Pyton dywanowy (Morelia spilota mcdowelli High Contrast)

Pytony dywanowe osiągają spore rozmiary, dlatego polecane są raczej zaawansowanym terrarystom. Według niektórych jest to jeden z najpiękniej ubarwionych węży. Poszczególne podgatunki tych pytonów bardzo się od siebie różnią pod względem ubarwienia.

terrarium: Minimalne rozmiary terrarium dla pojedynczego osobnika wynoszą 60/60/100 cm przy układzie dł/szer/wys. Należy jednak przyjąć zasadę, że im większe terrarium, tym lepiej dla węża. Jeśli zechcielibyśmy umieścić w nim więcej osobników, terrarium powinno być odpowiednio większych rozmiarów. Temperatura w terrarium powinna w dzień wachać się w różnych miejscach od 25°C do 31°C pod promiennikiem może dochodzić do 35°C, zaś w nocy może spadać do 25 – 28°C. Najlepszym sposobem zapewnienia odpowiedniej temperatury w terrarium jest ogrzewanie żarówkami. Jest to sposób najbardziej zbliżony do naturalnego działania słońca. Wystrój i warunki powinny być typu tropikalnego. Wilgotność powinna być utrzymywana na poziomie 60-75% podczas dnia, nocą jednak powinna wzrastać do około 80%. Wymagane wyposażenie terrarium:

Obowiązkowo w terrarium dla pytona dywanowego powinny znaleźć się kryjówki i basen dopasowane do wielkości węża. Kryjówki powinny być całkowicie zaciemnione i jak najciaśniejsze, byle by tylko wąż się w nich zmieścił. Równie ważnym elementem wystroju są konary, lub cokolwiek innego, po czym wąż mógłby się wspinać.

Pokarm : myszy, mastomyszy, szczury, chomiki, pisklęta.

Lancetogłów mleczny

Nazwa łacińska Lampropeltis triangulum Nazwa polska Wąż mleczny Rozmiary w zależności od podgatunku dorosłe samce osiągają 80 - 120 cm. Terrarium stepowe, 100x50x50 Długość życia 12 lat Aktywność nocna Temperatura 25-30°C Wilgotność 50-70% Pokarm zwierzęcy Dymorfizm płciowy widoczny Uwagi: Jeżeli chcemy rozmnażać Węże mleczne należy zapewnić im zimowanie. Potrafi zjadać osobniki własnego gatunku.

Lancetogłów mleczny (Lampropeltis triangulum) wąż z rodziny połozowatych zamieszkujący Stany Zjednoczone i Amerykę Środkową. Na tym obszarze tworzy ponad 20 podgatunków różniących się kolorem, wzorem i wielkością. Część podgatunków naśladuje węże koralowe: są czerwone z wąskimi białymi lub żółtymi poprzecznymi pasami z czarną obwódką. Zamieszkuje rozmaite środowiska od lasów sosnowych, przez prerie, aż do podgatunków typowo górskich czy pustynnych. Żywi się drobnymi ssakami, ptakami, wężami i jaszczurkami, mniejsze formy polują również na owady. Osiąga 60 do 180 cm długości. Jajorodny, samica składa od 3 do 18 jaj, z których po 45-70 dniach wykluwają się młode. Szereg podgatunków jest często hodowanych w terrariach, w zależności od pochodzenia wymagają różnych typów terrariów. Terrarium: Typu stepowego, na dno wysypujemy mieszaninę torfu, ziemi i piasku (można to zastąpić np. odpowiedniej wielkości kawałkami kory, mamy wtedy mniejsze prawdopodobieństwo ze nasz pupilek będzie się zakopywał i chował pod ziemie; żwirek umieszczony w terrarium mógłby pokaleczyć pysk lancetogłowa podczas próby wkopania się w podłoże). Jako ozdobę można umieścić korzeń, gałąź i kwiaty, których wąż nie niszczy. Nie można oczywiście zapomnieć o misce z zawsze świeżą wodą do picia. Terrarium powinno mieć minimalne wymiary 60cm/40cm/40cm dla jednego dorosłego osobnika. Za dnia temperatura w terrarium powinna utrzymywać się w granicach 26 -32°C, z uwzględnieniem miejsc chłodniejszych i cieplejszych, tak by wąż sam mógł wybrać dla siebie odpowiednie miejsce. Nocą dozwolone są spadki temperatury do 22-23°C. Z kryjówek wychodzi o zmierzchu, czasami można go zobaczyć w dzień.

Wilgotność: Powinna wynosić około 50-70%. By uzyskać zadowalającą nas i przede wszystkim węża wilgotność, należy spryskiwać raz dziennie terrarium letnią woda, a podłoże powinno być lekko wilgotne z zachowaniem suchszych miejsc. Uwagi: Wąż lubi zakopywać się w podłożu - daje mu to poczucie bezpieczeństwa. Jest "mistrzem" ucieczek. Dymorfizm płciowy: Z reguły samce dorastają do większych rozmiarów, mają dłuższe ogony, grubsze i szersze u podstawy. Wiąże się to z obecnością półprącia. Te cechy nie dają jednak 100% pewności co do określenia płci, by być pewnym należy wykonać sondowanie. Zaleca się, aby wykonała je osoba mająca już na tym polu pewne doświadczenie (niepoprawne sondowanie może uszkodzić półprącia i w konsekwencji doprowadzić do bezpłodności węża). Cechy zachowania: Przy młodych, względnie "świeżo" kupionych osobnikach możemy się spotkać z bojaźliwością i nerwowością. Zanika to po czasie aklimatyzacji. Branie ich na ręce nie przedstawia żadnych trudności. Żywienie: W naturze węże żywią się małymi jaszczurkami, wężami (również tego samego gatunku oraz jadowitym), jajkami i pisklętami ptaków. W terrarium młode karmimy oseskami a dorosłe myszami i małymi szczurami.

Ciekawostki : Nazwa wąż mleczny wzięła się od fałszywego mitu, jakoby węże te ssały mleko krów. Jest to fałsz, a węże nie mają nawet fizycznych możliwości, aby ssać mleko. Przekonanie to wzięło się prawdopodobnie stąd, iż węże te znajdowane są często w pobliżu obór, gdzie znajdują się chłodne, sprzyjające warunki do odpoczynku oraz polowania na znajdujące się tam gryzonie.

Boa kubański

Boa kubański (Epicrates angulifer) – gatunek węża z rodziny dusicielowatych, występujący na Kubie. Jego długość dochodzi do 4,50 m (przeważnie jest to jednak ok. 3 m). Ubarwienie żółte, po oliwkowe, z nieregularnymi, szerokimi, ciemnobrązowymi po czarne pasami poprzecznymi, które jednak często są na tyle poprzerywane i niespójne, że występują jedynie w postaci niewyraźnej sieci. Wąż zajmuje różnorodne środowiska: lasy liściaste, zarośnięte tereny kamieniste i skaliste. Spotykany także na plantacjach trzciny cukrowej, a nawet na przedmieściach większych miast. Także w jamach i wśród półek skalnych. Aktywny o zmierzchu i nocą. Odżywia się głównie gryzoniami i pisklętami. Jest szybki, ma dobre zdolności do wspinaczki, jest także bardziej aktywny niż pozostałe dusiciele. Samce są mniejsze i smuklejsze od samic. Głowa jest wyraźnie oddzielona o reszty ciała. Optymalne warunki w terrarium : Potrzebuje dużego terrarium, nie mniejszego niż 150 x 100 x 100 cm. Urządzamy je tak, aby wąż miał możliwość wspinaczki - umieszczamy kilka solidnych konarów. Pożądane będą także półki. Jako kryjówka sprawdzić się może np. wydrążony pień, albo po prostu duże drewniane pudło z wyciętym wejściem. Konieczny jest też duży basen, dusiciel ten rzadko przebywa w wodzie, ale zdarza mu się moczyć nawet przez kilka dni. Należy pamiętać, że wszystkie elementy wystroju muszą być solidnie zamocowane - wąż przetaczając je po terrarium lub zrzucając np. obluzowaną gałąź może np. wybić szybę, może też zrobić sobie krzywdę. Najlepszym podłożem dla boa kubańskiego jest włókno kokosowe, którego kilkucentymetrową warstwę wysypujemy na dnie pomieszczenia. Boa ten wymaga temperatury 26-30 stopni, z ciepłym miejscem o temperaturze nawet 35 stopni. Nocą temperatura powinna spaść do 24 - 25 stopni, ale temperatura na wyspie ciepła cały czas musi być utrzymywana. W praktyce najlepiej spisuje się kombinacja kabla grzejnego włączonego przez całą dobę (chronionego przed wykopaniem przy użyciu np. tafli szkła) oraz promiennika działającego tylko w dzień. W terrarium zachowuje swą znaczną aktywność, nie można go więc trzymać w małym i pozbawionym wystroju zbiorniku . Chętnie się wspina, korzysta z basenu, młode - bardziej skryte - często przebywają w kryjówkach lub zakopują się, dorosłe czynią to rzadziej i niekiedy nawet zachowują się w taki sposób że wydaje się, że obserwowanie świata zewnętrznego sprawia im przyjemność. Uwadze tego węża nie ujdzie żaden ruch poza terrarium, a każdy nowy element wystroju zostanie szybko dokładnie zbadany. Łatwo też kojarzą np. czynności poprzedzające karmienie. W wypadku złego dostępu naturalnego światła do terrarium można je doświetlać. Należy jednak pamiętać, że zbyt jasne światło może naszego podopiecznego stresować. Uwagi : wężom należy zapewnić wiele kryjówek w postaci np. wydrążonych pni oraz możliwość wspinania się montując np. konary.

Zachowanie: Niezbyt wiele wiadomo o jego życiu w naturze. Aktywny o zmierzchu i nocą. Spotykany zarówno na ziemi jak i na drzewach, łatwo się wspina. Szybki, poruszający się z gracją, znacznie bardziej aktywny niż większość dusicieli. Poruszając się szybko z uniesioną głową lub zastygając w bezruchu i obserwując uważnie otoczenie sprawia wrażenie jakiegoś wielkiego połoza a nie typowego dusiciela. Wrażenie to potęgowane jest jeszcze przez jego ciekawość, gdyż wąż ten z uwagą eksploruje środowisko zwracając baczną uwagę nawet na drobne szczegóły. W razie zagrożenia ucieka, schwytany lub pozbawiony możliwości oddalenia się broni się charakterystycznymi długimi wyrzutami ciała przy jednoczesnym otwarciu pyska. Mniej pobudzony może pozorować ataki z zamkniętym pyskiem, co jest nietypowe dla dusicieli. Jest dość pobudliwy, łatwo go zdenerwować, a jednocześnie raz podrażniony uspokaja się stosunkowo wolno. Charakter poszczególnych osobników tego gatunku jest różny. Młode są zazwyczaj nerwowe i kąśliwe. U niektórych osobników cecha ta przechodzi z wiekiem na tyle, że pozwalają wyciągać się z terrarium, a nawet same wychodzą na podstawioną rękę. Inne wprawdzie pozwalają na niezbędne czynności w terrarium, ale zawsze pozostają ostrożne, a jeszcze inne są nerwowe - nawet do takiego stopnia, że atakują przez szybę. Żywienie: W naturze zjada gryzonie, nietoperze, ptaki, jaszczurki. W niewoli karmimy go gryzoniami, duże osobniki także królikami. Jako dodatek można stosować ptaki. Pokarm powinien być czysty, wolny od pasożytów, pochodzący z hodowli i dobrze żywiony. Nie ma potrzeby dodawania do niego wapnia czy witamin. Boa ten powinien być w młodości karmiony co 5-10 dni, dorosłym wystarcza jeden posiłek na 2-3 tygodnie. Pomimo, że jest w stanie zjadać duże zwierzęta lepiej nie podawać mu pokarmu o średnicy przekraczającej dwukrotną grubość ciała węża. Podrostki i dorosłe osobniki są w stanie podejmować dobrowolne głodówki trwające kilka miesięcy do roku. Pewnym problemem może być wybredność niektórych boa, odmawiających jedzenia niektórych gatunków pokarmu. Nie wszystkie też łatwo przestawiają się na martwe posiłki. Rozpoznawanie płci: Dymorfizm płciowy w rozmiarze wyraźnie zaznaczony ale nieuderzający. Samce są nieco krótsze i lżejsze, mają proporcjonalnie dłuższe ogony i znacznie większe pazury odbytowe. U młodych najbezpieczniej zastosować popping bądź sondowanie. Depresja inbredowa spowodowała że niektóre linie skarłowaciały. Może więc się okazać, że choć w obrębie miotu dysproporcja między płciami będzie typowo wyrażona, to samica z mocno zinbredowanej linii będzie znacznie mniejsza i lżejsza od typowego samca. Rozmnażanie: Samice dojrzewają płciowo przy długości ok. 2 m, zwykle w wieku co najmniej 3 lat. Samiec skutecznie może pokryć partnerkę jeśli przekroczy 1,5 m. Pożądane jest jednak rozmnażanie osobników większych i starszych. Do godów może dojść w ciągu całego roku, zwłaszcza, jeśli para trzymana jest cały czas razem. Samiec podąża za gotową do kopulacji samicą, pociera ją żuchwą i ciałem, drapie pazurami odbytowymi. Po kilkugodzinnych zalotach dochodzi do krycia, jest ono zwykle krótsze niż u innych dusicieli i węże pozostają połączone przez najwyżej kilkadziesiąt minut. Boa kubańskie na ogół przystępują do godów nocą, łatwo też się płoszą i rezygnują jeśli coś je zaniepokoi. Często bywa więc, że hodowca nie widząc kopulacji ani zalotów i przypisując głodówkę samicy innym przyczynom niż słabo widoczna u tego gatunku ciąża jest zaskoczony porodem. Apetyt samic po kopulacji może początkowo wzrosnąć, ale nie jest to regułą. Obserwuje się też, że przez ostatnie miesiące ciąży samice poszczą. Ciąża trwa kilka miesięcy, zwykle od czterech do siedmiu. Jest mało liczna, w miocie rodzi się od jednego do dziesięciorga dużych, mierzących 50-60 cm młodych. Poród także zwykle zachodzi w nocy, zazwyczaj w kryjówce, zawsze na ziemi. Od razu po narodzinach malce są bardzo aktywne, bronią się przed schwytaniem uciekając i kąsając. Umieszczamy je pojedynczo w niewielkich terrariach, w których utrzymujemy warunki takie same jak dla dorosłych. Po pierwszej wylince podajemy im niewielkie myszy, początkowo niestety najlepiej żywe. Rosną szybko, po roku mogą przekroczyć metr.

Okres godowy węża boa przypada na marzec-kwiecień. Rodzi się ok. 30 sztuk żywych młodych. W chwili urodzenia młode węże mierzą od 60 do 70 cm.

Wąż królewski

Wąż królewski osiąga średnie rozmiary, rzadko się zdarza, by przekroczył wielkość 160 cm. Charakteryzuje się najczęściej czarnym kolorem ciała z białymi plamami i głową o owalnym kształcie. Jak większość węży, prowadzi nocny tryb życia co utrudnia obserwowanie jego zachowania.

Terrarium: Minimalne rozmiary terrarium dla węża królewskiego wynoszą 90/50/50 cm (przy układzie długość/szerokość/wysokość). Jeśli jednak jest taka możliwość, należy pomyśleć o większym terrarium, tym bardziej jeśli chcemy hodować więcej niż jednego osobnika. W terrarium węża królewskiego nie może zabraknąć baseniku z wodą o wielkości węża, aby w każdej chwili wąż mógł się w nim zanurzyć. Tuż po pojemniku z wodą, najważniejszą rzeczą w terrarium jest kryjówka, najlepiej więcej niż jedna. Może to być cokolwiek, byle tylko zapewniło wężowi możliwość ukrycia się w zacienionym miejscu. Terrarium warto również wyposażyć w jakiś konar, po którym wąż chętnie będzie się wspinał. Terrarium oświetlamy w cyklu 12-godzinnym. Temperatura powinna wynosić od 25 do 34°C w różnych miejscach w terrarium, aby wąż miał miejsce do wygrzewania się, a w razie gdyby było mu za ciepło, żeby znalazł miejsce nieco chłodniejsze. Nie ma potrzeby dodatkowego nawilżania terrarium, ponieważ pokojowa wilgotność w zupełności wystarczy.

Wąz japoński

Wielkość : Gad dorasta do około 120–140 cm długości. W naturze wąż ten osiąga nieco większe rozmiary niż w hodowli, do 170 cm. Rekordowy zanotowany dotychczas okaz mierzył 230 cm. Długość życia Średnio ok. 15, czasami 20 lat. Wygląd : Ciało tego gatunku ma smukłą budowę, głowa stosunkowo duża, wyraźnie odznaczająca się od szyi, długi i chwytny ogon, stanowiący prawie 1/4 długości ciała. Ubarwienie zmienne, najczęściej zielonkawo-szare, szaro-niebieskawe lub oliwkowo-szare, czasami brązowawe, a nawet jednolicie szare. W środowisku naturalnym występuje także forma albinotyczna tego gatunku. Młode osobniki posiadają dwa pasy na grzbiecie, które (choć nie zawsze) z wiekiem zanikają. Strona brzuszna jednolicie szara, z metalowym połyskiem. Łuski lekko kilowate. Oczy z okrągłą źrenicą. Język jasnoczerwony. Występowanie : Wąż japoński występuje na Wyspach Japońskich – Hokkaido, Honsiu, Kiusiu, Sikoku (oraz wielu innych mniejszych), a także na niektórych Wyspach Kurylskich, np. Kunashiri (Rosja). Cechy szczególne : Dobrze się wspina, co umożliwia mu jego smukła budowa i chwytny ogon. W czasie zagrożenia wibruje szybko swoim długim ogonem, a czasami wydziela z kloaki dobrze wyczuwalny zapach (zielonkawą mazistą substancję), przypominający zapach lisów i trawy. Aktywność: Głównie w dzień, ale równie często w godzinach porannych i wieczornych (czasami sporadycznie także nocą). Gatunek naziemny, ale bardzo dobrze i często się wspina. Życie i obyczaje tych węży w środowisku naturalnym (prócz rodzaju spożywanego pokarmu i zamieszkiwanego środowiska) są prawie nieznane. Biotop: Wąż ten zasiedla różnorodne środowiska, ale najczęściej zamieszkuje lasy bambusowe, leśne i krzaczaste zarośla oraz tereny trawiaste, kamieniste, a także pola ryżowe i inne tereny uprawne, lubi obszary w pobliżu wody. Występuje do wysokości 2000 m n.p.m. Terrarium: Dosyć przestronne, z licznymi kryjówkami w postaci kawałków kory, odwróconej doniczki, itp., są one bardzo ważne szczególnie w pierwszym okresie po nabyciu gadów (w okresie aklimatyzacji), gdyż łatwo się płoszą i muszą mieć możliwości ukrycia się. Nie należy zapomnieć o gałęziach, choć teoretycznie jest to gatunek naziemny, bardzo chętnie się wspina i lubi wylegiwać się na wysokościach, dlatego dobrze jest również umieścić półki, na których węże te lubią wypoczywać całymi godzinami, a nawet nie ruszają się z nich przez kilka dni. Jako podłoża można użyć drobno mielonej kory drzew iglastych lub torfu, a najlepiej mieszanki obu tych składników. Terrarium, szczególnie dla młodych, można obsadzić roślinami, takimi jak scindapsus, kolumnea, cisus, trzykrotka, pilea, bluszcze, drobnolistne fikusy, filodendrony, ale i dorosłe raczej nie niszczą roślinności. Jednak przy roślinach znajdujących się na dnie zbiornika (w podłożu) należy zabezpieczyć doniczki, gdyż podczas rycia w ziemi na pewno zostaną wykopane. Konieczny jest basen, na tyle duży, aby cały wąż mógł się w nim zanurzyć. Jednak węże japońskie niechętnie piją z basenu i wolą spijać krople wody ze ścian pomieszczenia, roślin i elementów dekoracji, dlatego należy całe terrarium co kilka dni zraszać letnią wodą, ważne jest z tego względu zachowanie całego terrarium w czystości. W Polsce jeszcze mało popularny. Wielkość terrarium : Dla dorosłej pary ok. 100x50x70 cm, dla jednego osobnika wystarczy 70x50x60, ale są to wielkości umowne. Oświetlenie : Cykl 12-godzinny. W terrariach o wymiarach, które podano powyżej moc żarówki to minimum 60 W. Temperatura: W dzień od 25 do 28 °C (30 °C), w nocy o kilka stopni mniej – 20–25 °C, nawet do 18 °C. Odpowiednią temperaturę uzyskuje się poprzez żarówkę odpowiedniej mocy oraz ogrzewanie podłogowe. Wilgotność: Około 50–75%, w okresie wylinki powinna nieco wzrosnąć. Również większą wilgotność należy utrzymywać u węży młodych niż u dorosłych. Całe terrarium należy spryskiwać co 2–3 dni, ponieważ węże te często spijają rosę ze ścian terrarium i elementów dekoracyjnych. Żywienie: W naturze gatunek ten odżywia się gryzoniami, niedużymi ptakami, jaszczurkami, żabami oraz ptasimi jajami. Młode osobniki łapią również owady. W terrarium należy podawać mu głównie myszy, młode szczury i noworodki szczurze, a także kurczaki jednodniówki. W hodowli wąż ten często może sprawiać pewne problemy związane z karmieniem, ponieważ zdarza się, że czasami je bardzo obficie, a potem przez bardzo długi czas nie przyjmuje pokarmu lub przyjmuje go bardzo nieregularnie. Może również nie jeść po zmianie środowiska (po zakupie i przyniesieniu go do domu), przeważnie zaczyna jeść po upływie pewnego czasu aklimatyzacji (od kilku dni do kilku tygodni). Większość młodych tuż po wykluciu musi być karmiona przymusowo. Większość osobników tego gatunku (szczególnie w młodocianym wieku) nie preferuje pokarmu martwego i należy im wówczas podawać wyłącznie żywe zwierzęta, większość dorosłych można stopniowo przyzwyczaić do pokarmu martwego. Poza tym wskazane jest oddzielanie podczas karmienia młodych i średnich węży, ponieważ często atakują się nawzajem, gdy czują na sobie zapach pożywienia, dlatego trzeba je po karmieniu spryskiwać, by straciły zapach pożywienia (niewykluczony jest również kanibalizm).

Rozmnażanie: Po okresie zimowania następuje okres godowy i kopulacja. Czas trwania kopulacji jest bardzo różny i może trwać od kilku, kilkunastu dni do nawet kilku tygodni. Samiec często długo ściga samicę, próbując podjąć kopulację, po jej unieruchomieniu oplata ją swoim ciałem i następuje kopulacja. Akt ten trwa zazwyczaj jedną lub kilka godzin. Ponieważ gody tego gatunku są długie i towarzyszy im kilka kopulacji trudno dokładnie określić długość ciąży, ale w przybliżeniu można podać, że trwa ona około dwóch miesięcy. Po tym czasie samica składa jaja w różnej liczbie, najczęściej jest to 3–5, czasami 6–8, notowano również przypadki 10, 11, 12 a nawet 24 jaj. Jaja mają wyjątkowo podłużny, jajowaty kształt, długość ok. 5–7 cm i do 2 cm szerokości (średnicy). Inkubacja trwa od 50 do 65 dni i powinna być przeprowadzana w temperaturze 27–29 °C. młode zaraz po wykluciu mierzą średnio ok. 27–35 cm. Młode węże bardzo często odmawiają przyjmowania pokarmu i należy karmić na siłę, nawet przez pół roku. Rosną stosunkowo powoli, po dwóch latach osiągają ok. 70–80 cm długości i uzyskują wówczas dojrzałość płciową. Zimowanie: Wskazane jest zimowanie, szczególnie jeżeli chce się je rozmnażać. Trwa ono od 2 do 5 miesięcy, w temperaturze 8–15 °C. Najczęściej zaczyna się w listopadzie, a kończy w styczniu, lutym lub w połowie marca. Uwagi: Wąż japoński jest gatunkiem bardzo płochliwym, gdy zostanie nagle przestraszony błyskawicznie ucieka, lub jeśli nie ma dokąd kilkakrotnie uderza w szybę terrarium, dlatego nie należy go niepokoić. Często gryzie, jest to mało bolesne ale bardzo szybkie. Gatunek jeszcze rzadko spotykany w polskich terrariach.

Boa leśny

Wyjątkowo smukły, a jednocześnie dobrze umięśniony dusiciel, który na pierwszy rzut oka może sprawiać wrażenie wychudzonego. Głowa wyraźnie oddzielona od reszty ciała bardzo cienką szyją. Posiada termoreceptory. Oczy średniej wielkości, źrenice pionowe. Kolor tęczówki jak i ubarwienie ciała zmienne. Ubarwienie dziko żyjących osobników częściej bywa bardziej stonowane niż tych wyselekcjonowanych w hodowli. Występują w następujących kolorach: żółtym, czerwonym, pomarańczowym, wielu odcieniach brązu, szarego (bywają osobniki bardzo ciemne). Oprócz tego mają różniące się od siebie wzory na ciele, od jednolitego koloru, pasach, większych plamach na malutkich plamkach kończąc (niektóre osobniki mają niemal każdą łuskę w innym kolorze). Ogon długi i wyjątkowo chwytny. Posiadają pazurki odbytowe. Dorastają do 150 cm. Dożywają maksymalnie 20 lat.

terrarium : Dla młodego osobnika ok. 50-60 litrów 40/30/50cm. Dla dorosłego osobnika 75/45/85cm natomiast dla dorosłej pary 90/55/100cm. Najważniejszym parametrem jest wysokość terrarium, im wyższe terrarium tym lepiej dla węża. W terrarium należy utrzymywać warunki panujące w lasach tropikalnych (najważniejsza jest wysoka wilgotność powietrza) Dla gatunków które wymagają wysokiej wilgotności powietrza najlepsze są szklane terraria. Jeżeli zdecydujemy się na drewniany zbiornik to drewno powinno zostać zabezpieczone naturalnymi lakierami. Należy pamiętać o dobrej wentylacji w zbiorniku. Najlepiej żeby otwory wentylacyjne znajdowały się w górnej oraz bocznej ściance terrarium. Najistotniejszym elementem wystroju są konary oraz gałęzie. Boa leśne spędzają większość czasu na konarach. Najlepszym układem będą horyzontalne (poziome) rurki (np. bambusowe, PCV albo kije do szczotek dostępne w supermarketach). Ważne jest aby takie rurki krzyżowały się ze sobą. Węże te czują się najlepiej jeżeli ich ciało podparte jest w 2-3 miejscach. Podłoże powinno doskonale chłonąć i utrzymywać wilgotność. W tej chwili na rynku dostępna jest pełna gama substratów do terrariów. Polecam np. kostki podłoża kokosowego które rozpuszcza się w wodzie. Basen z wodą powinien zajmować ok. 1/4 powierzchni dna terrarium. W zbiorniku konieczny jest przewód grzewczy. Spełnia on 2 funkcje, po pierwsze podnosi wilgotność powietrza ponieważ paruje woda z podłoża oraz z basenu a po drugie w nocy podnosi temperaturę a gatunek ten wymaga stosunkowo wysokiej temperatury w nocy. Terrarium można obsadzić żywymi roślinami. Podnoszą one walory estetyczne i pomagają utrzymać wysoką wilgotność powietrza. Jeżeli ktoś preferuje bardziej sterylne otoczenie dla węża można zastosować sztuczne rośliny do terrariów. Rośliny powinny formować kryjówkę dla węża, czasem jest to kluczowy element w przypadku aklimatyzacji węża. Jeżeli w terrarium brak jest kryjówki to najczęściej węże te odmawiają przyjmowania pokarmu.

Temperatura: Temperatura powietrza powinna utrzymywać się na poziomie 27,5-29,5°C. Dla dorosłych osobników oraz 29-31°C. Dla młodych. W nocy temperatura powinna utrzymywać się na poziomie 23-25°C. A dla młodych 24-26°C. Ze względu na delikatność tego gatunku zalecane jest stosowanie termostatów. Odpowiednią temperaturę w ciągu dnia zapewniamy dzięki kombinacji promiennika i ogrzewania podłogowego natomiast w nocy stosujemy jedynie ogrzewanie podłogowe. W okresie "zimowym" konieczne jest operowanie temperaturą w zbiorniku. Powinna utrzymywać się na poziomie ok. 75-90% w dzień i w nocy (ew. niewielki spadek w nocy). Wysoka wilgotność powietrza uzyskujemy dzięki wodzie parującej z basenu i podłoża oraz dzięki częstemu zraszaniu terrarium. Koniecznie 2-3 razy dziennie. W większych zbiornikach zraszanie normalnym małym spryskiwaczem do kwiatków nie daje odpowiednich efektów. Konieczne jest stosowanie opryskiwaczy. Posiadają one pompki ciśnieniowe które podnoszą ciśnienie w zbiorniku i dzięki temu spryskiwanie jest prostsze i efektywniejsze. Najlepszym rozwiązaniem jest zainstalowanie systemu zraszającego. Węże te zamieszkują wiecznie zielone lasy tropikalne i bardzo rzadko wystawione są na pełne nasłonecznienie. Preferują gałęzie w półmroku. W terrarium najlepiej zainstalować jak najmniejszą i najsłabszą świetlówkę UV (np. Repti-Glo 2.0). Jeżeli chodzi o ogrzewanie to należy stosować czerwone promienniki podczerwieni bądź żarniki (promienniki działające na zasadzie drutu oporowego). Od wiosny do jesieni oświetlamy węże 13-14 godzin dziennie. Konieczne są zmiany w cyklu oświetlenia w celu stymulowania zwierząt do rozmnażania. Boa leśny prowadzi nocny tryb życia. W terrarium cały dzień spędza w kryjówce lub na ulubionej gałęzi. Dosyć często na krótko przed zgaszeniem oświetlenia i ogrzewania dziennego węże te wychodzą pod promiennik aby "złapać" ostanie ciepłe promienie. Od razu po wyłączeniu oświetlenia w terrarium węże te stają się bardzo aktywne. Pokarm: W naturze zjada wiele różnych kręgowców. Ptaki, nietoperze, gryzonie, żaby, jaszczurki czy torbacze znajdują się w menu tego gatunku. W hodowli gatunek ten żywimy przede wszystkich gryzoniami karmowymi. Gatunek wybitnie reaguje na ruch przyszłej ofiary. Młode karmimy oseskami mysimy, wraz z wiekiem zwiększamy rozmiar pokarmu. Boa leśny ze względu na wolną przemianę materii nie należy karmić zbyt często. Młode karmimy raz na tydzień, podrostki co ok. 12 dni, a dorosłe nawet co 20. Dodatkowo lepszym rozwiązaniem jest podanie dwóch mniejszych porcji pokarmu niż jednej dużej.

Rozmnażanie: Gatunek jajożyworodny. Dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 3 lat. Typowego zimowania w przypadku tego gatunku nie stosuje się. Obniża się jedynie temperaturę o kilka °C. By skłonić je do rozrodu w okresie listopad (koniec listopada))-luty stopniowo obniżamy temperaturę do 26°C w dzień, a w nocy do 22°C. Zmniejszamy także wilgotność do ok. 60-65% oraz czas oświetlania zbiornika o 3-4 godziny. Po podniesieniu parametrów w terrarium do właściwych przystępujemy do łączenia węży. Ciąża samicy trwa 6-8 miesięcy. Dymorfizm płciowy:Słabo widoczny. Generalnie samice są większe i grubsze od samców, ale to tylko teoria. Najpewniejszym sposobem określania płci gada jest sondowanie.

Połoz wielkooki ( Bogetrophis subocularis)

Wąż wielkooki (Bogertophis subocularis) – gatunek niejadowitych węży z rodziny połozowatych (Colubridae), występujących w Ameryce Północnej na pograniczu amerykańsko-meksykańskim. Angielska nazwa tego węża to Trans-Pecos Rat Snake. Znany jest również pod wcześniejszą nazwą połoz wielkooki (Elaphe subocularis). Z uwagi na atrakcyjny wygląd (szczególnie przez duże oczy) a także niewielkie wymagania jest gatunkiem coraz popularniejszym w hodowli amatorskiej. Przy prawidłowych warunkach utrzymania może dożyć nawet 20 lat. Wygląd: Połoz wielkooki to typowyprzedstawiciel niejadowitych węży. Odznacza się długim raczej cienkim, choć muskularnym ciałem, pokrytym łuską. Głowa jego jest w miarę duża, półokrągła, oczy duże wyłupiaste, źrenice półokrągłe. Ubarwienie nadzwyczaj zmienne, począwszy od szarego, poprzez wszelkie odmiany brązu, aż do kompletnie czarnego. Często na grzbiecie posiada różnego rodzaju plamy tworzące niekiedy najprzeróżniejsze wzory (np.zygzak).

Dorosłe osobniki osiągają 90–140 cm długości. Najdłuższy zmierzony okaz miał 167,4 cm. Młode węże po urodzeniu mierzą około 30 cm. Węże te żywią się małymi gryzoniami i jaszczurkami. Charakteryzują się szczupłym, okrągłym w przekroju ciałem, i owalną, dużą głową. Wąż ten posiada duże oczy z okrągłymi czarnymi źrenicami. Za głową, na karku, ku tyłowi ciągną się dwa ciemnobrązowe lub czarne pasy. Dalej przechodzą one na resztę ciała, łącząc się z typowym wzorem przypominając pogrubioną literę H. Samice składają około 10 jaj wielkości 5–7 cm. Młode wylęgają się po około 100 dniach. Żyją na terenach piaszczystych i skalistych, które preferują, mogą egzystować nawet z dala od źródeł wody. Do swej zdobyczy podpełza po kryjomu, poczym nagłym atakiem chwyta w pysk i owija splotami, analogicznie jak to czynią dusiciele. Z racji swej aktywności jest to jeden z najagresywniejszych węży, który podrażniony rzuca się na dowolne zwierzę. Mimo swej niejadowitości jest to uciążliwe zwierzę, gdyż okręcony wokół nóg jest nawet w stanie podciąć dorosłego człowieka, a jego długie ostre zęby są w stanie dotkliwie ranić nieosłonięte ciało. Środowisko i tryb życia: Przeważnie spotykany na terenach skrajnie suchych. Najczęściej są to kamieniste pustynie i półpustynie a także tereny skaliste. W związku z wysokimi temperaturami panującymi na tych obszarach, większość zwierząt tu żyjących (w tym jego ofiar) jest aktywnych w nocy. Nie inaczej jest w przypadku tego węża, który dzień spędza przeważnie w kryjówce (np. rozpadlina skalna, pod korzeniami, usypiska kamieni) a na polowanie wyrusza o zmierzchu i w nocy.

Rozmnażanie: Dojrzałość płciową osiąga przeważnie w trzecim roku życia. Gody mają miejsce przeważnie w maju lub w czerwcu, dwa miesiące później samica składa kilka jajek zazwyczaj w nieco bardziej wilgotne i osłonięte miejsca. Młode legną się po kolejnych 2-3 miesiącach, a więc późną jesienią i przeważnie aż do wiosny pozostają w pobliżu gniazda. Świeżo wyklute węże mierzą około 30 cm długości.