LaPerm

Rasa LaPerm powstała w wyniku naturalnej mutacji genu dominującego, odpowiedzialnego za charakterystyczną fakturę sierści tych krótko- lub długowłosych kotów. W marcu 1982 w Oregonie, w sadzie Lindy Koehl pręgowana kotka o imieniu Speedy urodziła 6 kociąt. Jedno z nich wyglądało osobliwie. Było długie, chude, bezwłose, z dużymi uszami osadzonymi daleko od siebie, a jego skóra wyglądała jak pokryta tatuażem z wzorem klasycznego pręgowania. Po sześciu tygodniach ciało kotki pokryło się rzadkim, kręconym, brązowym futerkiem. Kotkę nazwano Curly. Miękkie futro odziedziczyło później jej potomstwo. Gdy unikatowe koty zaczęły budzić zainteresowanie, właścicielka postanowiła pokazać je na wystawie. Kotom nadano nazwę LaPerm. Wygląd : Koty LaPerm mają szczupłe lecz dobrze umięśnione ciało i charakterystycznie poskręcaną sierść. Mogą być krótko- lub długowłose. To koty średniej wielkości o harmonijnej budowie, podobnej do kota amerykańskiego krótkowłosego. Głowa w kształcie lekko zaokrąglonego klina, średniej wielkości, dłuższa niż szersza. Proporcjonalna do ciała. Prosty nos przechodzący lekką wypukłością do górnej części nad oczami. Czoło płaskie. Uszy stosunkowo szerokie u nasady; średniej wielkości do dużych. Pożądane małe pędzelki na czubkach. Oczy średniej wielkości, wyraziste; w kształcie migdała. Podobnie jak u innych rexów dozwolone są wszystkie kolory oczu i umaszczenia, najczęstsze są tabby, rude, trójkolorowe, liliowe, czekoladowe i colorpoint. Kolor oczu złoty, miedziany, żółty, zielony lub niebieski, nie ma związku z kolorem sierści. Ogon proporcjonalny do ciała; masywny u nasady i zwężający się ku końcowi. U kotów długowłosych pióropusz na całej długości. Futro poskręcane, średnio miękkie w dotyku, sprężyste i luźne, nie przylegające do ciała, nie może być zbyt zwarte i grube. Kotki z reguły są bardziej kędzierzawe niż kocury. Kocięta rodzą się bezwłose lub z prostym włosem. Sierść zaczyna się zmieniać, gdy osiągają 3-4 miesiąc życia, a osiąga docelowy wygląd dopiero w okolicach trzeciego roku. Faktura sierści LaPermów jest unikatowa - włos skręcony, sprężysty, ale nie szorstki ani zbyt jedwabisty. Przypomina w dotyku moher. Z minimalną ilością podszerstka. Sierść na tyle lekka że rozdziela się pod wpływem lekkiego dmuchnięcia. Może sprawiać wrażenie rozczochranej ale nie powinny pojawiać się skołtunienia. Wąsy bardzo długie i poskręcane. Włosy wokół uszu i brwi również mogą być pofalowane. Charakter : LaPerm to bardzo towarzyskie, miłe i przyjazne koty, które mocno przywiązują się do opiekunów. Są skore do przytulania i pieszczot, przy tym bardzo zabawowe i pełne energii. Przyjazne wobec gości. Od pierwszych chwil życia ciekawe otoczenia i lgną do ludzi. Znakomicie porozumiewają się z dziećmi, innymi kotami jak i z psami. Uwielbiają bawić się w aportowanie. Bardzo inteligentne, szybko się uczą. Raczej ciche. Potrafią jednak głośno domagać się uwagi ze strony opiekuna. Pielęgnacja : Koty LaPerm wymagają tylko okresowego czesania, oprócz typowych zabiegów pielęgnacyjnych (czyszczenie uszu, przycinanie pazurków, przemywanie oczu). Najlepiej delikatnie wyczesywać futerko przy pomocy okrągłej, rzadkiej szczotki.

Chausie

Chausie (czytaj: czausi) - hybryda kota domowego z azjatyckim dzikim kotem błotnym, Jungle Cat (Felis chaus). Zwany też: Jungle Curl, Stone Cougar, Mountain Cougar. Przypomina wyglądem miniaturową pumę. Starożytne korzenie tej rasy związane są z potrzebą wyhodowania silnego kota do polowań, znakomicie biegającego i skaczącego. Pierwsze hybrydy współczesne powstały w końcu lat 60-tych. Na początku drogi hodowlanej używano różnych ras kotów do stworzenia chausie, obecnie dopuszczalne są krzyżówki jedynie z kotami abisyńskimi i domowymi krótkowłosymi. TICA zarejestrowało nową rasę w 1995 r. Od maja 2003 chausie znalazł się w grupie ANB (Advanced New Breed) ocenianej w trakcie wystaw TICA. Jest to piękny smukły kot, średniej do dużej wielkości, o królewskim wyglądzie. Ciało kota jest bardzo zwarte, muskularne i zwinne, a ruchy – pełne elegancji. Z natury jest to kot niezwykle inteligentny, lojalny i silnie przywiązujący się do właściciela. Aktywny i uwielbiający zabawę aż do późnej starości. Dobrze czuje się w towarzystwie innych kotów i zwierząt. Chausie występuje w trzech odmianach barwnych: czarnej (solid black), brązowej (brown ticked tabby), srebrnej (silver tipped – nowy gen). Zwracają uwagę: jego piękny ogon (do ¾ długości ciała), duże ruchliwe uszy, oczy o niezwykłej ekspresji oraz długie łapy z małymi poduszeczkami. Sierść chausie jest gęsta, krótka i przylegająca, podszerstek delikatny, a włosy okrywowe twarde. Charakterystyczny mysi kolor włosa z podstawą od piaskowo-szarej po pomarańczowo-żółtą. U gatunku tego obserwuje się wyraźny dymorfizm płciowy: samce są znacznie potężniejsze od samic. Ciąża u kota błotnego trwa około 63-68 dni, w miocie jest 1-6 młodych. Jest to jeden z niewielu gatunków kotów, u których samiec w niewoli opiekuje się młodymi. Charakter : Chausie są wyjątkowo aktywne i odważne. Przywiązane do swoich opiekunów, wybitnie towarzyskie. Bardzo inteligentne. Szybko się uczą - potrafią nauczyć się otwierać drzwi i szafki. Są wszędzie tam, gdzie coś się dzieje. Uwielbiają być w centrum wydarzeń. Raczej nie powinny być wypuszczane samopas na zewnątrz - jest duże ryzyko, że nie wrócą. Należy zapewnić im dużo interaktywnych zabaw. Obecność człowieka w domu jest bardzo ważna. To nie jest kot dla tych, którzy całe dnie spędzają poza domem. Gdy się nudzą, potrafią być niszczycielskie. Nie są wskazane do domu z małymi dziećmi - jeśli pozwalamy przebywać tym kotom z dziećmi, to tylko pod kontrolą opiekuna.

Kot Karelski Bobtail (Karelian Bobtail)

Historia kotów kurylskich sięga 200 lat wstecz. Jednak po raz pierwszy zaprezentowano szerzej te koty w 1990r. podczas wystawy w Moskwie. Standard dla tej rasy opracowany został w grudniu 1994 r. podczas seminarium WCF (World Cat Federation) felinologów rosyjskich oraz z krajów byłego ZSRR. Seminarium te poświęcone było naturalnym rasom kotów żyjących w Rosji. Dwa lata wcześniej, w roku 1992, Kurylskie Bobtaile uznane zostały przez Select Feline Federation (SFF), a w roku 1994 przez World Cat Federation (WCF). Kurylski Bobtail nazywany także Kuril Bobtail, to kot mało znany i rzadko pokazywany na wystawach, występuje w dwóch naturalnych odmianach - krótkowłosej i półdługowłosej. Należy zauważyć, że mutacja powodująca skrócenie ogona u bobtaili jest cechą dominującą i całkowicie nieszkodliwą, w przeciwieństwie to kotów Manx, u których podobna mutacja jest często skorelowana z poważnymi wadami, utrudniającymi kotom życie. Kot kurylski to kot średniego lub dużego wzrostu, dobrze zbudowany, o mocnej, muskularnej sylwetce i charakterystycznym, krótkim ogonem. Jego głowa jest duża, o kształcie trapezu, zaokrąglona i szeroka (szczególnie na wysokości kości policzkowych). Podbródek jest szeroki, dobrze rozwinięty, nos umiarkowanie długi, prosty, bez wyraźnego przełomu. Oczy zaokrąglone, szeroko rozstawione, osadzone odrobinę skośnie. Kolor oczu dowolny, od żółtego do zielonego, osobniki białe lub z dużą ilością białego mogą mieć oczy w kolorze niebieskim, ewentualnie każde oko innego koloru. Uszy średnio duże, szerokie u nasady, koniuszki lekko zaokrąglone, mogą posiadać pędzelki jak u rysia. Osadzone szeroko i dość wysoko na głowie, otwarte do przodu. Tułów muskularny, zwarty, niezbyt długi, ale tez nie skrócony. Kończyny umiarkowanej długości, silne, o mocnym kośćcu, kończyny tylne nieco dłuższe od przednich. Łapy niewielkie, zaokrąglone. Ogon krótki (widoczna część od 4 do 8 cm), może być prosty lub posiadać załamania, może być sztywny lub elastyczny. Długość i kształt ogona powinny harmonizować z sylwetką zwierzęcia. Co ciekawe, kształt ogona jest jak odcisk palca u ludzi - nie ma dwóch osobników kurylskich bobtaili z identycznym ogonem. Wyróżnia się cztery podstawowe typy ogonów o kurylskich bobtaili: snag – złożony z dwóch do ośmiu kręgów, czasem ma zrosty z jednego do dwóch kręgów, kręgi zrośnięte sztywno, dają wrażenie jednolitej guzkowatej masy, spiral – złożony z pięciu do dziesięciu kręgów, skręcających się w różne strony, mogą przypominać np. muszlę ślimaka, zawijasy, znak zapytania. Kręgi nie tworzą zbitej struktury, dzięki czemu kot może machać ogonem. Typ ogona najbardziej pożądany przez hodowców oraz uznawany za najładniejszy, whisk – („miotełka), składa się z pięciu do piętnastu kręgów i osiąga długość od pięciu do trzynastu centymetrów. Najmniej pożądany, ponieważ przypomina zwyczajny ogon, a standardowa długość ogona kurylskiego bobtaila powinna mieć od trzech do ośmiu centymetrów, delayed bobtail – („zredukowany bobtail”) – ogon rośnie normalnie do piątego lub siódmego kręgu, a dalej tworzy spirale i zygzaki. Z biegiem lat także początkowe kręgi się deformują, najczęściej wywijając się do góry. Koty z tego typu ogonem nie są zbyt cenione przez hodowców i sędziów. Wady: ociężała sylwetka, długi i cienki korpus, wydłużona głowa, okrągłe oczy, długi i słabo owłosiony ogon, brak podszerstka. Charakter : W naturze są doskonałymi łowcami i rybakami. Mimo dzikiego wyglądu, to doskonałe domowe zwierzęta. Bardzo inteligentne, aktywne, skoczne (zalecany wysoki drapak), uwielbiają zabawy, także w wodzie. Mają zrównoważony charakter, nie przejawiają agresji. Delikatne, ciche, lubią towarzystwo człowieka. Często wybierają jedną osobę, której są bardzo oddane. Łatwo akceptują inne zwierzęta w otoczeniu. Nadają się do domów z dziećmi i psami. Pielęgnacja : Mało wymagająca. Zalecane raz na tydzień czesanie w celu pozbycia się martwych włosów.

Kot munchkin

Munchkin to rasa kotów, która została stworzona przez naturalne mutacje genetyczne, różnią się od innych nienaturalnie wyglądającą długością nóżek. Munchkin "kot-jamnik" – jest to stosunkowo nowa rasa kota posiadająca wyjątkowo krótkie kończyny. Efekt ten jest wywołany mutacją powodującą achondroplazję lub hypochondroplazję. Rasa powstała w 1983 roku w Luizjanie. Rasa jest uznawana tylko przez niektóre organizacje felinologiczne ze względu na znaczną szkodliwość (dominującej) mutacji dla zdrowia kotów (częste inne wady, 25% śmiertelność płodów). Występuje we wszystkich kolorach, wyglądzie i kategoriach. Dwie podstawowe odmiany to krótko i długowłosa. Rasa wywołuje kontrowersje. Jedni się zachwycają wyglądem munchkinów, inni ostro protestują przeciw rozmnażaniu kotów z genem "krótkonożności". Z pewnością miałyby trudniej przeżyć pozbawione opieki człowieka, i nie jest wskazane rozpowszechnianie genu krótkonożności wśród populacji kotów wolno żyjących. Z drugiej strony są na tyle rzadkie i cenne, iż każdy posiada właściciela. Nie przetrwałby one w środowisku naturalnym i do życia potrzebują właściciela. W Polsce nie istnieją jeszcze zarejestrowanie hodowle kotów tej rasy. Munchkin jest kotem średniej wielkości, bardzo towarzyskim. Według hodowców munchkinów skrócenie nóg nie wpływa negatywnie na zdolność kotów do skakania.

Kot Ocicat

Ocicat został wyhodowany po "połączeniu" kotów syjamskich, abisyńskich i amerykańskich krótkowłosych. Hodowcy chcieli uzyskać mocnego i eleganckiego kota o wspaniałym charakterze i umaszczeniu. Po swoich przodkach odziedziczył bardzo pozytywne cechy: po przodkach syjamskich odziedziczył smukłą sylwetkę, po abisyńskich wspaniałe umaszczenie agouti - gen odpowiedzialny za pręgi (powstanie pręg), krzepką budowę i szerszą paletę barw i dziedziczną srebrzystość odziedziczył po kocie amerykańskim krótkowłosym. Pierwsze kocię tej rasy przyszło na świat w 1964 roku w miocie kotki (pomieszania abisyńczyka i syjama z czekoladowymi znaczeniami) - był to miot eksperymentalny. Rasę uznano w Stanach Zjednoczonych w 1986 roku; przyjęła ją także WCF Abisyński ticking to charakterystyczna cecha umaszczenia - każdy włos ma na przemian kilka ciemniejszych i jaśniejszych prążków i ciemną końcówkę, co tworzy cętki. Wymagania rasy to pięć ciemnych pierścieni na ogonie i na czole znak w kształcie litery M. Pomimo dzikiego wyglądu ocicat ma miłe usposobienie, jest wesoły i chętny do zabaw. Jest ciekawy świata i inteligentny, z przyjemnością nauczy się różnych sztuczek takich jak aportowanie itp. Jest oddany właścicielowi i chodzi za nim jak cień. Dość łatwo się podporządkowuje, ale bywa uparty. Sam zdecyduje o tym kiedy możesz go pogłaskać. Kotki są z natury nieufne i potrzebują więcej czasu, żeby zaakceptować gości, kocury to zazwyczaj pieszczochy, wylewne nawet w stosunku do obcych. Akceptuje zarówno inne koty jak i psy - dobrze czuje się w ich towarzystwie Przystosowuje się do życia w mieszkaniu, ale bardzo źle znosi izolację od domu i rodziny. Równie męczące dla kota jest pozostawanie samemu w domu - jeśli właściciel pracuje do późna powinien zapewnić towarzystwo swojemu pupilkowi. Ocicat nie wymaga czesania, ale w okresach linienia trzeba podawać mu specjalną pastę, która rozpuści sierść połkniętą przez kota w czasie toalety. Pożywienie powinno być urozmaicone, może składać się z pokarmów naturalnych, jak i gotowanych. Kocięta w wieku od siódmego do ósmego miesiąca życia dość dużo jedzą - wiąże się to i duża aktywnością i żywotnością. Ocicat to odpowiedni przyjaciel dla osoby stale przebywającej w domu, a także dla rodzin z dziećmi. Długość życia : - 13 - 17 lat Pierwsze w Polsce: - od roku 1997 r.

Kot elfi

Amerykańscy hodowcy stworzyli nową rasę elfich kotów. Stanowią krzyżówką sfiksa i amerykańskiego curla. Na pomysł stworzenia czworonoga, który swoim wyglądem będzie przypominał elfa, wpadła Karen Nelson ze Stanów Zjednoczonych. Jej wybór padł na bezwłose sfinksy, ponieważ posiadała już zwierzę tej rasy, oraz amerykańskie curle, ze względy na ich nietypowe „elfie” uszy. Celem było wyhodowanie kota, który połączy wyjątkowe cechy zewnętrzne tych dwóch ras, a ponadto będzie towarzyski, kochający i bardzo aktywny. Miłośnicy kotów i wielbiciele baśniowych ekranizacji dostrzegają zadziwiające podobieństwo elfów do skrzata Zgrega z „Harrego Pottera” lub Legolasa z „Władcy Pierścieni”. Elfy uznane są za rasę kotów bezwłosych, niektóre osobniki pokryte są cienką warstwą puszystego futerka. Powinny być regularnie kąpane, ponieważ ich skóra jest podatna na zakażenia. Według specyfikacji koty tej rasy zaliczane są do średnich lub dużych, powinny ważyć od 3,6 kg do 68 kg a wygięcie uszu nie może być mniejsze niż 90 lub większe niż 180 stopni. Rasę charakteryzuje się - dobrze umięśnionym ciałem, szeroką klatką piersiową w kształcie beczki. Zaokrąglony brzuch i potężne biodra. Specyficzne u tej rasy jest ogon kota - wyglądem przypominający bicz, duże bardzo szerokie u podstawy uszy, długa wygięta w łuk szyja i duże oczy w kształcie cytryny.

Kot snowshoe

Kot snowshoe - (czasami nazywany srebrnowłosy)jest to amerykańska rasa krótkowłosych kotów o charakterystycznych białych skarpetkach (stąd nazwa), powstała z krzyżowania kotów amerykańskich krótkowłosych i syjamów. Jest bardzo rzadkim kotem rozpoznawanym tylko w kilku grupach. To bardzo unikalny gatunek kota nawet w Stanach skąd pochodzi. To kombinacja krępej budowy krótkowłosego kota ze sjamskim. Jest ubarwiony jak syjamski czy himalajski. Snowshoe łączą mocną budowę kotów amerykańskich krótkowłosych z wydłużonym ciałem syjamów. Także dzięki tym drugim, snowshoe są rasą z oznakami, ale, podobnie jak koty birmańskie, mają białe łapki. Dozwolony jest każdy kolor oznak, oczy są niebieskie. Budową ciała przypominają koty syjamskie starego typu. Gdy przychodzą na świat są całkiem białe , dopiero po kilku tygodniach na pyszczku , uszach , ogonie pojawiają się ciemne włosy. Stopy i kawałek pyszczka pozostają białe. Kontrastowe umaszczenie charakteryzuje ta rasę a białe znaczenia są bardzo trudne do uzyskania w hodowli powoduje je gen recesywny dlatego koty tej rasy są bardzo rzadkie. Cechą charakterystyczną jest odwrócona litera V na pyszczku , może byc bardziej lub mniej widoczna. Oczy mają ładny ciemnoniebieski kolor. Koty te cieszą się dobrym zdrowiem pod warunkiem jak dba się o ich zęby , mają podobnie jak koty syjamskie skłonności do zapalenia dziąseł. Futro wymaga minimalnego czesania , a jego białe stopy musza byc szczotkowane i czyszczone ponieważ łatwo ulegają zabrudzeniu i doznają przebarwień. To pełen werwy i bardzo żywotny kot. Kot snowshoe są inteligentne i przyjacielskie, przywiązują się do swojego właściciela. Rasa ta jest rzadko spotykana na wystawach, nawet w swojej ojczyźnie. Mimo tego rasa snowshoe została uznana przez wiele stowarzyszeń, szczególnie przez TICA.