Pyton królewski (Python regius)

Pyton królewski (Python regius) – gatunek węża z rodziny dusicielowatych, jeden z mniejszych przedstawicieli podrodziny pytonów. Rozmiar Zazwyczaj 90-120cm , jednak zdarzają się osobniki dorastające do rozmiaru 180cm Przy dobrych warunkach życia dożywa 15-20 lat

wygląd: Posiada krępe i masywne ciało, o obłym zarysie, pokryte gładkimi łuskami. Stosunkowo niewielka głowa wyraźnie oddzielona od reszty ciała. Łuski na głowie są koloru ciemnobrązowego lub czarne. Ubarwienie ciała ciemnobrązowe lub czarne z żółtopiaskowymi lub złotobrązowymi plamami wzdłuż boków. Brzuch biały lub żółtawy z lub bez plamek. Ogon krótki i tępo zakończony. Oczy zazwyczaj ciemne mocno wystające. Pyton królewski to zwierzę o nocnym trybie życia. Terrarium: Tropikalne o układzie poziomym 100x60x60 cm . Terrarium nie musi być wysokie – pytony królewskie niechętnie się wspinają. Młodsze węże należy trzymać w mniejszych terrariach – zbyt duża przestrzeń stresuje je i utrudnia oswajanie. Wymaga temperatury w przedziale od 26 do 32° C (niedopuszczalne są duże wahania temperatury) W terrarium pytona królewskiego oświetlenie nie jest wymagane, jeśli posiadamy w miarę oświetlony pokój. Węże te nie przepadają za zbyt dużym nasileniem światła ze względu na ich nocną aktywność, dlatego nie należy stresować zwierzęcia w ten sposób. Jeśli jednak w pokoju, w którym stoi terrarium jest zawsze ciemno, warto zamontować jedną słabą żarówkę. Temperatura w terrarium powinna utrzymywać się na poziomie 28-29°C, pod promiennikiem ciepła do 32°C. W nocy natomiast nie powinna spadać o więcej niż 4-5°C, a pod o 2°C. Zbyt duże dobowe wahania temperatur nie mogą wystąpić, ponieważ grozi to śmiercią zwierzaka. Aby zachować odpowiednią temperaturę w terrarium można użyć kabla grzewczego, promiennika ciepła, żarówki emitującej promieniowanie podczerwone, itd. Zdecydowanie niepolecane są jednak skałki grzewcze, które często powodują poparzenia u zwierząt. Każdy rodzaj ogrzewania powinien być podłączony do termoregulatora, który zapewni odpowiednią temperaturę w terrarium. Wilgotność w terrarium powinna wynosić 60-75% .

wyposażenie terrarium: Ze względu na umiłowanie pytonów królewskich do wspinaczki, należy umieścić w terrarium solidny konar, po którym wąż będzie mógł się wspinać, i który nie zawali się pod jego ciężarem. Oprócz tego, obowiązkowo musi się tu znaleźć również przynajmniej jedna kryjówka dopasowana do rozmiaru węża. Jeśli jest możliwość, warto zrobić więcej kryjówek, wówczas wąż będzie miał możliwość wyboru gdzie się schować. W kryjówce można natomiast umieścić wilgotny mech lub torf włóknisty. Zalecany basen z wodą. Pokarm: Pyton królewski to drapieżnik jak wszystkie węże, młodym podajemy szczurze noworodki i myszy, dorosłym szczury. Łatwo przyzwyczajają się do zjadania martwego, mrożonego pokarmu.

Pyton tygrysi (Python molurus)

Posiada silne masywne ciało, głowa dobrze wyodrębniona od reszty ciała. Na górnej i dolnej wardze zauważamy szereg otworów, są to ujścia jamek termoreceptorowych. Dzięki tym termoreceptorom wyczuwają one różnice temperatury miedzy otoczeniem a ciałem ofiary i precyzyjnie ja odnajdują w całkowitej ciemności (podobne narządy jamki policzkowe posiadają grzechotniki), oraz pionowe źrenice. Podstawowy deseń to jasno lub ciemnobrązowe, nieregularne duże plamy oddzielone od siebie cienkimi, jasnożółtymi pręgami. Plamy są jaśniejsze w części centralnej, ciemniejsze zaś przy krawędziach. Łuski brzuszne są jasne, szaro-żółte; bez wzoru lub z delikatnym nakrapianiem. Poszczególne podgatunki różnią się intensywnością i jasnością tych plam tworzących podstawowe umaszczenie. Występujące w naszych terrariach osobniki są najczęściej mieszańcami podgatunków i dlatego można spotkać taka różnorodność wielkości i ubarwienia tych pytonów. Wielkość: W zależności od podgatunku osiąga przeważnie od 3,5 do 8 m długości. Python molurus molurus dorasta do 4 - 4,5 m, zaś Python molurus bivittatus do 6 m, Python molurus molurus "pimbura" jest najmniejszy i nie przekracza 3,5 metra długości. Ze względu na długoletni chów wsobny, szczególnie podgatunku ciemnoskórego nastąpiło m.in. zmniejszenie osiąganych rozmiarów. W chwili obecnej osobniki tego podgatunku często nie przekraczają 4 metrów długości. Długość życia: Do około 25 lat (maksymalnie 37). Oczywiście m.in. złe warunki środowiskowe, nieprawidłowe żywienie i przebyte choroby znacznie wpływają na skrócenie długości życia tego pytona w warunkach niewoli. Cechy szczególne: Samica opiekuje się złożonymi jajkami, owija się wokół nich i pozostaje tak aż do wylęgu młodych broniąc swych jajek. W splotach dzięki drżeniom mięśni jest w stanie podnieść o kilka stopni temperaturę ciała (podobnie robi Homo sapiens, gdy mu zimno doskwiera i drży z zimna). Gdy natomiast jest za ciepło poluźnia sploty.

Ciekawostki: Posiada kilka odmian barwnych. Znane są osobniki albinotyczne (amelanistyczne), "zielone", "labiryntowe", marmurkowe, "leopard" i wiele innych uzyskanych poprzez krzyżowanie osobników o określonych cechach umaszczenia. Żywienie: Wszelkie zwierzęta ciepłokrwiste w zależności od wielkości i kondycji węża podajemy mu myszy (młodym osobnikom), stopniowo przechodząc na szczury, chomiki, świnki morskie, króliki. Nie gardzą ptakami - "jednodniówkami" kurcząt, gołębiami, kurami (ten rodzaj pokarmu jest bardziej uwodniony, więc odchody po takiej diecie są bardziej płynne i trudniejsze do eliminacji z terrarium poza tym ptaki często są bezobjawowymi przenosicielami salmonellozy, która u węza może wywołać objawowe zakażenie). Młode karmimy raz w tygodniu, dorosłe osobniki raz na dwa tygodnie lub raz w miesiącu. Węże te są skłonne do otyłości, co wpływa znacząco na wydolność płciowa i jakość i ilość potomstwa. Niektóre osobniki po obfitym posiłku potrafią pościć nawet kilka miesięcy (moja samica potrafiła sobie odmówić posiłku przez 13 miesięcy potem zjadła 3 kury i dwa króliki w ciągu trzech tygodni i znowu pościła przez 8 miesięcy), należy obserwować czy przyczyną braku apetytu nie jest pogorszenie stanu zdrowia węża (objawami może być wychudzenie, wymiotowanie, ospałość i wiele innych)

Terrarium: Jest to duży wąż, więc wymaga odpowiednio dużego pomieszczenia. Terrarium typu tropikalnego powinno być wyposażone w basen o wielkości takiej, by cały wąż mógł się w nim zanurzyć. Woda musi być czysta, bo basen służyć będzie wężowi także jako wodopój. W basenie też często pytony oddają nieczystości, a uwzględniając wielkość węża i temperaturę w terrarium musimy się ustrzec przed niemiłymi zapachami. Dlatego też basen powinien być zaopatrzony w odpływ ułatwiający szybką wymianę wody w razie jej zabrudzenia. Jako podłoża możemy użyć trocin, mieszaniny trocin z torfem, torfu z piaskiem lub zwykłych gazet lub papierowych ręczników. Należy uwzględnić łatwość wymiany i uzupełniania podłoża w przypadku zanieczyszczenia go odchodami. Konary lub gałęzie umieszczone do wspinania i zrzucania wylinki muszą uwzględniać wielkość i masę węża (4-metrowy osobnik ma masę 25 kg). Muszą być one stabilne, by wąż nie doznał uszkodzeń, gdy gałąź się złamie lub przewróci pod ciężarem węża. Ewentualne półki, na których węże będą przebywać także muszą uwzględniać dużą masę zwierzęcia. Kryjówek nie stosujemy, ale jeśli ktoś chce i ma na to miejsce w terrarium umieścić możemy np. przewrócony plastikowy pojemnik na śmieci (do nabycia w marketach budowlanych) lub wydrążony pień. Długość terrarium (bez długości i szerokości basenu) to minimum połowa długości węża, a szerokość 1/3 długości węża. Terrarium nie musi być wysokie, bo węże te mało się wspinają. Im większe terrarium tym lepiej dla węża. Oświetlenie: Cykl 12 godzinny, światło nie może być zbyt intensywne ze względu na nocny tryb życia tego węża. Podczas stymulacji węzy do rozpoczęcia godów skracamy odpowiedni czas oświetlenia terrarium (patrz zimowanie). Temperatura: W dzień 26-30°C, pod promiennikiem może dochodzić do 35°C, nocą spadek do około 22-24°C. Wąż musi mieć swobodny dostęp do miejsc o różnej temperaturze. Zazwyczaj promiennik umieszczamy w przeciwnym rogu terrarium, co basen. Promienniki i maty grzewcze zabezpieczamy przed poparzeniem się o nie węży.

Wilgotność: Powinna się utrzymywać na poziomie około 65-80%. Zraszamy codziennie terrarium letnią, świeżą wodą. Także duża powierzchnia basenu, gdzie woda ogrzewana jest do temperatury 24-26°C (np. grzałka akwarystyczną o odpowiedniej mocy lub matą grzewczą umieszczoną pod nim) ułatwia utrzymanie odpowiedniej wilgotności w pomieszczeniu hodowlanym. Aktywność: Budzi się do życia o zmierzchu i w nocy, ale za dnia gdy w terrarium nie jest zbyt jasno chętnie pełza i poszukuje pokarmu lub siedzi długie godziny w basenie. Rozmnażanie: Osiągają dojrzałość płciową przy długości ciała 2,5 m(samce) i 3metrów (samice), tzn. w 3 - 4 roku życia. W naturze gody odbywają się od listopada do marca w zależności od obszaru występowania. W terrarium okres ten przypada na koniec listopada początek stycznia. Aby zachęcić węże do podjęcia aktywności płciowej skracamy dzień do 8 godzin i obniżamy nieco temperaturę do poziomu 24°C. Wilgotność może spaść do 65%. Osobniki rozdzielamy według płci, a po około dwu - trzech dniach od przywrócenia pierwotnych parametrów w terrarium łączymy samice z samcem (samcami) w jego terrarium. Kopulacja odbywa się zazwyczaj nocą i trwa kilka godzin, może się powtarzać kilkakrotnie w przeciągu paru dni. Po tym czasie samica zjada swoją ostatnią ofiarę. Przez okres "ciąży" trwający około dwa miesiące samica nie pobiera pokarmu, głównie się wygrzewa pod promiennikiem lub przebywa w basenie. Wieczorem po około dwu miesiącach od kopulacji samica składa jajka w splotach swego ciała. Ich ilość jest uzależniona od kondycji i wielkości samicy i sięga nawet 80 sztuk. Jeśli jest nie niepokojona, a warunki w terrarium sprzyjają inkubacji jaj samica opiekuje się nimi do wylęgu (patrz cechy szczególne). Jeżeli samica jest niepokojona lub warunki panujące w terrarium są nieodpowiednie, by sama mogła je wyinkubować, to schodzi ona ze zniesionych jaj. Przenosimy wtedy jajka delikatnie (najczęściej cały pakiet, bo są one pozlepiane) do inkubatora gdzie panuje temperatura 29-31°C i wilgotność 90%. Niektórzy hodowcy stosują inkubacje bez podłoża umieszczając jajka w nylonowej siatce swobodnie przewieszonej nad taflą wody (trzeba dobrze zabezpieczyć jajka by nie wpadły do wody) lub pewnego rodzaju ruszcie. Inni inkubują jajka używając wermikulitu, mchu torfowca, torfu z piaskiem. Inkubacja w takich warunkach trwa około dwóch miesięcy. Młode wężyki wylęgają się z jaj w ciągu dwóch - trzech dni, jeżeli z jakiegoś jajka nie wylągł się młody to należy jajko delikatnie rozciąć, bo być może młody pyton nie ma siły przebić skorupki jajka lub zamarł w późnej fazie rozwoju. Młode pytoniki mają zazwyczaj 50-60 cm. Po tygodniu, dwóch zrzucają pierwsza wylinkę i zaczynają przyjmować pierwszy pokarm małe myszki. Na początku nieco kąśliwe szybko oswajają się do kontaktu z człowiekiem. Rozpoznawanie płci Samiec jest mniejszy, posiada zdecydowanie większe pazury odbytowe (długości nawet 1,5 cm).

Okres godowy pytona tygrysiego ciemnoskórego przypa- da na wiosnę. Składa od 15 do nawet 100 jaj. Samica owija się wokół nich, poprzez rytmiczne skurcze mięśni podno-si temperaturę ciała do 28-30 st. C i... zamienia się w żywy inkubator. Młode wykluwają się po dwóch miesiącach. Na początku mierzą 50 cm długości. Pełne rozmiary osiągają zależnie od częstotliwości posiłków. Zimowanie: Nie stosuje się typowego zimowania. Hodowcy i literatura sugeruje obniżenie temperatury w terrarium w okresie od września i października, listopada do poziomu 22-24°C. Skracamy także oświetlenie do 8 godzin na dobę, a wilgotność do poziomu 60-65%. Uwagi te tyczą się głównie gatunku nominalnego o najbardziej północnym zasięgu. Uwagi: Jest to piękny wąż, jednak dorastający do znacznych rozmiarów. Z 60 cm wężyka po 4 - 5 latach wyrasta 4 - 5 metrowy kolos o obwodzie ciała większym niż udo mężczyzny. Rodzi to pewne problemy. Po pierwsze tak duży wąż wymaga odpowiednio dużego terrarium, którego nie jesteśmy często zapewnić w domowych warunkach, po drugie tak duży wąż może stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia ludzkiego (w USA notuje się kilka razy w roku przypadki uduszenia, głównie dzieci przez pupila - z związku z tym w niektórych stanach jak i państwach zachodnich wprowadzono zakaz trzymania węży powyżej określonej długości (3 metrów) lub wprowadzona odpowiednie zezwolenia na posiadanie tego węża (jak i innych dużych węży). Po trzecie tak duży wąż musi dużo jeść, więc wymaga dużych pokarmów (kury, króliki) lub jednorazowego podania dużej ilości mniejszych zwierząt karmowych.

Podgatunki: Znane są trzy podgatunki pytona tygrysiego: Pyton tygrysi ciemnoskóry (Python molurus bivittatus) Żyje na Birmie, południu Chin, w Laosie, Malezji i Indonezji, a także na wyspach: Celebes, Jawa i Borneo. Nazwa polska: Pyton tygrysi ciemnoskóry, Pyton dwupręgi, Pyton birmański

Pyton cejloński (Python molurus "pimbura") Występuje tylko na Cejlonie (Sri Lanka). Według najnowszej systematyki podgatunek ten nie jest uznawany jako samodzielny. Traktowany jest jako cejlońska populacja Pytona jasnoskórego (P.m. molurus) Nazwa polska: Pyton cejloński

Wąż byczy

Wygląd: Duży wąż o silnej budowie ciała i stosunko krótkiej głowie. Wyodrębnia się kilka podgatunków o różnym zasięgu występowania oraz odmiennym ubarwieniu. Przeważnie jest żółtoszary z licznymi czerwonobrązowymi plamami na całym ciele. Plamy te niekiedy łączą się, a na ogonie tworzą ciemne pierścienie, silnie kontrastujące z jego żółto-pomarańczową barwą. Spotykane są także osobniki albinotyczne (jasne ubarwienie i czerwone oczy) oraz melanistyczne (czarne). Hodowcy tego gatunku na drodze selekcji i spontanicznych mutacji uzyskali szereg odmian barwnych różniących się zarówno kolorem jak i wzorem.

Środowisko i tryb życia: Zamieszkuje zróżnicowane środowiska, w zależności od terenu występowania i populacji. Najczęściej spotykany w suchych lasach iglastych (najczęściej na drzewach), ale nie stroni też od plantacji i upraw. Obfitość gryzoni może go zwabiać w pobliże siedzib ludzkich, gdzie jako kryjówka może mu służyć zdziczały ogród czy też rzadziej odwiedzana szopa. W górach występuje do 2750 m. n.p.m., był spotykany także na prerii. Aktywny w ciągu dnia, chociaż w okresach dużych upałów jest aktywny głównie rano i wieczorem. Niekiedy w okresach gorszej pogody wykorzystuje nory gryzoni, lub te wykopane przez siebie, w czym pomaga mu mocna budowa pyska. Długość życia: Jak większość dusicieli w dobrych warunkach hodowlanych przeżywają kilkanaście do dwudziestu paru lat. Terrarium: Węże bycze najlepiej pielęgnować pojedynczo, w parach lub „trójkątach” składających się z samca i dwóch samic. Łączenie ze sobą dwóch samców nie jest zalecane, ponieważ stresuje zwierzęta i może doprowadzić do walk. Z racji na stosunkowo duże rozmiary węże te wymagają dość obszernego pomieszczenia. Najlepiej nadają się dla nich rozległe terraria o wymiarach min. 120x50x50 cm z wnętrzem urządzonym tak, aby imitowało step lub dno suchego lasu. Dno pomieszczenia należy pokryć min. 5-, a jeszcze lepiej 10-centymetrowej grubości warstwą rozdrobnionej kory, drewna lub grubego piasku (można te składniki wymieszać ze sobą tak, aby tworzyły jednolitą masę). W terrarium trzeba umieścić kilka solidnych konarów do wspinania oraz konieczną dla dobrego samopoczucia zwierzęcia obszerną kryjówkę, np. w postaci groty. Grotę taką łatwo wykonać z kilku łupków kamiennych (do kupienia na składach budowlanych oraz w sklepach zoologicznych) - do ich spajania można użyć cementu, kleju silikonowego stosowanego np. w akwarystyce (do kupienia w dobrych sklepach z rybkami), a nawet zwykłego kleju uniwersalnego, pod warunkiem jednak, iż będzie on bezwonny i nietoksyczny dla zwierząt. Schronienie powinno być na tyle duże, aby wąż bez problemu się w nim mieścił. Poza nim w terrarium należy również umieścić niewielki basen o wymiarach ok. 30x30 cm i głębokości ok. 10 cm. Wyposażenie techniczne pomieszczenia dla węża powinno stanowić oświetlenie w postaci specjalnej żarówki dla gadów. Jej moc należy dobrać w taki sposób, aby temperatura w dzień wynosiła w granicach 24-27oC. W nocy powinna spadać do 19-24oC. Aby to osiągnąć można dodatkowo umieścić w terrarium źródło ciepła w postaci skałki grzejnej lub maty grzewczej ulokowanej w podłożu, choć najczęściej nie jest to konieczne. Wilgotność powietrza w terrarium powinna być utrzymywana na poziomie 50-60%. Jest to wąż o bardzo małej aktywności, jeżeli jednak zgłodnieje to raczej o zmierzchu i w nocy próbuje poszukiwać potencjalnych ofiar.

Rozmnażanie: Dojrzała samica składa przeważnie kilkanaście jaj (od 4 do 25) zazwyczaj w norach lub do wypróchniałych pni, pod sterty korzeni. Młode lęgną się po upływie 2-3 miesięcy. Przy sprzyjających warunkach klimatycznych i zasobności pokarmu jaja mogą być składane nawet do trzech razy w ciągu roku. Pokarm: Najczęściej poluje na różne gryzonie, jednakże nie gardzi też żabami, jaszczurkami, mniejszymi wężami a nawet ptakami (głównie pisklęta). Młode polują przeważnie na niewielkie jaszczurki oraz oseski gryzoni. Ofiary dusi w splotach ciała a następnie połyka. Występowanie: Spotykany od południowej Kanady poprzez Stany Zjednoczone aż do północnego Meksyku.

Ciekawostka: Ze względu na mocną budowę ciała, wielkość oraz ubarwienie (ciemniejsze pasy i plamy na jasnym tle) bywa prześladowany przez miejscową ludność, która myli go z grzechotnikami. Wrażenie to wzmaga nie tylko agresywna S-owata postawa w ale także buczące dźwięki jaki wydaje podrażniony wąż byczy, co może trochę przypominać szelest grzechotki. Podniecone osobniki mogą także uderzać ogonem w podłoże, powodując donośny szelest.

Wąż amurski (Elaphe schrencki Strauch)

Wąż amurski (Elaphe schrencki Strauch) jest gatunkiem pochodzącym z Azjatyckiej części Rosji, północne tereny Chin i Korei . Spotykany jest głównie na wilgotnych terenach przy brzegach rzek czy bagnach , łąkach , leśnych polanach , zamieszkuje tereny stepowe , często spotykany w sadach i zagrodach ludzkich , gdzie poluje na gryzonie.

Osiąga maksymalnie do 180 cm długości, choć najczęściej długość dorosłego osobnika nie przekracza 150 cm. Ma stosunkowo krępą budowę ciała. Ubarwienie czarne w białawe poprzeczne wzory. Podgatunek anomala ma brązowo-żółte ubarwienie (brak czarnego barwnika). Wąż niejadowity. Stosunkowo łatwy w hodowli. Wymaga terrarium takiego jak do gatunków nadrzewnych. Wielkość terrarium i oświetlenie: Najmniejsze dozwolone rozmiary terrarium dla pojedynczego osobnika to 100/50/70 cm przy układzie dł/szer/wys. Są to wymiary minimalne, dlatego należy postarać się o większe terrarium, jeśli mamy taką możliwość, aby wąż miał jak najwięcej swobody. Jeśli zechcielibyśmy w zbiorniku umieścić więcej osobników, terrarium powinno być odpowiednio większych rozmiarów. Temperatura odpowiednia dla tego gatunku to 20-25°C w ciągu dnia. Pod promiennikiem może dochodzić nawet do 30°C, lecz nie więcej, gdyż nie toleruje on wyższych temperatur. W nocy zaś temperatura powinna spadać do około 20°C. Wąż ten aktywny jest głównie w dzień, potrzebuje więc oświetlenia w cyklu 12-godzinnym. Wilgotność przez całą dobę powinna wynosić około 60% Wyposażenie terrarium: Niezbędny w terrarium węża amurskiego jest basen o takim rozmiarze, by cały wąż mógł się w nim zmieścić. Jest to ważny element, gdyż gatunek ten bardzo dużo czasu przebywa w wodzie. W terrarium nie może również zabraknąć konarów i gałęzi umożliwiających wężowi wspinanie się. Należy zapewnić mu także odpowiednio grubą warstwę podłoża by mógł się w nim swobodnie zagrzebywać. Najlepszy w tym przypadku będzie torf lub piasek.

Pożywienie: Odżywia się głównie gryzoniami i ptakami, niektóre osobniki zjadają też jaja ptaków. Rozmnażanie: Gody odbywają się zwykle wiosną. Samica składa 6-14 jaj, z których po 40-60 dniach wykluwają się młode o długości 30-35 cm. Żywią się one noworodkami gryzoni i pisklętami.

Pyton dywanowy (Morelia spilota mcdowelli High Contrast)

Pytony dywanowe osiągają spore rozmiary, dlatego polecane są raczej zaawansowanym terrarystom. Według niektórych jest to jeden z najpiękniej ubarwionych węży. Poszczególne podgatunki tych pytonów bardzo się od siebie różnią pod względem ubarwienia.

terrarium: Minimalne rozmiary terrarium dla pojedynczego osobnika wynoszą 60/60/100 cm przy układzie dł/szer/wys. Należy jednak przyjąć zasadę, że im większe terrarium, tym lepiej dla węża. Jeśli zechcielibyśmy umieścić w nim więcej osobników, terrarium powinno być odpowiednio większych rozmiarów. Temperatura w terrarium powinna w dzień wachać się w różnych miejscach od 25°C do 31°C pod promiennikiem może dochodzić do 35°C, zaś w nocy może spadać do 25 – 28°C. Najlepszym sposobem zapewnienia odpowiedniej temperatury w terrarium jest ogrzewanie żarówkami. Jest to sposób najbardziej zbliżony do naturalnego działania słońca. Wystrój i warunki powinny być typu tropikalnego. Wilgotność powinna być utrzymywana na poziomie 60-75% podczas dnia, nocą jednak powinna wzrastać do około 80%. Wymagane wyposażenie terrarium:

Obowiązkowo w terrarium dla pytona dywanowego powinny znaleźć się kryjówki i basen dopasowane do wielkości węża. Kryjówki powinny być całkowicie zaciemnione i jak najciaśniejsze, byle by tylko wąż się w nich zmieścił. Równie ważnym elementem wystroju są konary, lub cokolwiek innego, po czym wąż mógłby się wspinać.

Pokarm : myszy, mastomyszy, szczury, chomiki, pisklęta.

Lancetogłów mleczny

Nazwa łacińska Lampropeltis triangulum Nazwa polska Wąż mleczny Rozmiary w zależności od podgatunku dorosłe samce osiągają 80 - 120 cm. Terrarium stepowe, 100x50x50 Długość życia 12 lat Aktywność nocna Temperatura 25-30°C Wilgotność 50-70% Pokarm zwierzęcy Dymorfizm płciowy widoczny Uwagi: Jeżeli chcemy rozmnażać Węże mleczne należy zapewnić im zimowanie. Potrafi zjadać osobniki własnego gatunku.

Lancetogłów mleczny (Lampropeltis triangulum) wąż z rodziny połozowatych zamieszkujący Stany Zjednoczone i Amerykę Środkową. Na tym obszarze tworzy ponad 20 podgatunków różniących się kolorem, wzorem i wielkością. Część podgatunków naśladuje węże koralowe: są czerwone z wąskimi białymi lub żółtymi poprzecznymi pasami z czarną obwódką. Zamieszkuje rozmaite środowiska od lasów sosnowych, przez prerie, aż do podgatunków typowo górskich czy pustynnych. Żywi się drobnymi ssakami, ptakami, wężami i jaszczurkami, mniejsze formy polują również na owady. Osiąga 60 do 180 cm długości. Jajorodny, samica składa od 3 do 18 jaj, z których po 45-70 dniach wykluwają się młode. Szereg podgatunków jest często hodowanych w terrariach, w zależności od pochodzenia wymagają różnych typów terrariów. Terrarium: Typu stepowego, na dno wysypujemy mieszaninę torfu, ziemi i piasku (można to zastąpić np. odpowiedniej wielkości kawałkami kory, mamy wtedy mniejsze prawdopodobieństwo ze nasz pupilek będzie się zakopywał i chował pod ziemie; żwirek umieszczony w terrarium mógłby pokaleczyć pysk lancetogłowa podczas próby wkopania się w podłoże). Jako ozdobę można umieścić korzeń, gałąź i kwiaty, których wąż nie niszczy. Nie można oczywiście zapomnieć o misce z zawsze świeżą wodą do picia. Terrarium powinno mieć minimalne wymiary 60cm/40cm/40cm dla jednego dorosłego osobnika. Za dnia temperatura w terrarium powinna utrzymywać się w granicach 26 -32°C, z uwzględnieniem miejsc chłodniejszych i cieplejszych, tak by wąż sam mógł wybrać dla siebie odpowiednie miejsce. Nocą dozwolone są spadki temperatury do 22-23°C. Z kryjówek wychodzi o zmierzchu, czasami można go zobaczyć w dzień.

Wilgotność: Powinna wynosić około 50-70%. By uzyskać zadowalającą nas i przede wszystkim węża wilgotność, należy spryskiwać raz dziennie terrarium letnią woda, a podłoże powinno być lekko wilgotne z zachowaniem suchszych miejsc. Uwagi: Wąż lubi zakopywać się w podłożu - daje mu to poczucie bezpieczeństwa. Jest "mistrzem" ucieczek. Dymorfizm płciowy: Z reguły samce dorastają do większych rozmiarów, mają dłuższe ogony, grubsze i szersze u podstawy. Wiąże się to z obecnością półprącia. Te cechy nie dają jednak 100% pewności co do określenia płci, by być pewnym należy wykonać sondowanie. Zaleca się, aby wykonała je osoba mająca już na tym polu pewne doświadczenie (niepoprawne sondowanie może uszkodzić półprącia i w konsekwencji doprowadzić do bezpłodności węża). Cechy zachowania: Przy młodych, względnie "świeżo" kupionych osobnikach możemy się spotkać z bojaźliwością i nerwowością. Zanika to po czasie aklimatyzacji. Branie ich na ręce nie przedstawia żadnych trudności. Żywienie: W naturze węże żywią się małymi jaszczurkami, wężami (również tego samego gatunku oraz jadowitym), jajkami i pisklętami ptaków. W terrarium młode karmimy oseskami a dorosłe myszami i małymi szczurami.

Ciekawostki : Nazwa wąż mleczny wzięła się od fałszywego mitu, jakoby węże te ssały mleko krów. Jest to fałsz, a węże nie mają nawet fizycznych możliwości, aby ssać mleko. Przekonanie to wzięło się prawdopodobnie stąd, iż węże te znajdowane są często w pobliżu obór, gdzie znajdują się chłodne, sprzyjające warunki do odpoczynku oraz polowania na znajdujące się tam gryzonie.

Boa kubański

Boa kubański (Epicrates angulifer) – gatunek węża z rodziny dusicielowatych, występujący na Kubie. Jego długość dochodzi do 4,50 m (przeważnie jest to jednak ok. 3 m). Ubarwienie żółte, po oliwkowe, z nieregularnymi, szerokimi, ciemnobrązowymi po czarne pasami poprzecznymi, które jednak często są na tyle poprzerywane i niespójne, że występują jedynie w postaci niewyraźnej sieci. Wąż zajmuje różnorodne środowiska: lasy liściaste, zarośnięte tereny kamieniste i skaliste. Spotykany także na plantacjach trzciny cukrowej, a nawet na przedmieściach większych miast. Także w jamach i wśród półek skalnych. Aktywny o zmierzchu i nocą. Odżywia się głównie gryzoniami i pisklętami. Jest szybki, ma dobre zdolności do wspinaczki, jest także bardziej aktywny niż pozostałe dusiciele. Samce są mniejsze i smuklejsze od samic. Głowa jest wyraźnie oddzielona o reszty ciała. Optymalne warunki w terrarium : Potrzebuje dużego terrarium, nie mniejszego niż 150 x 100 x 100 cm. Urządzamy je tak, aby wąż miał możliwość wspinaczki - umieszczamy kilka solidnych konarów. Pożądane będą także półki. Jako kryjówka sprawdzić się może np. wydrążony pień, albo po prostu duże drewniane pudło z wyciętym wejściem. Konieczny jest też duży basen, dusiciel ten rzadko przebywa w wodzie, ale zdarza mu się moczyć nawet przez kilka dni. Należy pamiętać, że wszystkie elementy wystroju muszą być solidnie zamocowane - wąż przetaczając je po terrarium lub zrzucając np. obluzowaną gałąź może np. wybić szybę, może też zrobić sobie krzywdę. Najlepszym podłożem dla boa kubańskiego jest włókno kokosowe, którego kilkucentymetrową warstwę wysypujemy na dnie pomieszczenia. Boa ten wymaga temperatury 26-30 stopni, z ciepłym miejscem o temperaturze nawet 35 stopni. Nocą temperatura powinna spaść do 24 - 25 stopni, ale temperatura na wyspie ciepła cały czas musi być utrzymywana. W praktyce najlepiej spisuje się kombinacja kabla grzejnego włączonego przez całą dobę (chronionego przed wykopaniem przy użyciu np. tafli szkła) oraz promiennika działającego tylko w dzień. W terrarium zachowuje swą znaczną aktywność, nie można go więc trzymać w małym i pozbawionym wystroju zbiorniku . Chętnie się wspina, korzysta z basenu, młode - bardziej skryte - często przebywają w kryjówkach lub zakopują się, dorosłe czynią to rzadziej i niekiedy nawet zachowują się w taki sposób że wydaje się, że obserwowanie świata zewnętrznego sprawia im przyjemność. Uwadze tego węża nie ujdzie żaden ruch poza terrarium, a każdy nowy element wystroju zostanie szybko dokładnie zbadany. Łatwo też kojarzą np. czynności poprzedzające karmienie. W wypadku złego dostępu naturalnego światła do terrarium można je doświetlać. Należy jednak pamiętać, że zbyt jasne światło może naszego podopiecznego stresować. Uwagi : wężom należy zapewnić wiele kryjówek w postaci np. wydrążonych pni oraz możliwość wspinania się montując np. konary.

Zachowanie: Niezbyt wiele wiadomo o jego życiu w naturze. Aktywny o zmierzchu i nocą. Spotykany zarówno na ziemi jak i na drzewach, łatwo się wspina. Szybki, poruszający się z gracją, znacznie bardziej aktywny niż większość dusicieli. Poruszając się szybko z uniesioną głową lub zastygając w bezruchu i obserwując uważnie otoczenie sprawia wrażenie jakiegoś wielkiego połoza a nie typowego dusiciela. Wrażenie to potęgowane jest jeszcze przez jego ciekawość, gdyż wąż ten z uwagą eksploruje środowisko zwracając baczną uwagę nawet na drobne szczegóły. W razie zagrożenia ucieka, schwytany lub pozbawiony możliwości oddalenia się broni się charakterystycznymi długimi wyrzutami ciała przy jednoczesnym otwarciu pyska. Mniej pobudzony może pozorować ataki z zamkniętym pyskiem, co jest nietypowe dla dusicieli. Jest dość pobudliwy, łatwo go zdenerwować, a jednocześnie raz podrażniony uspokaja się stosunkowo wolno. Charakter poszczególnych osobników tego gatunku jest różny. Młode są zazwyczaj nerwowe i kąśliwe. U niektórych osobników cecha ta przechodzi z wiekiem na tyle, że pozwalają wyciągać się z terrarium, a nawet same wychodzą na podstawioną rękę. Inne wprawdzie pozwalają na niezbędne czynności w terrarium, ale zawsze pozostają ostrożne, a jeszcze inne są nerwowe - nawet do takiego stopnia, że atakują przez szybę. Żywienie: W naturze zjada gryzonie, nietoperze, ptaki, jaszczurki. W niewoli karmimy go gryzoniami, duże osobniki także królikami. Jako dodatek można stosować ptaki. Pokarm powinien być czysty, wolny od pasożytów, pochodzący z hodowli i dobrze żywiony. Nie ma potrzeby dodawania do niego wapnia czy witamin. Boa ten powinien być w młodości karmiony co 5-10 dni, dorosłym wystarcza jeden posiłek na 2-3 tygodnie. Pomimo, że jest w stanie zjadać duże zwierzęta lepiej nie podawać mu pokarmu o średnicy przekraczającej dwukrotną grubość ciała węża. Podrostki i dorosłe osobniki są w stanie podejmować dobrowolne głodówki trwające kilka miesięcy do roku. Pewnym problemem może być wybredność niektórych boa, odmawiających jedzenia niektórych gatunków pokarmu. Nie wszystkie też łatwo przestawiają się na martwe posiłki. Rozpoznawanie płci: Dymorfizm płciowy w rozmiarze wyraźnie zaznaczony ale nieuderzający. Samce są nieco krótsze i lżejsze, mają proporcjonalnie dłuższe ogony i znacznie większe pazury odbytowe. U młodych najbezpieczniej zastosować popping bądź sondowanie. Depresja inbredowa spowodowała że niektóre linie skarłowaciały. Może więc się okazać, że choć w obrębie miotu dysproporcja między płciami będzie typowo wyrażona, to samica z mocno zinbredowanej linii będzie znacznie mniejsza i lżejsza od typowego samca. Rozmnażanie: Samice dojrzewają płciowo przy długości ok. 2 m, zwykle w wieku co najmniej 3 lat. Samiec skutecznie może pokryć partnerkę jeśli przekroczy 1,5 m. Pożądane jest jednak rozmnażanie osobników większych i starszych. Do godów może dojść w ciągu całego roku, zwłaszcza, jeśli para trzymana jest cały czas razem. Samiec podąża za gotową do kopulacji samicą, pociera ją żuchwą i ciałem, drapie pazurami odbytowymi. Po kilkugodzinnych zalotach dochodzi do krycia, jest ono zwykle krótsze niż u innych dusicieli i węże pozostają połączone przez najwyżej kilkadziesiąt minut. Boa kubańskie na ogół przystępują do godów nocą, łatwo też się płoszą i rezygnują jeśli coś je zaniepokoi. Często bywa więc, że hodowca nie widząc kopulacji ani zalotów i przypisując głodówkę samicy innym przyczynom niż słabo widoczna u tego gatunku ciąża jest zaskoczony porodem. Apetyt samic po kopulacji może początkowo wzrosnąć, ale nie jest to regułą. Obserwuje się też, że przez ostatnie miesiące ciąży samice poszczą. Ciąża trwa kilka miesięcy, zwykle od czterech do siedmiu. Jest mało liczna, w miocie rodzi się od jednego do dziesięciorga dużych, mierzących 50-60 cm młodych. Poród także zwykle zachodzi w nocy, zazwyczaj w kryjówce, zawsze na ziemi. Od razu po narodzinach malce są bardzo aktywne, bronią się przed schwytaniem uciekając i kąsając. Umieszczamy je pojedynczo w niewielkich terrariach, w których utrzymujemy warunki takie same jak dla dorosłych. Po pierwszej wylince podajemy im niewielkie myszy, początkowo niestety najlepiej żywe. Rosną szybko, po roku mogą przekroczyć metr.

Okres godowy węża boa przypada na marzec-kwiecień. Rodzi się ok. 30 sztuk żywych młodych. W chwili urodzenia młode węże mierzą od 60 do 70 cm.

Wąż królewski

Wąż królewski osiąga średnie rozmiary, rzadko się zdarza, by przekroczył wielkość 160 cm. Charakteryzuje się najczęściej czarnym kolorem ciała z białymi plamami i głową o owalnym kształcie. Jak większość węży, prowadzi nocny tryb życia co utrudnia obserwowanie jego zachowania.

Terrarium: Minimalne rozmiary terrarium dla węża królewskiego wynoszą 90/50/50 cm (przy układzie długość/szerokość/wysokość). Jeśli jednak jest taka możliwość, należy pomyśleć o większym terrarium, tym bardziej jeśli chcemy hodować więcej niż jednego osobnika. W terrarium węża królewskiego nie może zabraknąć baseniku z wodą o wielkości węża, aby w każdej chwili wąż mógł się w nim zanurzyć. Tuż po pojemniku z wodą, najważniejszą rzeczą w terrarium jest kryjówka, najlepiej więcej niż jedna. Może to być cokolwiek, byle tylko zapewniło wężowi możliwość ukrycia się w zacienionym miejscu. Terrarium warto również wyposażyć w jakiś konar, po którym wąż chętnie będzie się wspinał. Terrarium oświetlamy w cyklu 12-godzinnym. Temperatura powinna wynosić od 25 do 34°C w różnych miejscach w terrarium, aby wąż miał miejsce do wygrzewania się, a w razie gdyby było mu za ciepło, żeby znalazł miejsce nieco chłodniejsze. Nie ma potrzeby dodatkowego nawilżania terrarium, ponieważ pokojowa wilgotność w zupełności wystarczy.