapoczątkował nową linię rodowodową . Potomek dawnego spaniela i pointera . Seter jest specjalistą od szybkiego rewirowania na otwartym terenie , w poszukiwaniu przede wszystkim kuropatw . Jego specjalności łowieckie to tropienie , znajdowanie i wystawianie , a zatem całkowita praca na polu . Tego pełnego pasji psa wodnego można wszechstronnie wyszkolic do określonych warunków polowania . Seter angielski sprawia także radośc właścicielom jako pies rodzinny i trzymany w domy , jest przyjacielski , łagodny i spokojny . Lubi ruch ale cały swój temperament okazuje na dworze . Wymaga wyrozumiałego , konsekwentnego prowadzenia ; najlepiej poddac go szkoleniu na psa myśliwskiego , aby mógł bezpiecznie biegac na spacerze bez smyczy . Pod tym względem seter jest wymagający . Tylko absolutnie posłusznego psa można odwołac z tropu lub z biegu za zwierzyną . Jak większośc psów myśliwskich , potrzebuje dużo ruchu i niezbyt nadaje się do życia w mieście , choc wiele seterów angielskich całkiem dobrze radzi sobie w środowisku miejskim . Trzeba miec dla niego sporo czasu i znac jego psychikę . Niezbędna jest codzienna pielęgnacja sierści . Głowa - szczupła , o szlachetnej linii . Oczy - nie powinny byc głęboko osadzone lub wyłupiaste . Uszy - osadzone dośc nisko . Ogon - osadzony niemal na wysokości linii grzbietu , o szablowatym kształcie , lecz nie zadarty do góry , ozdobiony piórem z miękkich włosów . Tułów - krótki , poziomy i dobrze umięśniony ; wysoki kłąb . Wysokośc - psy: 62-68 cm. suki: 60-62 cm. Waga - 18,1-31,7 kg. Szata - krótka , prosta i gęsta . Maśc - czarno-biała (niebieski belton) , pomarańczowo-biała (pomarańczowy belton) , cytrynowo-biała (cytrynowy belton) , rudobrązowo-biała (rudobrązowy belton) , lub tricolour (niebieski belton z podpalaniem lub rudobrązowy belton z podpalaniem ) ; przede wszystkim wysoko ceniona maśc bez ciężkich barwnych plam , lecz cętkowana (czyli belton ) .

Field spaniel

Mało znany poza Wielką Brytanią field spaniel ma wspólnych przodków z cocker spanielem,chodź te dwie odmiany od 1892 r. stanowią odrębne rasy. U field spaniela niegdyś celowo ukształtowano skrajne cechy;od ponad półwiecza wielbiciele tej rasy pracują nad przywróceniem mu dawnego wyglądu. Field spaniel ma takie samo pochodzenie jak cocker spaniel - jest w istocie większą odmianą cockera , a we wczesnych miotach niekiedy znajdowały się szczenięta obu ras . Od 1892 r. obie odmiany wkroczyły na odrębne ścieżki . Podczas gdy cockery spaniele zostały znacznie udoskonalone , spielda spaniela kształtowano z przesadnie długim tułowiem i krótkimi kończynami ; jego popularnośc i liczebnośc zdecydowanie spadła . W 1948 r. zreformowano Field spaniel society ,entuzjaści tej rasy podjeli pracę nad przywróceniem field spanielowi lepszych proporcji ,w rezultacie często ustalano nowy wzorzec rasy i wyhodowano pewną liczbę bardzo przyjemnych okazów . Field spaniel rzadko jest widywany w swojej ojczyźnie . Rasa została uznana w USA , dotychczas zainteresowanie jest bardzo niewieloma okazami . Field spaniel ma zrównoważone usposobienie ; jest dobrym psem domowym i myśliwskim . Jest to wytrzymały pies rodzinny , trochę uparty bardziej niż inne spaniele , wymaga cierpliwego i konsekwentnego wychowania . Również jak inne spaniele potrzebuje dużo ruchu , codziennego szczotkowania i czesania oraz dbania , by włosy nie zbijały się w kłaki . Glowa - sprawia wrażenie rasowej , szlachetnej i z charakterem . Oczy - szeroko otwarte . Uszy - umiarkowanie długie i szerokie . Ogon - osadzony nisko i przycięty w charakterystyczny sposób . Tułów - głęboka klatka piersiowa . Wysokośc w kłębie - psy: około 45-47 cm. suki: około 42,5 cm. Waga - 15,7-25 kg. Szata - długa , jedwabista , płasko leżąca i lśniąca , bez loków . Maśc - czarna , rudobrązowa lub dereszowata z podpalanym znakowaniem ; nie może byc całkiem czarna , biała lub rudobrązowo-biała .

Springer spaniel angielski

Wyhodowane do wypłaszania zwierzyny spaniele często nazywane są springerami (skoczkami) , gdyż w efekcie wyskakują z kryjówki . Springer spaniel angielski swego czasu nazywany był norfolk spanielem - nazwa ta odzwierciedlała miejsce jego pochodzenia . W Anglii jest to obecnie jeden z najpopularniejszych psów myśliwskich . Jest to pierwotny typ spaniela , który pojawił się już 600 lat temu . Wtedy napędzał dzikie ptactwo do siatek , obecnie zaś jest wspaniałym psem myśliwskim tropiącym , płoszącym na dużym obszarze , osadzającym dziką zwierzynę i niezawodnie aportującym po strzale . Lubi bardzo pracę w wodzie . Nie wystawia zwierzyny . Angielski spinger spaniel jest przyjacielski , wierny , niezawodny w kontaktach z dziecmi , czujny i wymagający dużej ilości ruchu i zajęcia . Idealny dla samotnego myśliwego , szukającego jednocześnie miłego psa rodzinnego . Prosty , długi włos wymaga systematycznej pielęgnacji , zadbac trzeba również o jego uszy . Nie jest to odpowiedni pies dla osób pedantycznie przestrzegających porządku w domu , ponieważ ma on zwyczaj po wejściu z deszczu energicznie otrzepywac się . Głowa - średniej długości . Oczy - średniej wielkości . Uszy - długie , szerokie . Ogon - osadzony nisko , nigdy nie unoszony ponad poziom grzbietu . Tułów - silny . Wysokośc w kłębie - psy: 51 cm. suki: 48,5 cm. Waga - 22-25 kg. Szata - przylegająca do ciała , prosta i wodoodporna ; nie może byc kędzierzawa . Maśc - rudobrązowo-biała , czarno-biała , obie maści z podpalanymi znakowaniami .

Cocker spaniel angielski

Cocker spaniel zwany jest także wesołym cockerem , ze względu na ustawiczne merdanie ogonem . Wywodzi się z Hiszpanii (słowo "spaniel" pochodzi od Espagnol - "Hiszpański") . Spaniele były znane już w XIV w. i używane w polowaniach z sokołem . W XIX w. rasa ta wyspecjalizowała się w polowaniu na drobną zwierzynę , a zwłaszcza w płoszeniu słonek . Zaletą cockera na polowaniu są : umiejętnośc wypłaszania po dużym łuku , głoszenie zwierzyny , namiętne aportowanie , także z wody . Jest to łagodny , popularny pies domowy , a także pierwszorzędny pies myśliwski , zarowno płoszący , jak i aportujący zwierzynę . Jest bardzo inteligentny , przywiązany do właściciela i wrażliwy , pełen temperamentu , zawsze wesoły i gotowy do spaceru . Uroczy pies o marzycielskim spojrzeniu , wymaga jednak konsekwentnego postępowania ; inaczej podporządkuje sobie wszystkich domowników . Głowa - kwadratowa kufa . Oczy - wypukłe , lecz nie wystające . Uszy - długie , jedwabiste . Ogon - osadzony nie co poniżej linii grzbietu . Tułów - silny o zwartej budowie . Wysokośc - psy: około 39-42,5 cm. suki: około 38- 41 cm. Waga - około 12,5-14,5 kg. Szata - płasko leżąca jedwabista . Maśc - różna ; jednolite barwy , białe włosy na piersiach niedopuszczalne

Boston terier

Boston terier , dawna nazwa bulterier amerykański , pochodzi od mieszańca buldoga z terierem , sprowadzonego z USA w 1865 r. z Wielkiej Brytanii . Barnards Tom , pirwszy okaz z charakterystycznym dla tej rasy śrybowatym ogonem , został wychodowany w Bostonie , i zarejestrowany w American Kannel Club w 1893 r. Nazwa rasy pochodzi od miasta , w którym została ukształtowana . Ten łatwo adoptujący się pies jest zawsze wesoły i gotowy do figli , nadzwyczaj oddany człowiekowi i lubiący dzieci . Nie trzeba go specjalnie szkolic , gdyż jest bardzo inteligentny i wrażliwy , reaguje na każdą zmianę nastroju właściciela . Jest czujny i nie szczeka niepotrzebnie . Zaciekle broni swojego terenu przed obcymi . Bostony bardziej podobne do buldogów są trochę stateczniejsze , w typie teriera zaś - czujniejsze , zawsze rozbawione i wesołe . Uważac jednak trzeba , gdy panuje nadmierny upał ! Delikatny włos wyjątkowo łatwo pielęgnowac boston nie posiada podszerstka i dlatego zimą może marznąc . Rzadko zdarzają się egzemplarze okazowe z idealnym oznakowaniem - białą plamą na pysku łączącą się z tej samej barwy strzałką na głowie , kołnierzem i piersią oraz białymi poniżej łokci przednimi kończynami . Głowa - kwadratowa , spłaszczona na szczycie . Oczy - okrągłe , szeroko rozstawione . Uszy - sterczące , osadzone na krańcach głowy . Ogon - delikatny , nisko osadzonyn . Tułów - szeroka klatka piersiowa . Wielkośc - około 35-42 cm. Masa ciała - trzy klasy: lekka do 6,8 kg. średnia 6,8-9 kg. ciężka 9-11,3 kg. suki przeważnie trochę lżejsze . Szata - włosy krótkie i gładkie . Umaszczenie - pręgowate z białym znakowaniem : cętkowane powinno byc wyraźnie widoczne na całym ciele ; czarna z białym znakowaniem (mniej ceniona od moręgowatej) .

Buldog francuski

Buldog francuski , ze swoimi charakterystycznymi niepowtarzalnymi uszami i śrubowatym ogonkiem był ulubieńcem wielu sławnych ludzi , od króla Anglii Edwarda VII po francuską powieściopisarkę Colette . Jest on potomkiem małych buldogów , nie wiadomo jednak , czy pochodzi od angielskich buldogów , zabranych w XIX w. do Francji przez koronkarzy z Nottingham , czy też od psów sprowadzonych do Francji z Hiszpanii . Psy te są popularne i niekłopotliwe , a jako psy do towarzystwa są czarujące . Mają łagodne usposobienie , łatwo przywiązują się do ludzi i są odważne ; zwykle zaprzyjaźniają się z dziecmi i domowymi zwierzętami . Właściciele muszą przyzwyczaic się do ich delikatnego posapywania . Głowa - kwadratowa , duża i szeroka . Oczy - ciemne , szeroko osadzone . Uszy - "nietoperzowate" szerokie u nasady , z zaokrąglonymi koniuszkami . Ogon - bardzo krótki . Tułów - krótki , krępy i muskularny . Wysokośc - 30 cm. Waga - psy: około 12,7 kg. suki: 10,9 kg. Szata - krótka , gładka , gęsta sierśc o delikatnej strukturze . Maśc - moręgowata , srokata lub płowa .

Buldog (Bulldog)

"Buldog ma szerokie,skośne i długie łapki.Są one bardzo mocne i muskularne;sprawiają wrażenie,że zostały doczepione do ciała". Wspaniały rodowód buldoga sięga wstecz aż do molosa , bojowego psa , hodowanego przez greckie plemię Molossów . Jak sugeruje jego nazwa w języku angielskim bull czyli byk , został wyhodowany do atakowania byków . Ten "sport" został zapoczątkowany w Anglii około 1204 r. gdy lorda stamforda z Lincolnshire niezwykle rozbawił widok kilku psów znęcających się nad bykiem . Natchnęło to Jego Lordowską Mośc do udostępnienia terenu , na których się odbywac turnieje szczucia byka psami . Później w różnych częściach Wielkiej Brytanii powstały podobne areny , na których odbywały się także walki psów . Gdy w 1835 r. wprowadzono zakaz szczucia byków , buldogom groziło wymarcie . W 1875 r. powstał pierwszy specjalistyczny klub hodowców tej rasy - Bulldog Club Inc , a następnie w 1891 r. London Bulldog Society istniejący do dnia dzisiejszego . Mimo groźnego wyglądu , obecnie buldog jest psem łagodnym i dobrodusznym . Uwielbia dzieci i jest przemiłym pieszczochem . Jedynym zabiegiem , jakiego wymaga , jest codzienne przejechanie po ciele ostrą szczotką i wytarcie . Należy dbac , by pies nie przemęczał się w gorące dni . Głowa - duża czaszka . Oczy - nisko osadzone . Uszy - małe , osadzone wysoko na głowie . Ogon - nisko osadzony , prosty lub śrubowaty . Tułów - szeroki , skośne łopatki . Wielkośc - około 40 cm. Masa ciała - samce: 25 kg. suki: 22,7 kg . Szata - krótka , gładka , gęsta sierśc o delikatnej strukturze . Umaszczenie - jednolite , albo z czarną maską lub czarnym pyskiem ; odcienie rudego , ruda moręgowata , srokata ; czarna jest niepożądana .

Collie szorstkowłosy (długowłosy)

Collie szorstkowłosy , zwany czasem scots lub szkockim collie , jest znany przede wszystkim jako gwiazda filmów z cyklu "Lessie" . Przodkowie tej rasy zostali sprowadzeni z Islandii ponad 400 lat temu . Typowy pies pracujący collie nudzi się w mieszkaniu , nic więc dziwnego , że uchodzi czasami za histeryka . Collie jest psem inteligentnym , łatwo przystosowującym się , wiernym , całkiem oddanym swojej rodzinie i posłusznym . Niestety często traktuje się go jako ozdobę i marnuje jego zdolności . Nadaje się do uprawiania sportu , np. aglity , jest doskonały jako ratownik , pies tropiący po śladzie , stróż , a w niektórych przypadkach nawet obrońca . Collie , chętny do zabawy aż do późnego wieku , jest czujny i w razie potrzeby gotowy do walki . Długi włos stosunkowo łatwo pielęgnowac . Bezproblemowy pies dla początkujących właścicieli , o doskonałym zachowaniu socjalnym , dzięki czemu można trzymac kilka psów razem . Głowa - powinna byc lekka w stosunku do ciała . Oczy - migdałowate średniej wielkości . Uszy - małe , rozstawione niezbyt wąsko . Ogon - długi . Tułów - lekko wydłużony w stosunku do wysokości . Wysokośc w kłębie - psy: 56-65 cm. suki: 51-60 cm. Waga - psy: 20,5-33,7 kg. suki:18-29,5 kg. Szata - bardzo gęste , proste , szorstkie w dotyku włosy okrywowe z miękkim , puszystym , bardzo gęstym podszerstkiem . Maśc - śniada , trójbarwna , niebieskie marmurowe .

Collie gładkowłosy (czyli: krótkowłosy)

Collie gładkowłosy jest identyczny jak coli szorstkowłosy - różnią się jedynie szatą , która u gładkowłosego jest krótka , przylegająca , z szorstkimi włosami okrywowymi i bardzo gęstym podszerstkiem . Przodkowie obu collie zostali przywiezieni ponad 400 lat temu z Islandii do Szkocji , gdzie rasa ta pracowała jako owczarki . Choc collie gładkowłosy posiada wszystkie przedmioty szorstkowłosego , jest niestety rzadko spotykany . W cieniu długowłosego krewniaka zagrażało im zapomnienie . Ten nie wymagający , elegancki pies o dużym temperamencie , wielkiej inteligencji i chęci do pracy ciesz się obecnie rosnącą popularnością . Collie krótkowłosy jest łatwy do pielęgnacji . Potrzebuje sensownego życia i konsekwentnego wychowania . Jest wtedy wiernym towarzyszem , nieprzekupnym stróżem i obrońcą . Głowa - powinna wyglądac lekko w stosunku do ciała . Oczy - migdałowate , średniej wielkości . Uszy - małe i rozstawione niezbyt wąsko . Ogon - długi zwykle noszony nisko . Tułów - nieco wydłużony w stosunku do wysokości . Wysokośc w kłębie - psy: 56-65 cm. suki: 51-60 cm. Waga - psy: 20,5-33,7 kg. suki: 18-29,5 kg. Szata - krótka , szorstka i gładka z gęstym podszerstkiem . Maśc - sobolowo-biała , trójbarwna , marmurowa .

Owczarek szetlandzki

Owczarek szetlandzki , popularnie zwany Sheltiem , pochodzi z Wysp Szetlandzkiej , położonej na północy od Szkocji . Wyspy Szetlandzkie słyną ze swoich małych koni , bydła i owiec . Zadaniem małych owczarków szetlandzkich (shetland sheepdog , sheltie) było pilnowanie domu i gospodarstwa , przepędzanie owiec z ogrodów i pól uprawnych oraz łapanie szczurów i mysz . Wygląda jak collie szorstkowłosy w miniaturze ; ma grubą , podwójną szatę , chroniąca go przed żywiołami w surowym środowisku jego ojczyzny . Uważa się , że pochodzi od collie , psów islandzkich (yakki) , które niekiedy docierały na te wyspy na statkach wielorybniczych , i byc może , czarnego podpalanego king charles spaniela . Jest to silny ,mądry , chętnie się uczący , łatwy do prowadzenia domownik i niezawodny pies stróżujący . Uwielbia ruch i zajęcia . Swemu panu całkowicie oddany nie odstępuje go ani na krok . W stosunku do obcych zazwyczaj nieufny . Sheltie jest idealnym psem towarzyszącym dla tego , kto zechce mu poświęcic wystarczająco wiele uwagi . To wrażliwe zwierzę nigdy nie będzie szczęśliwe z hałaśliwymi lub nieczułymi ludźmi . Włos sheltie trzeba raz w tygodniu dokładnie szczotkowac . Głowa - wyrafinowana na muskularnej szyi . Oczy - migdałowate , średniej wielkości , skośne . Uszy - male , umiarkowanie szerokie u nasady . Ogon - osadzony nisko , zwężający się ku końcowi . Tułów - krótki i zwarty . Wysokośc w kłębie - psy: około 37 cm. suki: około 35,5 cm. Szata - włosy okrywowe długie , proste ,szorstkie; miękki , krótki , gęsty podszerstek . Umaszczenie - średnie , trójbarwne (czarne z podpalaniem) , czarne i niebieskie , marmurowe z podpalanym lub bez podpalanych znaczeń , wszystkie z typowymi białymi znaczeniami na głowie , szyi , piersiach , nogach i końcu ogona .

Owczarek maremma

Owczarki maremma ma w swych ojczystych Włoszech dwie nazwy , gdyż przez stulecia psy pasterskie przebywały od czerwca do października w Abruzji , gdzie odbywał się letni wypas , a od października do czerwca w Maremmie . Niektórzy ludzie , słysząc nazwy : pastore abruzzese i pastore maremmano , sądzili , że są to dwie odrębne rasy . Pies pasterski z Abruzzów , gór w środkowych Włoszech , od dawien dawna chronił stada przed wilkami . We Włoszech jest obecnie popularnym stróżem dużych posiadłości . Maremma jest urodzonym obrońcą , który nigdy nie zapomina ani dobroci , ani krzywd . Jest to odważny , samodzielny pies pasterski , wymagający konsekwentnego wychowania . W rodzinie niezawodny przyjaciel . Maremmę należy regularnie pielęgnowac za pomocą szpilkowej szczotki dla psów . Głowa - stożkowatego kształtu , wydaje się duża w stosunku do ciała . Oczy - wyraziste . Uszy - małe w stosunku do głowy . Ogon - osadzony nisko . Tulów - silny , dobrze umięśniony . Wysokośc - psy: 65-73 cm. suki: 60-68 cm. Waga - psy: 35-45 kg. suki: 30-40 kg. Szata - długa , obfita , raczej szorstka ; nie może byc falista . Umaszczenie - całkowicie białe .

Bernardyn

Bernardyn (zwany także psem św. Bernarda) jest łagodnym olbrzymem , mimo że jest potomkiem groźnych molosów z antycznego Rzymu . Nazwa rasy pochodzi od schroniska na przełęczy św. Bernarda w szwajcarskich Alpach . Wszystkie bernardyny były krótkowłose aż do 1830 r. kiedy to wprowadzono domieszkę krwi nowofundlanda , aby zwiększyc ich rozmiary i żywotnośc . W wyniku tego współczesny bernardyn może byc zarówno długo- , jak i krutkowłosy . Obecny bernardyn ma niewiele wspólnego ze swoimi przodkami ze schronisk przyklasztornych . Nie mógłby też pracowac jako pies lawinowy . Obecnie jest typowym psem rodzinnym , potrzebującym dużo przestrzeni . pies ten nie ma zbyt dużej potrzeby ruchu , lecz trzeba mu zapewnic pewną ilośc treningu . Wymaga konsekwentnego postępowania już we wczesnym wieku; przywykły za młodu do dzieci , jest w stosunku do nich przyjazny i nadzwyczajnie cierpliwy . Bernardyn ma instynkt obrończy i nie zawsze jest łagodny . Bernardyn wymaga codziennego szczotkowania i ogromnych ilości pożywienia . Pies ten nieustannie się ślini . Niestety podobnie jak dogi żyją krótko . Głowa - masywna , szeroka . Oczy - średniej wielkości . Uszy - średniej wielkości . Ogon - osadzony wysoko . Tułów - szeroki , prosty , dobrze umięśnione barki . Wielkośc - samca: 70-90 cm. suki: 65-80 cm. Waga - 48,6-90 kg. Szata - gęsta , krótka , gładka , przylegająca do ciała . Maśc - pomarańczowa , mahoniowa moręgowata , ruda moręgowata , albo biała , z plamami w jednej z tych barw; biała strzałka na głowie , wokół szyi , na piersiach , przednich kończynach , stopach i końcu ogona; czarne cienie na pysku i wokół oczu .

Bokser

Bokser wywodzi się od psów typu mastiff , zdobytych w bitwie z Rzymianami przez germańskie plemię Cymbrów . W 1860 r. po raz pierwszy nadano jej nazwę bokser , a w Monachium rozpoczęto w tym czasie hodowlę w czystości rasy . Rasa ta została po raz pierwszy zaprezentowana w 1895 r. w Monachium , a już w 1904 r. została uznana przez American Kennel Club . Do Wielkiej Brytanii boksery sprowadzono po I wojnie światowej . w przeciągu kilku lat rasa ta zyskała ogromną popularnośc na całym świecie . Moda na tę rasę sprawiła , że wystąpiły wady psychiczne i zdrowotne wśród tych psów . Przyjacielski , czarujący wierny pies rodzinny jest w razie potrzeby nieprzekupnym stróżem i obrońcą , nieszczekającym nigdy bez potrzeby . Jest absolutnie niezawodny w kontaktach z dziecmi , zawsze gotowy do zabawy i nieobrażalski . Postępując łagodnie , lecz konsekwentnie można go wyszkolic , choc czasami będzie próbował z miłym uporem postawic na swoim . Stanowcze , bez niepotrzebnej surowości , upomnienie jest dobrym środkiem , ale pełna wyrazu , zabawna mina boksera może rozbroic najlepszego wychowawcę . Ten pełen temperamentu pies potrzebuje dużo ruchu i zajęcia . Krótką sierśc łatwo pielęgnowac . Bokser jest bardzo wrażliwy na upały i zimno . Głowa - delikatne sklepienie czaszki z płaskimi koścmi policzkowymi . Oczy - ciemnobrązowe , skierowane do przodu . Uszy - średniej wielkości , szeroko rozstawione . Ogon - osadzony wysoko i skrócony w charakterystyczny sposób . Tułów - sylwetka barczysta z profilu . Wysokośc - psy: 57-63 cm. suki:53-59 cm. Waga - 23,8-32 kg. Szata - krótka , z połyskiem , gładka sierśc . Maśc - płowa lub moręgowata z dowolnymi białymi znakowaniami , zajmującymi łącznie nie więcej niż jedną trzecią powierzchni ciała .

Shar pei

shar-pei , te niezwykłe i atrakcyjne psy , pełniły w Chinach rolę psów pasterskich i brały udział w polowaniach na dziki . Uczestniczyły także w psich zapasach , jednak ich usposobienie jest tak zgodne , że przypuszczalnie prowokowano je do walki za pomocą narkotyków . U dorosłych psów pomarszczona skóra jest objawem zaburzeń hormonalnych i jest podatna na choroby . U suk jest ona oznaką zaburzeń cyklu . Pomarszczona skóra na głowie i głębokie osadzenie małych oczu są przyczyną wywijania się powiek i zapalenia spojówek . Wydaje się , że uniknęły losu innych chińskich ras i nie znalazły się w kuchennym garnku tylko dlatego , że ich mięso uznano za niezbyt smaczne . W stosunku do obcych nie ufny , chodź w ogóle towarzyski , czujny i gotowy do obrony , ale nigdy nie agresywny . Głowa - raczej duża . Oczy - ciemne migdałowate . Uszy - bardzo małe trójkątne . Ogon - zaokrąglony zwężający się aż do ostrego koniuszka , osadzony wysoko i zwinięty nad grzbietem lub jednym z boków . Tułów - szeroka i głęboka klatka piersiowa . Wysokośc w kłębie - 40-51 cm. Waga - 18-29 kg. Szata - krótka , sztywna i szczeciniasta - bez podszerstka . Maśc - tylko jednolita - czarna , ruda , jasno lub ciemnopłowa albo kremowa .

Chow-chow

Przed wieloma setkami lat Mongołowie sprowadzili do Chin psy myśliwskie , obronne i bojowe . Przed około 100 lat pierwsze psy kantońskie dotarły do Anglii . Stamtąd przedostały się na kontynent "Chow-chow" tłumaczy się "wspaniały , wspaniały" , tak mówili żeglarze na widok osobliwości i rarytasów ze wschodu . Nazwa jest jednoznaczna także z chao-chao , co znaczy tyle co "wszystko widzi , bardzo mądry , bardzo czujny , bardzo zręczny" . Opis ten odzwierciedla cenne cechy tego myśliwskiego psa . Chow-chow jest jedynym psem z czarnym językiem . Ten podobny do lwa przedstawiciel rodziny szpiców znany jest w swojej ojczyźnie , Chinach , od ponad 2000 lat . Nazwa jego przypuszczalnie pochodzi od chińskiego psa myśliwskiego choo . Pierwszy sprowadzony w 1760 r. do Wielkiej Brytanii chow-chow był prezentowany w zoo . W 1895 r. powstał brytyjski klub Chow-Chow , zaś w 1905 r. pierwszy przedstawiciel tej rasy został wyeksportowany z Anglii do USA . Rasie tej zawsze przypisywano dzikośc , jednak choc chow-chow jest groźnym przeciwnikiem , nie zaatakuje nie sprowokowany . Jest wiernym nie wydzielającym woni psem , nadaje się na psa do towarzystwa . Z reguły uznaje za pana tylko jedną osobę; wymaga silnej , lecz łagodnej ręki . Chow-chow jest bardzo odważny , samowolny i lubiący swobodę . Do osób trzecich odnosi się z rezerwą , a nawet nieufnie . Jest czujny ale dużo nie szczeka . Bardzo oddany swojemu właścicielowi , ale nie uległy . Ten pies o dominującym charakterze słucha tylko tego , kto potrafi byc dla niego miłym , rozważnym i zdecydowanym przewodnikiem stada , dlatego określa się go jasno "pies jednego pana" . Chow-chow nie jest psem uwielbiającym bieganie , lubi jednak spacery . Rasa ta nie nadaje się dla osób aktywnie uprawiających sport wraz z psami . Dzieje się tak na skutek stromych tylnych kończyn , które powodują pożądany u tej rasy , ale szczudłowaty chód . Gęstą sierśc trzeba czesac raz w tygodniu . Głowa - szeroka , płaska . Oczy - ciemne , migdałowate . Uszy - małe z lekko zaokrąglonymi koniuszkami . Ogon - osadzony wysoko , noszony nad grzbietem . Tułów - szeroka i głęboka klatka piersiowa , zwarta budowa ciała . Wysokośc w kłębie - psy: 48-56 cm. suki: 46-51 cm. Waga - 20,2-31,7 kg. Szata - szorstka - obfita , gęsta o chropowatej strukturze , różnej długości , z wyraźną kryzą wokół głowy i karku oraz z piórami na ogonie; lub gładka - gęsta i twarda , całkowicie bez kryzy i piór . Maśc - jednolita czarna , ruda , niebieskoszara , płowa lub kremowa .

Seter irlandzki

Czerwony "irlandczyk" cieszy się dużą popularnością na całym świecie . Seter irlandzki , zwany irlandzkim czerwonym seterem , został wyhodowany przez skrzyżowanie irlandzkich spanieli wodnych , pointera hiszpańskiego oraz setera angielskiego i gordon setera . W efekcie otrzymano pięknego , pełnego wigoru , podobnego do pointera psa . Pies tej rasy , choc niewątpliwie obdarzony talentem myśliwskim , jest powszechnie poszukiwany jako popularny pies domowy . Jest on przywiązany do właścicieli , lubi dzieci , dobrze współżyje z innymi zwierzętami domowymi . Seter irlandzki ma niespożytą i wymaga bardzo dużo ruchu . Powinien byc codziennie szczotkowany . Nadaje się do życia w podmiejskim domu , lecz znacznie bardziej nadaje się do życia na wsi , gdzie ma pełnię swobody . Bywa niekiedy zbyt łagodny , aby pełnic rolę psa obronnego . Głowa - długa , szczupła . Oczy - o barwie od cimnoorzechowej do ciemnobrązowej . Uszy - umiarkowanej wielkości . Ogion - umiarkowanej długości w stosunku do rozmiarów ciała . Tułów - z przodu raczej wąski:klatka piersiowa możliwie jak najgłębsza . Wysokośc - 63,5-68,5 cm. Waga - 27,2-31,7 kg. Szata - krótka i delikatna na głowie , przednich partiach kończyn i końcach uszu: bujna i możliwie jak najbardziej prosta na reszcie ciała: duża ilośc pierzastych frędzli . Maśc - w soczystym odcieniu kasztanowym , bez jakichkolwiek śladów czarnej barwy: dopuszczalne białe znakowania na piersiach , gardle , podbródku bądź mała gwiazdka na czole lub strzałka na nosie lub głowie . SETER IRLANDZKI CZERWONO-BIAŁY seter irlandzki czerwono-biały pochodzi od spanieli , prawdopodobnie od rudo-białych spanieli , przywiezionych do Irlandii Z Francji i skrzyżowanych i skrzyżowanie z pointerami . Do XVIII w. setery irlandzkie miały typowo czerwono-białe umaszczenie . Jest to radosny , łagodny i oddany pies , jednocześnie będący psem myśliwskim i ulubieńcem domowym . potrzebuje dużych przestrzeni i dużo ruchu . Trzeba go codziennie szczotkowac . Głowa - szeroka w stosunku do ciała . Oczy - orzechowe lub ciemnobrązowe . Uszy - osadzone na wysokości oczu . Ogon - silny u nasady , zwężający się ku końcowi . Tułów - silny , dobrze umięśnione . Wysokośc - 59-67 cm. Waga - 18,1-31,7 kg. Szata - płasko leżąca , prosta , z dużą ilością pierzastych frędzli . Maśc - wyraźnie dwubarwna , perłowo-białym tłem i jednolitymi rudoczerwonymi łatami ; dopuszczalne plamki i cętki (lecz nie dereszowate) wokół pyska i stóp , na przednich kończynach do wysokości łokcia oraz na tylnych kończynach do wysokości guza piętowego

Jamniki

Jamnik jest potomkiem krótkonożnych psów gończych , których krótkie nogi ułatwiały przebijanie się przez krótkie zarośla . Prawdziwy pies myśliwski , o zadziwiającej wszechstronności . Mimo swojej pasji łowieckiej jest ulubionym psem rodzinnym trzymanym w domu . Jego mimika jest nie powtarzalna . Jamnik wie , jak może swego pana "owinąc sobie wokół palca" . Jest delikatny , wrażliwy , odważny i zawadiacki , jeśli sytuacja tego wymaga . Czujny a nawet gotowy do obrony , potrafi wzbudzic respekt . Ma silny charakter i własne zdanie , którego niemożna traktowac jako nieposłuszeństwo . Łagodnie , lecz konsekwentnie prowadzony jest posłusznym domownikiem . Głowa - długa , stożkowata w widoku z góry . Uszy - osadzone wysoko . Oczy - średniej wielkości . Ogon - stanowiący przedłużenie linii grzbietu , lecz lekko wygięty . Tułów - długi , cały dobrze umięśniony . Waga - standard: 7,2-14,4 kg. miniatura: poniżej 5 kg. Szata - krótkowłosy: gęsta , krótka i gładka. długowłosy: miękka i prosta , jedynie lekko falista. szorstkowłosy: krótka , prosta i sztywna , z długim podszerstkiem. Maśc - dopuszczalne są wszystkie barwy poza białą: dozwolona , lecz nie pożądana mała plamka na piersiach: tarantowate (pstrokate) psy mogą miec jako jedną z barw biel , lecz powinna byc ona rozłożona równomiernie na całym ciele .

Dalmatyńczyk

Nazwa rasy pochodzi od Dalmacji , krainy nad Adriatykiem , jednak współczesna rasa ukształtowała się ostatecznie w Wielkiej Brytanii . Choc już wcześniej psy te były popularne w Wielkiej Brytanii , liczba rejestracji dalmatyńczyków podwoiła się po sfilmowaniu w 1959 r. powieści Dodie Smith 101 dalmatyńczyków . Psy te są wyśmienitymi szczurołapami w stajniach . Ten łatwo przywiązujący się i energiczny pies szybko staje się ulubieńcem rodziny . Wymaga bardzo dużo ruchu i codziennego szczotkowania . Całej rodzinie szczerze oddany , a dla dzieci jest nieustraszonym towarzyszem zabaw . Nie jest agresywny , ale w razie potrzeby gotowy do obrony . Ten inteligentny pies musi byc konsekwentnie wychowywany . Jest on nieskomplikowanym psem rodzinnym , potrzebuje ścisłego kontaktu z ludźmi . Szczenięta rodzą się całkiem białe i dopiero po kilku dniach stopniowo ukazują się cętki . Szczeniaki trzeba poddawac badaniu audiometrycznemu , ponieważ w tej rasie występuje czasem głuchota . Wielkośc - samce: 58 cm. suki: 56 cm. Masa ciała - samce ok. 27 kg. suki: ok. 24 kg. Umaszczenie - białe o okrągłych , wyraźnie odgraniczonych i równomiernie rozrzuconych czarnych lub brązowych kropkach . Szata - krótkie , delikatne , gęste i przylegające owłosienie , o gładkim i lśniącym wyglądzie . Głowa - długa z płaską czaszką . Oczy - osadzone dośc szeroko . Uszy - średniej wielkości , osadzone wysoko . Ogon - długi , noszony z lekkim wygięciem ku górze . Tułów - głęboka klatka piersiowa .

Mops

Mops prawdopodobnie pochodzi z Chin i jest , byc może zminiaturyzowanym krewnym mastiffa tybetańskiego . Powszechnie uważa się , że do Brytanii został sprowadzony w 1688 r. przez księcia orańskiego Wilhelma , późniejszego króla Anglii . W XVI w. został przewieziony na statkach handlowych do Holandii , gdzie stał się ulubieńcem rodziny królewskiej z panującej wówczas dynastii orańskiej , i dlatego często jest nazywany mopsem holenderskim . Mops to radosny ,inteligentny , lubiący dzieci , niewielki piesek . wymaga umiarkowanej ilości ruchu , a podczas dużych upałów nie należy wyprowadzac go na spacer . Wysokośc - 25-27,5 cm . Waga - 6,5 -8 kg . Szata - delikatna , gładka , krótka i lśniąca . Maśc - srebrzysta , morelowa , płowa lub czarna . czarna maska i uszy i czarna pręga wzdłuż grzbietu . Głowa - duża i okrągła z pofałdowaną skórą . Oczy - bardzo duże i ciemne . Uszy - w kształcie "róży" . Ogon - osadzony wysoko , ciasno skręcony nad grzbietem . Tułów - krótki , krępy .